پاسخ های استاد شیخ حسین انصاریان به سوالات جوانان را می خوانید:
چه شگفت انگیز است که خدا را با یک صفت معیوب و سلبی بشناسیم، ولی الله اکبر است، چه شگفت انگیز است که خدا را با هر صفتی که ذکر می کنیم، خواه وجود یا عدم، بشناسیم، زیرا هر صفتی منحصر به اشیا است. ما برای خدا صحبت می کنیم و مفاهیمی را در بر می گیرد.
امام صادق علیه السلام می فرماید:
تسبیح یکی از نام های خداوند و ادعای اهل بهشت است. [۱]علامه طباطبایی (رحمه الله) می فرماید: منظور از تسبیح همان گفتن «سبحان الله» است، پس تسبیح و سبحان الله یک ریشه دارند.
تسبیح به دو معناست: یکی از بین بردن، و در آیات قرآن و روایات به معنای زدودن خداوند از انواع عیب است.
«به روایت هشام جوالیکی، اباعبدالله (علیه السلام) فرمود: سبحان الله یعنی چه؟ تَنْزیهُهُ گفت.»
از امام صادق پرسیدم سبحان الله یعنی چه؟ فرمود: معرفت به عظمت خداوند معناست [۲]این به معنای حرکت و شنای سریع در آب است. (از مبحث سبحات و صباحات) اما هر دو معنا را می توان به یک مبنا برگرداند، یعنی حرکت سریع در راه خدا، چه در مسیر عبادت و بندگی و چه در مسیر تقدیس کامل خداوند. و تقدیس در آب یا هوا یا خاک عنصر فاصله در نظر گرفته می شود که حرکت به معنای رفع عیب است زیرا انسان را از یک طرف به چیزی نزدیک می کند و از طرف دیگر از آن دور می کند. جهت حرکت در نظر گرفته شده است.
[۱]تفسیر عیاشی: 2/120، حدیث 9; بحارالانوار: 90/183، حدیث 22.
[۲]توحید؛ صادق 305، باب 45، حدیث 3.
منبع: مبلغ