عبدالرسزا خزی ؛ 9 مه ، روز جهانی نان فرصتی برای بزرگداشت سنت های هنر و تغذیه در بسیاری از کشورها است. با این حال ، ایران امروز به ما یادآوری می کند که این یک زنجیره بحران و اعتراضات صنفی برای نان است. نانوایی که نه تنها با مشکل روبرو می شوند ، بلکه سقوط تدریجی معیشت را نیز فریاد می زنند.
در ایران ، نان فقط کالایی نیست. نان پایه و اساس میلیون ها خانواده است ، نشانه ای از عدالت اجتماعی و آینه سیاست های حاکمیتی. در سالهای اخیر ، عدم شفافیت در تخصیص سیاست ناقص ، قیمت گذاری گرامر ، سیستم های سهمیه معیوب و عدم شفافیت در تخصیص آرد ، صنعت نان را به حاشیه رانده است. کیفیت نان کاهش یافته است ، صف ها طولانی می شوند و برهنگی دیگر تولیدی نیست.
فراتر از خواسته های شغلی ، اعتراضات اتحادیه کارگری اجاق گاز نشانه بحران ساختاری در سیستم معیشت کشور است. مگر اینکه تخصیص آرد شفاف نباشد ، اجاره ها حذف نمی شوند ، تجهیزات تجدید می شوند ، آب و وضعیت الکتریکی اصلاح نمی شود و یارانه ها هدف قرار نمی گیرند ، امید به بهبودی وجود ندارد. بازار سیاه و بی عدالتی در دسترسی به مواد اولیه ، تولید نان را به یک رقابت تقریبا نابرابر تبدیل کرد.
از طرف دیگر ، افزایش مداوم در هزینه های تولید ، قیمت فروش نان ثابت مانده است ، در حالی که اجاق ها ورشکستگی می کردند. این عدم تعادل نه تنها کیفیت نان را تهدید می کند ، بلکه به طور مستقیم برای ایمنی مواد غذایی افراد نیز هدف قرار می گیرد.
سیستم یارانه کشور باید به سمت عدالت واقعی حرکت کند. یارانه ها نباید در یک مرد نابینا کور شوند ، بلکه باید به نیازهای مردم خانوار و شرایط اقتصادی مناطق مختلف تقسیم شوند. علاوه بر این ، آموزش و تقویت اجاق ها برای تولید نان های سالم ، مختلف و با کیفیت باید برای برنامه های کلان اولویت داشته باشد. زیرا این مسیر هم زباله و هم رضایت عمومی را کاهش می دهد.
نان نباید به عنوان قدرت غالب ، “حق معیشت” و “شاخص امنیت ملی” پذیرفته شود. نادیده گرفتن بحران نان ، آتش سوزی در زیر خاکستر نارضایتی در افکار عمومی است. یک تهدید آرام اما مداوم که می تواند پایه های ثبات اجتماعی را لرزاند.
امروز ، نان نه تنها نان مردم بلکه اعتماد عمومی و سرمایه اجتماعی کشور است. فراموش نکنیم که هر اجاق ای که باز می شود صدایی از قلب جامعه دارد.