نیروی دریایی ایالات متحده توانایی دفاع موشکی خود را با اضافه شدن ناوشکن یو اس اس جک اچ لوکاس، اولین نسل از کلاس Arleigh Burke، ارتقا داده است. این کشتی با رادار AN/SPY-6(V)1 خود قادر است موشک های بالستیک، کروز و مافوق صوت را از فواصل دور شناسایی کند، اما همچنان با شکاف تکنولوژیک در برابر ناوشکن های پیشرفته چین مواجه است.
نیروی دریایی ایالات متحده با وارد شدن به خدمت عملیاتی ناوشکن یو اس اس جک اچ لوکاس، فصل جدیدی را در طولانی ترین پروژه ساخت ناوشکن جهان گشود. این کشتی که اولین نسل از نسل سوم کلاس آرلی برک محسوب می شود، در واقع پاسخ فنی واشنگتن برای افزایش دقت تسلیحات موشکی رقبای منطقه ای و فرامنطقه ای خود با تغییر موازنه قوا در دریا است.
قلب تپنده این ناوشکن رادار پیشرفته AN/SPY-6(V)1 است. این سامانه راداری که جایگزین مدلهای قدیمی SPY-1D میشود، جهشی بزرگ در توانایی شناسایی و تشخیص اهداف محسوب میشود.
-
قدرت ردیابی: این رادار می تواند اهداف کوچکتر و سریعتر را از فاصله بسیار طولانی تری شناسایی کند.
-
مبارزه با تهدیدات جدید: اولویت اصلی این رادار مبارزه با موشک های کروز پیشرفته، موشک های بالستیک و از همه مهمتر سلاح های مافوق صوت است.
-
اتوماسیون: به گفته تکنسین های ارشد این کشتی، سطح اتوماسیون این سیستم با نسل های قبلی قابل مقایسه نیست و مانند جهشی از فناوری های ارتباطی دهه های گذشته به گوشی های هوشمند امروزی است.
گزارش ها حاکی از آن است که تمرکز ویژه بر قابلیت های دفاع موشکی در این کلاس از ناوشکن ها ارتباط مستقیمی با افزایش توان موشکی کشورهایی مانند ایران و کره شمالی دارد. واشنگتن نگران است که زرادخانه موشکی این کشورها بتواند نیروهای آمریکایی را در جنگ نامتقارن به چالش بکشد.
با وجود اضافه شدن کلاس 71 آرلی برک، علامت سوال های جدی در مورد عملکرد این کشتی ها در برابر همتایان خود وجود دارد. ناوشکن های Type 055 چین در حال حاضر به عنوان قوی ترین ناوشکن های جهان شناخته می شوند.
-
شکاف تسلیحاتی: ناوشکن های چینی مجهز به موشک های بالستیک مافوق صوت و ضد کشتی مانند YJ-21 هستند که به طور قابل توجهی نسبت به سلاح های موجود آرلی برک برتری دارند.
-
اشکالات طراحی: کلاس Arleigh Burke به دلیل ریشه در طراحی دوران جنگ سرد، فاقد ویژگیهای پنهانکاری مدرن و سیستمهای رادار دو باند است که در رقبای چینی دیده میشود.
انتظار می رود نسل بعدی ناوشکن های آمریکایی تحت برنامه DDG(X) تنها در دهه 2040 آماده خدمت شوند. این تأخیر طولانی، ایالات متحده را وادار کرد تا برای پر کردن شکاف قدرت در اقیانوس آرام و دیگر مناطق استراتژیک، به ارتقای سیستمهای بومی با طرحهای قدیمیتر تکیه کند. این تلاشی است که با شک و تردیدهای بسیاری در مورد سرعت شگفت انگیز مدرنیزاسیون نیروی دریایی چین مواجه است.