پریسا ساسانیان: بحث ادغام جشنواره فیلم در بخش ملی و بین المللی نیز یکی از بحث های سینما در دوران مدیریت محمد خزایی بود و سینمای ایران بار دیگر به مدیران دولتی ارائه شد. این تصمیم با مخالفت های زیادی مواجه شد و دیدگاه های مختلفی مطرح شد، اما کار انجام شد و خزایی در طول سه سال ریاست جمهوری رئیسی و بدون ارائه آمار دقیق از کمیت و کیفیت حضور فیلم های خارجی بر تصمیم خود پافشاری کرد. در کشور اکران فیلم صبحگاهی در جشنواره بین المللی به طول انجامید تا اینکه رئیس سازمان سینمایی اعلام کرد که بخش ملی از بخش بین الملل جدا می شود که طبیعتا با استقبال تماشاگران سینما مواجه شد و هر کدام بسته به شرایطی که داشتند نظرات مختلفی را مطرح کردند. وضعیت در مقیاس جداسازی بخش بین المللی. از داخل سنگین تر بود.
اما از جمله نکات قابل توجه، نگاه محمد آفریده مدیر و تهیه کننده سینما است که این روزها مشغول نمایش فیلم سه جهدال با بازی باران کوثری و آتیلا پسیانی در اکران بزرگ است که موضوع از موافقت یا مخالفت با این دیدگاه بسیار اساسی است. . این جشنواره را جدایی یا ادغام می نامند. وی بر این نکته تاکید کرد که سینماگران و دست اندرکاران سینما به جای جشنواره جشن بزرگی را در خانواده سینما برگزار کردند. گفت و گوی ما با محمد آفریده کارگردان و تهیه کننده سینما را بخوانید:
* جدایی جشنواره بین المللی از جشنواره ملی در مدیریت جدید سینما تا چه اندازه می تواند هویت مستقل سینمای ایران را در بخش بین المللی بازگرداند؟
مطمئن باشید در آینده نزدیک شاهد پیوند و جدایی جشنواره بین المللی از جشنواره ملی خواهیم بود زیرا معتقدم این ارتباط و جدایی به این دلیل است که هنوز تکلیف ما در بسیاری از مسائل ریز و درشت مشخص نیست. در هر زمینه ای از جمله سینما. شاید برای عده ای بدیهی باشد اما الان نمی توانند بگویند، من هنوز فکر می کنم برخی مخالف سینما هستند چون هر فرد، مسئول، سینماگر، حتی مخاطب با بدگمانی با سینما یار شده است. در صورتی که سینما ظرفیت محدود دارد و پکیج ندارد. سینما دریاست و هرچه در آن است زنده است و هر کس با هر دیدگاهی می تواند تور خود را بیندازد و طعمه خود را بگیرد، اگر ماهیگیر باتجربه و ماهری باشد. اما ماهیگیران نمی توانند دریا را محدود کنند.
از طرفی سینما یک هنر جهانی است و هنوز تعریف قابل قبولی از همکاری، مشارکت و تعاملات لازم با کشورهای دیگر نداشته ایم. به خاطر همین مشکلات اساسی معمولاً به جای جشنواره، جشن بزرگی ترتیب می دهیم. .
* سینما در ایران راه سختی برای رسیدن به سطح حداقلی داشته است، فکر می کنید چه زمانی راه هموارتر می شود؟
با کمال تاسف به اطلاع شما می‌رسانم که ما حداکثر سهمی برای این حداقل‌ها نداریم. بنابراین ما اغلب در محافل محدود و بسته، شاید در گروه ها و تیم هایمان، تصمیم می گیریم و با شیپور فریاد می زنیم. و این تصمیمات مدیریتی!! همیشه در عرصه فرهنگ بازی خطرناکی ایجاد می کند و نتیجه آن سیاسی شدن همه امور ماست. بهتر است قبل از هر تصمیمی بستر مناسبی برای آرا و نظرات همه موافقان و مخالفان فراهم شود تا به نتیجه عادلانه برسد. اگر این مسیر اصلاح نشود دولت بعدی تصمیمات اداری می گیرد!! کسی که بوق می‌زند راه دیگری می‌رود. این گسترش و در نتیجه جشنواره های ما کمترین تاثیر را بر سینما و پیشرفت آن دارد.
* با توجه به موقعیت کشورمان در خاورمیانه، جشنواره بین المللی فیلم فجر تا چه اندازه می تواند زمینه ساز دیپلماسی فرهنگی باشد؟
حقیقت این است که ایران بسته به اینکه دیپلماسی فرهنگی را از خودمان شروع کنیم، می تواند در هر زمینه ای پیشرو و یاور باشد. تا زمانی که با هم حرف نزنیم و همدیگر را تحمل نکنیم، نمی توانیم با دیگران گفتگو و دیپلماسی فرهنگی داشته باشیم.
*با توجه به تجربه ای که در مدیریت سینما دارید به عنوان کارگردان و کارشناس سینما چه توصیه ای به تصمیم گیران تشکل های سینمایی می کنید؟
متاسفانه در حالی که مدیریت فعلی مدیریتی است که مقدار قابل توجهی از وقت خود را صرف امور روزمره و تلاش برای رفع سوء تفاهمات، اختلافات گروهی و سازمانی و دعواهای بی نتیجه می کند، سازمان سینمایی نیز باید تا زمانی که این موضوع را در دستور کار قرار دهد، در این زمینه اقدام کند. برق در دسترس است. در دسترس نیست؛ سازمان سینمایی روز به روز ضعیف می شود. توصیه من این است که دوره ما قبل از اینکه حتی ملاقات کنیم تمام می شود و بعد پشیمان خواهیم شد که چرا این کار را انجام دادیم یا نکردیم. پس بیایید سریعتر تصمیم بگیریم، زمانی برای تأخیر نداریم.
۲۴۳۵۷
گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین