بعدی- ماهیت لذتی که مردم از گوش دادن به موسیقی غمگین می برند چیست؟ شواهد نشان می دهد که لذت بردن از موسیقی غمگین با عوامل متعددی مرتبط است.
به گزارش انتخابتو به نقل از Psychology Today، موسیقی با تقلید صداهای تولید شده توسط صدای انسان، احساسات خاصی را بیان می کند. وقتی مردم ناراحت هستند، آهسته تر و پایین تر صحبت می کنند. این به وضوح در آداجیو برای زهی ساموئل باربر دیده می شود. در نظرسنجی بین المللی بی بی سی، این آهنگ غمگین ترین موسیقی جهان انتخاب شد. همچنین می توان از موسیقی برای رهاسازی احساسات استفاده کرد. موسیقی به هدایت ناامیدی یا پاک کردن احساسات منفی (خشم و غم) (کاتارسیس) کمک می کند. وقتی به موسیقی غمگین گوش می‌دهیم (یا فیلمی غمگین می‌بینیم)، از هرگونه تهدید یا خطر واقعی که موسیقی یا فیلم نشان می‌دهد منحرف می‌شویم. تماشای یک فیلم غم انگیز با بازدید از پناهگاه بی خانمان ها یکی نیست. ما بدون احساس گناه احساس پشیمانی یا همدردی می کنیم. اندوهی که موسیقی برمی انگیزد بی خطر است زیرا می دانیم که واقعاً در دنیا اتفاق نمی افتد.
موسیقی غمگین می تواند هورمون پرولاکتین را ترشح کند. این هورمون آرامش بخش است که هنگام شیر دادن مادر به نوزاد ترشح می شود. پرولاکتین برای مقابله با دردهای روانی احساس آرامش ایجاد می کند. هورمون پرولاکتین به کاهش غم و اندوه کمک می کند. همدلی در لذت بردن از موسیقی غمگین نیز نقش زیادی دارد. همدلی را می توان به عنوان ظرفیت درک یا احساس آنچه که شخص دیگری تجربه می کند تعریف کرد. افرادی که از لحاظ احساسی تحت تأثیر هنر غمگین قرار می گیرند، اغلب همدل تر هستند. برعکس، افرادی که مهارت های همدلی بالایی دارند، بیشتر تحت تاثیر موسیقی غمگین قرار می گیرند. این افراد اغلب تخیل خوبی برای تشخیص تجربه یک شخصیت یا شخص خیالی دارند.
موسیقی غمگین انگیزه ای قدرتمند برای خاطرات نوستالژیک دوران گذشته است. انعکاس خاطرات نوستالژیک از این طریق می تواند خلق و خو را بهبود بخشد، به خصوص اگر خاطرات مربوط به لحظات مهم و معنادار زندگی باشد. با خیال پردازی از شیرینی این خاطرات لذت می بریم. به یاد آوردن لحظات خوب کمی شادی می آورد، اما غم از دست دادن آن لحظات را نیز به همراه دارد. موسیقی غمگین مزایای روانی در تنظیم خلق و خو دارد. موسیقی غمگین را می توان به عنوان یک دوست خیالی تجربه کرد که پس از تجربه یک فقدان اجتماعی از ما حمایت می کند و با ما همدردی می کند.
شنوندگان از حضور یک فرد مجازی که توسط موسیقی نمایش داده می شود لذت می برند. این می تواند به مقابله با احساسات غم انگیز در زمانی که شما در همان خلق و خوی هستید کمک کند. به عنوان مثال، سه سونات آخر پیانو شوبرت به کسانی که احساس تنهایی می کنند صدا و آرامش می بخشد. شوبرت 31 ساله بود که این سونات های پیانو را نوشت و دو ماه بعد در سپتامبر 1828 درگذشت. شوبرت تجربه تنهایی را می دانست و این توانایی را در موسیقی خود داشت. به طور خلاصه، موسیقی غمگین به شنونده اجازه می دهد از موقعیت های استرس زا دور شده و بر زیبایی موسیقی تمرکز کند. علاوه بر این، اشعاری که با تجربه شخصی شنونده طنین انداز می شوند، می توانند احساسات یا تجربیاتی را منتقل کنند که فرد ممکن است قادر به بیان آنها نباشد.
