شکاف “مارمولک ها” در سینما که فقط می خواهد بفروشد

Reyhaneh Eskandari: در سالهای نه چندان دور ، مردم بارها و بارها به سینما رفتند. اگرچه آنها نوعی کمدی دارند ، اما فیلم هایی با لایه های عمیق اجتماعی ، انتقاد حساس و شخصیت پردازی دائمی.

آثاری مانند “مارمولک” ، “لیلی با من” یا حتی “آقایان ممنوعه” نه تنها برای خندیدن به تماشاگران بودند. در مقابل ، در قلب خنده ، آنها توضیح دادند ، صحبت کردند و چیزی برای گفتن داشتند. اما امروز ، گویی همه چیز تغییر کرده است. این یکی از فیلم هایی است که با بازی هایی مانند سالن های سینما ، شوخی های سطحی ، داستان های مکرر و کلیپ های اینستاگرام همراه است ، نه فقط برای یک لحظه.

در مصاحبه بعدی ، كیوان كاتارییان ، منتقد سینما می گوید انحصار فیلم های کمدی روی صفحه نقره ایران با ظاهر آسیب شناختی. Tekel ، نه از نیاز مخاطبان ، بلکه با برنامه ریزی سیاست گذاران که ترجیح می دهند به تنهایی بفروشند. او می گوید فروپاشی تدریجی سینمای اجتماعی ، از بین بردن فیلمسازان مهم و شیوع خنده خالی است و معتقد است که سلیقه مردم تغییر می کند یا بی نظیر است ، اما سینما سینمایی است که هیچ تاثیری در مخاطبان ندارد.

پیش از این ، منتقد فیلم ، منتقد سینما ، منتقد سابق این هفت ، منتقد و مجری سابق ، محمود گابرولو و سینماهای سینماها سقوط کرد و پس از تماشای روایتی از ساخت کار Sahar ASR در یک سری سخنان در یک سری سخنرانی.

در زیر مکالمه جدیدی با Keyvan Kathirian داریم.

در گذشته ، حتی اگر برای خندیدن به فیلمی احتیاج داشتیم ، فیلم هایی وجود داشت که حتی امروز می توانستیم بارها ببینیم. اما فیلم های کمدی امروز مردم را به سینما می رسانند و خوب می فروشند ، اما هیچ چیز در ذهن نیست. مخاطب فقط می خندد و از سالن بیرون می آید. به نظر شما این تبادل سلیقه مدیریت می شود؟

بله ، درست است بخشی از داستان این است که فیلم ها در آن زمان با کیفیت و کاهش کیفیت هستند. فیلم هایی مانند “مارمولک” ، “لیلی من من” یا “آقایان ممنوعه” هستند -نمونه های خوبی از سینمای کمدی پس از انقلاب هستند. ما قبل از انقلاب چیزهای قابل توجهی داشتیم. اما نکته این است که چنین سینما همیشه و در سراسر جهان وجود داشته است. در هر صورت ، چنین فیلم هایی بخشی از صنعت سینما هستند و دارایی های آنها مورد نیاز است. زیرا بینندگانی وجود دارند که چنین سینمایی را دوست دارند.

با این حال ، مسئله این است که آنها گونه ای را در کشورهای دیگر نظارت نمی کنند. به عبارت دیگر ، یک کمدی غیر از سینمای ترسناک ، جنگ ، پلیس ، ملودرام و عاشقانه وجود دارد. اما در ایران ، به نظر می رسد یک سینما است که برای ما باقی مانده است.

در همین حال ، سینمای کمدی به معنای سینمای خصوصی یا سطحی نیست. نوع کمدی یکی از جدی ترین و پیچیده ترین گونه ها است. شما آثار خارجی را می بینید. آنها در سطح دیگری تعریف می شوند. نه برای رفتن ببینید چاپلین این یکی از مبانی اصلی تاریخ سینما است. بنابراین ، ما نباید این نوع را ساده تجزیه و تحلیل کنیم.

اما بحث این است که امروز آنچه در سینما وجود دارد واقعاً کمدی است؟

فکر نمی کنم اگر چنین است ، در پایین ترین سطح قرار دارد. اینها محبوب ترین و سطحی ترین کمدی هستند. اکنون من از کلماتی مانند “بو” یا “خشن” استفاده نمی کنم. چون من واقعاً این کلمات را نمی پذیرم. اما اکنون این کمدی سطح بسیار کمی دارد.

این امر از زمان کرونا برجسته تر شده است. از آنجا که مردم از سینما خسته می شوند. هنگامی که آنها از 2 شروع کردند ، آنها سعی کردند با این فیلم ها مردم را به سینما برگردانند. افراد شرکت کننده ، فشار اقتصادی ، مشکلات اجتماعی و سیاسی و غیره. وی با این آثار به سینما منتقل شد. Corona همچنین علت سینما را کاملاً تخلیه کرد و در نتیجه ، پشتیبانی گسترده از سرگرمی و گیشه آغاز شد.

این فیلم ها بال پیدا کردند ، بسیاری از سالن ها اختصاص داده شد و دولت کاملاً از آنها حمایت کرد. بعد از 1 ، وقتی مردم هیچ ارتباطی با رفتن به سینما نداشتند ، یک کمدی مردم را ابزاری برای بازگشت آنها به سالن ها دید. با این حال ، در این میان ، سینمای اجتماعی و بحرانی ؛ سینما که چیزی برای گفتن و انتقاد از آن دارد ، کاملاً رها شد. آنها به آنها سالن ندادند ، آنها را آزاد نکردند ، آنها این کار را نکردند. با فرض اینکه مردم چنین سینمایی را دوست ندارند و فقط به کمدی علاقه مند هستند.

آیا Tekel در دست سینمای تجاری بود و فقط سرگرم کننده بود؟

انحصار با یک کمدی کاملاً پایین سقوط کرد. پشت این فیلم ها ساخته شده است. بازیگرانی که امروز فعال هستند می توانند ده یا پانزده فیلم در سال داشته باشند. موج بزرگی از این فیلم ها منتشر شده و حتی در سیستم عامل های آنلاین منتشر شده است. داستان های ضعیف ، بازی های بد ، شوخی های تلگراف و اینستاگرام … و البته مردم رفتند.

با این حال ، اگر ما مردم را به هر قیمتی به سینما برسانیم ، سرانجام به جایی خواهیم رسید که شوخی های جنسی آزاد می شود ، داستانهای غیر عمدی و سطح پایین ساخته می شوند و ما به خیانت ، غیبت و روابط زرد می خندیم. این نوع سینما باید باشد ، اما در لبه. یک سینمای کامل ایران نیست. روزگاری سینما پر از فیلم های جدی ، متفکر و روشن به جایی رسید که این فیلم ها مهمترین تولیدات هستند.

آیا می توان گفت که تمایل امروز به ساخت فیلم های اجتماعی کمتر است؟
ساخت فیلم های جدی امروز بسیار دشوار است. هزینه ها برنمی گردند. همه اینها ناشی از سیاست های دولت قبلی است. دولت به فیلمسازان گفت: “مردم این فیلم ها را دوست دارند ، برو.” حتی فیلمسازانی مانند آقای ایاری به این دام آورده شدند. در حقیقت ، آنها سینما را نابود کردند و به طور جدی ریشه یافتند.

جالب اینجاست که فیلم های کمدی در سینمای خانگی شکست خوردند ، اما ملودرام ها جدی هستند ، پلیس ، حتی شدید. بنابراین مردم فقط کمدی را دوست ندارند. با این بهانه ها ، دولت قبلی سعی در از بین بردن سینمای متفکر و بحرانی داشت و متأسفانه موفق شد.

بیشتر فیلم های منتشر شده در سینما امروز محصول سالهای گذشته است. مانند فیلمی مانند “پیر” ، “نویز” یا فیلمی مانند Roxana ، اگر آن را به بازار عرضه شود ، همه آنها برای گذشته هستند و هیچ چیز سینمای جدی باقی نمی ماند. اگر چنین است ، ضعیف یا کیفیت پایین است. کسانی که در جشنواره ها آزاد می شوند ، خوب این سینمای کمدی هستند که فقط خوب نیست.

آیا این روند حاکم بود؟

آقای Khazaei و سپس وزیر در واقع سعی کردند ریشه سینمای متفکر را بشکنند. آنها گفتند که برای کسب درآمد کمدی درست کنید. سپس آنها گفتند کسانی که مردم را نمی فروشند زیرا آنها مردم را نمی خواستند. با این حال ، سلیقه مردم تغییر نکرده است.

بله ، این فیلم ها را تماشا کنید ، مهم نیست که چه چیزی را می بینند ، مهم نیست که چه چیزی را می بینند. اما خیلی دیگر به سینما نمی رود. آنها از سینما خداحافظی کردند ، آنها فیلم های خوبی می خواستند و به دلیل این که نبودند به سینما برخورد کردند.

بنابراین هیچ چیز برای گفتن به توده عمومی این فروش ها وجود ندارد و آیا مخاطب در اصل سقوط کرده است؟

بله ، سلیقه آنها تغییر نکرده است. اگر دوباره یک فیلم اجتماعی خوب ساخته شود ، این فیلم به خوبی انجام می شود ، مردم برمی گردند. به عنوان مثال ، من “پیر” را ندیده ام ، اما با تعاریف من مورد استقبال قرار می گیرد.

اما حقیقت این است که چیزی که چهار یا پنج سال از بین رفته است ، یک روز با آنها رفتار نمی شود. به کسانی که می دانند چگونه یک فیلم خوب بسازند باید به تهیه کنندگان جدی فیلم داده شود. من هیچ ارتباطی با این نام ندارم ، اما در بین آخرین فیلم های کمدی ، مواردی وجود دارد که هرگز انتظار ندارند. فیلم هایی مانند “عشق مست” یا فیلم های سعید روستی نسبتاً خوب بودند.

سهم سانسور چقدر است؟

مردم از فیلم خوب استقبال می کنند. تنها نکته این است که فیلم خوب نیست. سانسور نیز یک دلیل است. از همان ابتدا می گویند ، “اگر بیایید ، فقط یک کمدی انجام دهید.” همه کودکانی که امروز در سینمای جدی کار می کنند ، پیشنهاد کردند که کمدی از دولت فارابی و سازمان سینما ایجاد کنند.

نکته مهم دیگر این است که فروش فیلم های کمدی در مقایسه با سال گذشته به شدت سقوط کرد. مردم چهره ها و داستان های تکراری زیادی را می دیدند ، خسته. می توانید طرح فروش را که در حال حاضر در حال سقوط است ، مشاهده کنید. این یک چیز جالب است.

242244