شهادت نیلوفر کالاوند ما را ببخشد

فردا – محسن صالحی خواه; موضوع روسری به دلایل مختلف این روزها در اخبار ایران پررنگ است. تجمعی روز پنجشنبه در مرکز پایتخت برای بیان مطالبات در این زمینه برگزار شد. پیش از این الیاس حضرتی در خصوص ابلاغ فرمان رهبری به دولت در خصوص مسائل فرهنگی و اجتماعی صحبت کرد. سپس صد و پنجاه و نهمین شماره روزنامه صدای ایران که توسط رسانه های دفتر رهبری ایران منتشر می شود به نیلوفر قلعه وند اختصاص یافت. دختری 30 ساله متولد اصفهان که در حمله رژیم صهیونیستی به منطقه نوبانیاد (حوالی سایت های وزارت دفاع) به همراه اعضای خانواده اش به شهادت رسید. انتشار عکس نیلوفر روی جلد صدای ایران با واکنش های تند جریان رادیکال مواجه شد که طبیعی و قابل درک بود. چون با معیارهای آنها و آموزه هایی که کانالیزه می کردند همخوانی نداشت.

بزرگترین واکنش موسس کلینیک حجاب ترکیه بود. مهری طالبی دارستانی احتمالاً در کانال Itai نوشته است: «آیا نادیده گرفتن حدود عالی الهی (روسری) و ترویج منکر برای یک هدف عالی الهی (جذب حداکثری) لازم بوده است؟!… در پاسخ به سوء برداشت ها و شبهات مطرح شده از سوی برخی با کوچکترین انتقادی در خصوص سایت ها یا دستگاه های ایشان، پاسخی به زبان من نسبت داده شود. هیچ کس مصونیت آهنینی ندارد و هر کس در برابر قانون و مسئولیت خود مسئول است و در پاسخ همین یک جمله برای تشخیص انحراف از معیار کافی است، اما مسئله مسلمانان کسانی است که می خواهند به نام دفاع از رهبر، انتقادات و تبلیغات دروغین را ببندند، چه اتفاقی می افتد.

در میان این واکنش ها اسکرین شات گروه ایتای طالبی دارستانی توجهم را جلب کرد. یک نفر در پاسخ به عکس نیلوفر کلاوند سوال زیر را مطرح کرد: خدایا اینها واقعا شهید هستند؟ بله واقعاً شهید شدند. نیلوفر قله‌وند به همراه اعضای خانواده‌اش در حمله اسرائیل به ایران جان خود را از دست داد. در این جنگ بیش از 1100 نفر در ایران به شهادت رسیدند و حتی برخی از سربازان این لیست سبک زندگی، نگرش، پوشش و افکاری که طبق برخی استانداردهای رسمی در کشور واجب بود، نداشتند. حال با توجه به این استانداردهایی که بسیار صحبت می شود، آیا لازم است وجود این افراد را کتمان کنیم؟ چنین چیزی غیر ممکن است. آمار بالای شهدای جنگ 12 روزه دقیقاً به ما نشان می دهد که جامعه ایران چقدر متنوع است و معیارها و معیارهایی که برخی برای تقسیم مردم به خوب و بد فکر می کنند در دنیای واقعی جواب نمی دهد. این نگاه دقیقاً همان نگاهی است که تلاش زیادی می کند تا با پیچیدن آن در یک بسته ایده آل، موضوع اخیر جنگ و رفتار مردم را به جامعه عرضه کند. این بسته چقدر مورد استقبال جامعه ایران قرار گرفت؟

راهپیمایی روز پنجشنبه هم معنی دارد. امروز خیلی سخت می توان فردی را پیدا کرد که نداند جامعه ایران با سال 1401 متفاوت است چه برسد به سال های قبل. ضمن بلاتکلیفی در مورد تعریف این وضعیت و مطالبات موجود، این نکته مفید است که یک دیدگاه توانایی بیان خود را دارد و دیدگاه های دیگر نادیده گرفته می شوند. اما این گونه عبارات مقدس و حق جامعه است. طبیعتاً الگوی ایده آل این است که کسانی هستند که مخالف این فشار یا سیاست های دیگر هستند. این نیست که مردم بیایند و حرفی بزنند که نظر ما را تایید کند و آنها را انسان خطاب کنیم و نظرشان را محور تصمیم گیری در مورد هر موضوعی قرار دهیم.

این تناقض قدیمی هرگز حل نمی شود و ما را به یاد سخنان امام جمعه محترم مشهد در گفت و گو با روزنامه فرهیختگان در سال 1402 می اندازد: «ما نهضت سکولار را به خرج مردم انجام نمی دهیم». ما افراد مذهبی را مردم می شناسیم. سکولارها برای ما مهم نیستند، مذهبی ها مهم هستند. اگر مذهبی‌ها به خاطر دین حرف‌های من را نمی‌پسندند، باید حرف‌هایم را کنار بگذارم یا عذرخواهی کنم که چرا مذهبی‌ها دوست ندارند.» وقتی از مردم ایران صحبت می‌کنیم باید 90 میلیون نفر جلوی چشممان باشند، نه طرفداران جناح‌ها، افراد، مکتب‌های سیاسی و غیره. پذیرش گروه یا جمعیتی که حرف‌هایی می‌زنند که ما دوست داریم یا موافق آن هستیم، در حالی که حس ملّی‌ها در بین مردم هیچ ضرری به حساب نمی‌آورند. رسانه های رسمی نیز می گویند در شرایطی که کشور نه در جنگ است و نه در صلح، ممکن است برخی اتفاقات دوباره رخ دهد.