بیش از 3200 سال پیش، ما احساس کردیم که بشریت به اوج هایی رسیده است که قبلاً هرگز ندیده بود. مجموعه ای پیچیده و بسیار سازمان یافته از تمدن ها در شام، شمال آفریقا و خاور نزدیک توسط دیپلماسی، تجارت و مبادله به هم مرتبط بودند. فرهنگ ها تکامل یافتند و شهرها شکوفا شدند. سپس ناگهان همه چیز ناپدید شد و هیچ کس نمی داند چرا!
به گزارش فرادید، جوامع متاثر از «فروپاشی عصر برنز» شامل امپراتوری آشور میانه در بین النهرین، پادشاهی جدید مصر، بابلی ها، امپراتوری هیتی ها در آناتولی، تروجان ها و میسنی ها در سرزمین اصلی یونان هستند. و مینوی ها در کرت. برای بسیاری از این جوامع، این فروپاشی نوعی «عصر تاریک» را به دنبال داشت که در آن پیشرفت فناوری یا فرهنگی و رکود اجتماعی اندک بود.
این جوامع در عصر برنز شکوفا شدند. این دوره در حدود 3300 سال قبل از میلاد آغاز شد و با استفاده از ابزار برنزی که از ذوب مس و آلیاژ کردن آن با قلع، آرسنیک یا سایر فلزات به دست می‌آمد، مشخص شد. این پیشرفت تکنولوژی موادی را ایجاد کرد که از فلزات موجود قوی‌تر و بادوام‌تر بودند و به این جوامع مزیت قابل توجهی در سلاح‌ها، ابزارسازی، مهندسی و هنر داد.
این انقلاب پایه و اساس توسعه مراکز شهری بزرگتر، ایجاد سلسله مراتب اجتماعی پیچیده و اختراع سیستم های نوشتاری مختلف مانند خط میخی را ایجاد کرد. به دلایلی که مشخص نیست، این شبکه پر رونق در حدود قرن 12 قبل از میلاد فروپاشید.
باستان شناس آمریکایی، اریک کلاین، در سال 2014 در کتاب فروپاشی اواخر عصر برنز، دوره قبل از میلاد را به عنوان دوره ای توصیف می کند که اوضاع به طور قابل توجهی بدتر شد. 1177 را تعریف می کند. با این حال، همانطور که او اشاره می کند، ظهور سیستم های پیچیده زمان می برد. با گذشت سالها، شورش ها افزایش یافت، جنگ ها در گرفت، شهرها به ویرانه رفتند، سیستم های نوشتاری فرو ریختند و فرهنگ ها از روی زمین محو شدند.
مورخان درباره این مرگ توضیحات مختلفی داده اند. یک توضیح دیرینه، ورود یک نیروی مسلط جدید است: «مردم دریا». این گروه از فاتحان به اصطلاح غارتگر هیچ یادگاری یا سوابق مکتوبی از خود به جای نگذاشتند، بنابراین هویت آنها کاملاً مشخص نیست و وجود آنها هنوز محل بحث است. شاید اینها یک فرهنگ واحد نبودند، بلکه یک اصطلاح عمومی برای مردم دریا در سایر نقاط مدیترانه بودند.
هویت آنها هر چه باشد، ورود آنها ممکن است دلیل متروک شدن گسترده شهرهای آناتولی، سوریه، فنیقیه، کنعان، قبرس و مصر بین قرن های 13 و 12 قبل از میلاد باشد.
همچنین ممکن است برخی از تمدن ها در اثر فروپاشی یک سیستم کلی از درون پوسیده شده باشند. به گفته محققان، اکثر جوامع اواخر عصر برنز ساختارهای سیاسی متمرکز، پیچیده و بسیار سنگینی داشتند که آنها را در برابر نابرابری و استثمار آسیب پذیر می کرد و به بی ثباتی اجتماعی منجر می شد.
توضیح دیگر این است که یک فاجعه زیست محیطی رخ داده است. مطالعه ای در سال 2013 به دانه های گرده در رسوبات یک دریاچه باستانی در این منطقه پرداخت و شواهدی از تغییرات آب و هوایی در آن زمان یافت. نویسندگان مطالعه پیشنهاد کردند که این تغییر محیطی منجر به خشکسالی گسترده، کمبود مواد غذایی و قحطی شد. نتیجه این تغییر، مهاجرت دسته جمعی، تغییرات اجتماعی و آسیب پذیری این تمدن ها در برابر مهاجمان، احتمالاً انسان ها بود.
به طور مشابه، مطالعات دیگر این فروپاشی را به یک اپیدمی طاعون در کرت در پایان هزاره سوم قبل از میلاد نسبت می‌دهند، اگرچه شواهد محدودی وجود دارد که نشان دهد این بیماری جوامع دیگر را نیز تحت تأثیر قرار داده است.
همانطور که کلاین در کتاب خود اشاره می کند، بعید است که فروپاشی عصر برنز را بتوان تنها با یک عامل توضیح داد. او استدلال می کند که سقوط یک “طوفان کامل” فاجعه بود، از جمله بسیاری از مسائل ذکر شده در اینجا.
کمتر کسی می توانست پیش بینی کند که این شهرهای بزرگ و ایده های بزرگتر آنها در نهایت از صحنه محو خواهند شد. اما با ترکیب مناسبی از تغییرات آب و هوایی، درگیری های مدنی و تغییرات تکنولوژیکی، حتی قوی ترین جوامع نیز می توانند به راحتی متزلزل شوند و سقوط کنند.