به گزارش خبرگزاری انتخابتو، قاعده پرداخت در سینماهای دنیا بر اساس نظام عرضه و تقاضا است. دستمزدهای نجومی با منطق عرضه و تقاضا پرداخت می شود. وقتی حضور یک بازیگر در فروش بالای یک فیلم و در نتیجه بازگشت سرمایه و سود سرشار برای شرکت سازنده نقش بسزایی داشته باشد، دستمزد پرداختی معادل کسب همین مقدار پول است.
به گزارش همشهری آنلاین، با این منطق، تام کروز تقریبا همیشه بیشتر از رابرت دنیرو دستمزد می گیرد زیرا فروش جهانی فیلم های تام کروز بیشتر از رابرت دنیرو است و در این بین جایگاه هنری و اعتبار این بازیگر بیشتر می شود. این به اندازه پولی که او به دست می آورد مهم نیست. این قاعده ای است که در اینجا رعایت نمی شود زیرا اکثر فیلم ها و سریال ها بدون توجه به منطق عرضه و تقاضا فیلمبرداری می شوند.
دهه 1360; دوران ستارگان
دهه 60 دهه ضد ستاره بودن و تلاش برای مخالفت با سینمای تجاری بود. دهه ای که متولیان سینمای ایران در نظر داشتند مسیر جدیدی را برای سینما هموار کنند و از هر چیزی که آنها را به یاد سینمای قبل از انقلاب می اندازد پرهیز کردند. یکی از مهم ترین نمونه های سینمای گذشته بحث ستاره شدن بود. وقتی مهم ترین و پولسازترین ستاره های سینما رفتند، جا برای سالن ها و چهره های جوان باز شد. فیلم‌های زیادی با تعاونی‌ها و وام‌های بانکی ساخته شد و با حذف به‌اصطلاح ستاره‌داری سعی در کنترل روند پرداخت دستمزد داشتند، اما خیلی زود منطق بازار بر همه چیز از جمله سیستم پرداخت دستمزد حاکم شد.
سینمای دهه 60 هم ستاره های خود را پیدا کرد و وقتی فیلم های یک بازیگر خوب می فروخت، دستمزدش هم افزایش می یافت. مدیریت سینما تقریباً با این مشکل کنار آمد، اما در مواردی شکایت تهیه کننده از این بازیگر برای مطالبه دستمزد بیشتر منجر به توقیف اثر شد. به عنوان مثال، زمانی که فیلمبرداری فیلم «مرگ پلنگ» در اواخر دهه 60 بیشتر از حد انتظار به طول انجامید، فرامرز خروکن پول بیشتری طلب کرد. دستمزدی که تهیه کننده پرداخت کرده بعداً به وزارت ارشاد شکایت کرد. نتیجه شکایت این بود که او که یکی از محبوب ترین بازیگران آن سال ها بود، یک سال در خارج از کشور زندگی کرد.
اتفاق مشابهی در اوایل دهه 70 برای اکبر عبدی رخ داد. زمانی که تهیه کننده ای برای ساخت یک فیلم کمدی تجاری به عبدی مراجعه کرد، 5 برابر دستمزد عادی این بازیگر را درخواست کرد. مطبوعات آن زمان در این باره نوشتند و حواشی ایجاد شد; موضوع نشان می دهد که در آن سال ها هم وزارت ارشاد و هم رسانه ها نسبت به حقوق های بالا واکنش نشان دادند.
دهه 1370; رشد بخش خصوصی
از اواسط دهه 70 با تغییرات جامعه اعم از محیط فرهنگی و اجتماعی، دور شدن از دولت در همه زمینه ها و البته تغییر مدیران، حساسیت گذشته نسبت به دستمزد کاهش یافت. . با رشد بخش خصوصی در دهه 70، پرداخت دستمزدها بر اساس سیستم عرضه و تقاضا انجام شد. در این سال ها سینمای ایران بیش از پیش چهره های جوان و شادابی را به نمایش می گذاشت و برخی از بازیگران مشهور دهه 60 نیز به این موضوع واکنش نشان دادند. در این سال ها بازیگرانی که در فروش بالای فیلم ها موثر بودند طبیعتا دستمزدهای کلانی می گرفتند.
دهه 1380; تورم دستمزد با سریال
این تلویزیون بود که نظم بازار را در دهه 80 بر هم زد. پرداخت دستمزدهای نجومی در تلویزیون باعث افزایش دستمزد در سینما نیز شده است. با تضعیف بخش خصوصی در دهه 80، تهیه‌کننده‌ای که مثلاً می‌خواست از بازیگران گران قیمت استفاده کند، هزینه‌های تولید را کاهش داد و حضور نام‌های حرفه‌ای و مستعد را محدود کرد تا دستمزد بالای محمدرضا گلزار را بپردازد.
دهه 1390; عصر پلتفرم ها و حامیان مالی
دهه 90 دهه‌ای بود که حامیان مالی و سرمایه‌گذاران در سینما و سریال‌های نمایش خانگی وجود داشتند. با کاهش علاقه مردم به فیلم ها و سریال ها به مرور زمان مبالغ پرداختی به بازیگران به اصطلاح سوپراستار نیز افزایش یافت. اگر حدیده تهرانی در دهه 70 دستمزد بالایی می گرفت، این دریافتی را می شد با افزایش گیشه و سود تهیه کننده توجیه کرد.
در دهه 90، سوپراستارها دیگر نیازی به حمایت عمومی نداشتند، زیرا سازنده، پیمانکار سرمایه گذار شده بود و در بیشتر موارد سود سرمایه گذار مهم نبود، زیرا سود واقعی از کانال دیگری به دست می آمد. به هر حال، هر چه پروژه گرانتر باشد، بهتر است. در این دهه برای دریافت دستمزد بالا، معروف بودن کافی بود و نیازی به محبوبیت نبود (این را قاعدتاً باید گیشه تعیین کند).
در حالی که کارمزدها تا چند سال پیش 40 درصد هزینه ها را تشکیل می دادند، این رقم در برخی از پروژه ها در این مدت به بیش از 60 درصد رسیده است. بازیگران بسیاری از فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیونی این سال‌ها دور هم جمع شدند تا ویترینی بسازند که هزینه‌ها را توجیه کند و نتیجه آن هزینه‌های غیرمنطقی بود.
245245
گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین