Geyik/ Behrouz Vosoughi و Faramarz Gharibian در عکس

Geyik/ Behrouz Vosoughi و Faramarz Gharibian در عکس

در میان قاب های گرد و غبار در تاریخ سینمای ایران ، مکانی برای یک فیلم نه تنها در صفحه نقره ای ، بلکه در حافظه گسترده یک نسل وجود دارد. بنابراین ، “گوزن” ساخته شده توسط مسعود که فقط یک فیلم نیست. این به من یادآوری می کند که سینما یک ایده آل ، دردناک ، شکست و آینه ای از قیام است.

به گفته فرارو ، فیلم جییک سیاسی ترین کار است. فیلمی که در لایه های پنهان خود خسته اما امیدوار است ، اما به امید نجات. داستان این داستان بازگشت انسان است. مردی که بدن خود را در خیابان های بی رحمانه لاله پرتاب کرد ، وابسته ، خسته و جزئی بود ، اما افتادن در دنیای فعال شیمیایی به معنای پایان همه چیز نیست ، اما قهرمان آهو باید برخاست و بشریت خود را برگرداند.

این فیلم سیاه و سفید جاودانه با یک مداد شیمیایی در کلاس ششم با یک مداد شیمیایی تولید شد و توسط مهدی میساگیه تولید شد. در قله هنر بهروز وسوگی ، او در قله هنر خود درخشید و از سومین جشنواره فیلم جهانی تهران جایزه بهترین بازیگر نقش اول مرد را بدست آورد. در کنار او ، فرامارز قابیان ، یکی از اولین نقش های جدی او ، خود را با تماشاگران معرفی کرد.

اولین تظاهرات رن گوزن در 6 دسامبر به یک رویداد فرهنگی در سالن رودوندا تهران تبدیل شد. روز بعد ، Paramount Cinema میزبان مخاطبان بود. سینمای مایل ، سؤال و جذاب ، که بیشتر از سرگرمی می خواست ، ساده نبود. در اول فوریه ، مصادره ، تصحیح و سرانجام غربالگری گسترده. سرنوشتی که بارها و بارها بر کارهای شجاع تأثیر می گذارد و این بار گوزن بود.

بهروز وسوگی و مقام قهرمان فرامارز قابیان در فیلم Geyik

آنچه گوزن ها را از فیلم های دیگر آن دوره متمایز می کند ، شکل روایت انسانی است. این بار با دو قهرمان روبرو هستیم. هرکدام با زخم ها ، هر کدام دارای تاریخ هستند ، اما یک هدف مشترک است. یکی نمادی از مبارزه و ایمان است و دیگری رفیق شکسته و فراموشی. داستان موازی این دو شخصیت با موضوع دوستی و وفاداری در هم تنیده است. دوستی که چاره ای جز بیدار شدن ندارد. آهو فقط نوعی اثر سینمایی نیست ، که نوعی ادبیات بصری است. درد ، افراد نجیب و عمیق. در دنیای فیلم ، نه تنها خیابان های تهران ، بلکه نبض زمان و زخمهای پنهان جامعه.

امروز ، پس از نیم قرن ، فیلم و پوسترها هنوز از تاریخ شنیده می شوند. این فریاد از قاب های سیاه و سفید است که مانند دیروز مخاطبان امروز صحبت می کند ، و شاید آنچه سینما را زنده نگه می دارد. به یاد داشته باشید ، درد و امید.

۲۴۴۲۴۵

گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین