تحقیقات در مورد مجازات نوجوانان چه می گوید؟

اگرچه تنبیه بدنی در سیستم های آموزشی امروزی روشی منسوخ و ناموفق تلقی می شود، اما هنوز هم توسط برخی والدین و مربیان از آن استفاده می شود. این در حالی است که تأثیر روانی تنبیه بدنی بر کودکان در روانشناسی به اثبات رسیده است.

به گزارش ایرنا، تنبیه بدنی علاوه بر آسیب جسمی، آثار مخربی نیز دارد که از جمله آنها می توان به اضطراب، ترس مزمن، از دست دادن اعتماد به نفس، بی انگیزگی، عدم استقلال فردی، بروز رفتارهای پرخاشگرانه و خشونت آمیز، انزوا و انزوا و غیره اشاره کرد. مشارکت. چالش، احساس رهاشدگی و تنهایی کودک را بدون یادگیری مهارت های اجتماعی رها می کند.

ماجرای شکایت وزارت آموزش و پرورش ملی از سازندگان سریال «عافی تهران» به دلیل سریالی که در آن شخصیت اصلی سریال به ناظم پیر فحش می دهد و از ماشینش به پایین می پرد تا انتقام مجازات های داده شده را بگیرد. به ناظم قدیمی نشان می دهد که هنجاری که در جامعه ما وجود دارد جدی گرفته می شود. در همه موارد باید به والدین و معلمان احترام گذاشت.»

پیروی از این اصل اخلاقی یک واقعیت را تغییر نخواهد داد. زخم های تنبیهی در روح کودکان دیروز و بزرگسالان امروزی از بین نمی رود و تا پیری دوباره در زندگی آنها ظاهر می شود.

مجازات سنگین یک دانش آموز کلاس اولی در سراوان در فروردین ماه امسال منجر به تشکیل پرونده تخلف اداری برای معلمش شد. همزمان فیلم تنبیه دانشجوی مرزن آبادی نیز خبرساز شد.

رفتار فراتر از تحمل والدین با فرزندان و حتی شکنجه آنها به نام تنبیه موضوعی است که هر از چند گاهی در رسانه ها مطرح می شود. اخبار مشابه فراوانی که هر روز می شنویم و از کنار آن می گذریم، غافل از اینکه روح مجروح این کودک در حال تنبیه شدن است، او و جامعه را سالیان سال آزار خواهد داد.

محدوده مجازات؛ از خانه تا مدرسه و از جسمی به ذهنی

اگرچه آمار رسمی دقیق و معتبری از میزان تنبیه اطفال در کشور وجود ندارد، اما اظهارات مدیرکل در 1274 مورد شکایت در ارزیابی عملکرد و پاسخگویی به شکایات وزارت آموزش و پرورش مبنی بر اعمال تنبیه بدنی از سال 93 تا کنون تایید شد. 1995. قابل توجه.

این در حالی است که در اکثر تنبیه هایی که منجر به دعوا نمی شود و مشکل در داخل مدرسه حل می شود، دانش آموزان احساس تنهایی و رها شدن می کنند.

با توجه به یافته های مقاله «خشونت بدنی در مدرسه و راهکارهای پیشگیری و کاهش»، نظر اکثریت دانش آموزان در رابطه با واکنش مدرسه به خشونت فیزیکی معلمان علیه دانش آموزان این است که مسئولان از قبل به معلمان حقوقی را نادیده می گیرند. آن را نادیده بگیرید یا دانش آموز شاکی را تنبیه کنید.

اگرچه همانطور که گفته شد آمار رسمی از شیوع مجازات در کشور به روز نیست، اما اظهارات رئیس اداره سلامت کودکان وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در سال 1395 حاکی از آن است که 18 درصد از والدین اعتقاد به تأثیر مثبت تنبیه بدنی و اینکه اجرای آن بر کودکان در کشور ما به مقوله تنبیه بدنی و پیامدهای روانی آن در خانواده ها اشاره دارد.

یافته های پژوهش با عنوان «تحقیقات بوم شناختی خشونت علیه کودکان در استان های ایران» در سال 1393 نیز نشان می دهد که سطح کلی خشونت علیه کودکان در کشور ما بسیار زیاد و متنوع است. بر این اساس، بیشترین میانگین در کل استان ها در شاخص تنبیه کلامی (99/76) و کمترین مقدار در شاخص تنبیه بدنی (12/13) است.

تحقیقات در این زمینه بین انواع مختلف خانواده تمایز قائل می شود. برخی خانواده ها برای کنترل رفتار فرزندان خود بیش از سایرین از روش های خشونت آمیز استفاده می کنند.

مقاله‌ای با عنوان «سبک‌های فرزندپروری در تیپ‌های مختلف خانواده در چارچوب فرآیند و مدل محتوایی خانواده» نشان می‌دهد که خانواده‌های سالم با ویژگی‌هایی مانند سبک فرزندپروری مثبت و مشارکت بالای پدر نسبت به سایر خانواده‌ها از تنبیه بدنی کمتری استفاده می‌کنند.

سطح تحصیلات والدین نیز بر سبک فرزندپروری خانواده تأثیر می گذارد. در مقاله پژوهشی با عنوان «پیامدهای اعمال تنبیه بدنی به فرزندان توسط والدین در محیط خانه و خانواده» مشخص شد که سطح تحصیلات مادران رابطه مستقیمی با استفاده آنها از تنبیه بدنی دارد.

خانواده‌های سالم با ویژگی‌هایی مانند سبک فرزندپروری مثبت و مشارکت بالای پدر، کمتر از سایر خانواده‌ها از تنبیه بدنی استفاده می‌کنند.

اگرچه در سال‌های اخیر با آگاهی رسانه‌ها، تنبیه‌های بدنی کودکان کاهش یافته است، اما تنبیه‌های کلامی و روانی که یکی دیگر از انواع کودک آزاری است، در مدارس و خانواده‌ها دیده می‌شود. مجازاتی است که شاید کمتر به چشم بیاید، اما آثار زیانبار آن کمتر از تنبیه بدنی نیست.

تنبیه روانی به صورت کلامی اتفاق می افتد و برخی از والدین و معلمان ناخواسته و ناآگاهانه با رفتارهایی مانند تحقیر، توهین، استفاده از کلمات منفی، مقایسه و سرزنش کودک در مشکلات رفتاری والدین (مانند عصبانیت) باعث آسیب جدی کودک می شوند. باعث آسیب روانی می شوند.

تاثیر منفی تنبیه بر کودک

رفتار بزرگسالان تأثیر عمیقی بر شخصیت کودکان دارد. با توجه به نتایج مقاله با عنوان پیامدهای تنبیه بدنی فرزندان توسط والدین در محیط خانه و خانواده، تنبیه آثار منفی از جمله اثرات مخرب کوتاه مدت و بلندمدت بر جسم و روح کودک، ترس و… دارد. ناتوانی در یادگیری صحیح رفتار، توجیه آسیب رساندن به دیگران، پرخاشگری نسبت به مجرم تنبیه شامل جایگزینی پاسخ نامطلوب با پاسخ نامطلوب دیگری و تقلید از آن توسط دیگران است. [۵]یافته های طرح پژوهشی دیگری با عنوان «بررسی نقش تشویق و تنبیه به عنوان دو مؤلفه تربیتی» نیز نشان می دهد که تنبیه اغلب تأثیر تربیتی ندارد، بلکه آثار مخربی نیز دارد. [۶]از منظر روان‌شناختی، شیوه‌های تربیتی خشن راه را برای قربانی شدن کودک توسط رفتارهای نادرست اجتماعی در جامعه هموار می‌کند.

در این زمینه، یافته‌های پژوهش با عنوان «رابطه بین سبک‌های فرزندپروری و بزه دیدگی قلدری نوجوانان و نقش واسطه‌ای پرخاشگری روان‌شناختی و تنبیه بدنی والدین» نشان می‌دهد که پرخاشگری روان‌شناختی والدین و تنبیه بدنی، خطر قرار گرفتن نوجوانان در معرض قلدری را افزایش می‌دهد. .

تنبیه بدنی علاوه بر آسیب جسمی، آثار مخربی نیز دارد که از آن جمله می توان به اضطراب، ترس مزمن، از دست دادن اعتماد به نفس، بی انگیزگی، عدم استقلال فردی، بروز رفتارهای پرخاشگرانه و خشونت آمیز، انزوا و عدم همکاری، سرکشی و… اشاره کرد. پریشانی احساسی. رها شدن و تنهایی، عدم یادگیری، مهارت های اجتماعی را در کودک می گذارد.

در کتاب «تقصیر تو نبود» نوشته بورلی انگل، احساس حقارت ناشی از بدرفتاری با کودک منجر به سوءمصرف مواد، انتقاد از خود و سرزنش خود، خود نادیده گرفتن، نادیده گرفتن خود و رفتارهای خود تخریبی می شود. در بزرگسالی کمال گرایی، عصبانیت بیش از حد، تکرار چرخه خشونت، ضعف اعتماد به نفس و عزت نفس و غیره.

در کتاب «بدن هرگز دروغ نمی‌گوید» آلیس میلر نیز می‌خوانیم: خشونت علیه کودکان در بدن آنها ذخیره می‌شود و در بزرگسالی از دیگران تلافی می‌شود. کودک آزار دیده این خشونت را به خودش برمی گرداند که می تواند منجر به افسردگی، اعتیاد به مواد مخدر، بیماری های جدی، خودکشی و غیره شود. منجر می شود.

اگرچه آثار منفی و مخرب تنبیه های دوران کودکی بر زندگی فردی و اجتماعی افراد به طور علمی ثابت شده است، اما هنوز این مقوله در کشور ما جدی گرفته نمی شود. اگرچه میزان بروز تنبیه بدنی در خانواده ها و مدارس کاهش چشمگیری داشته است، اما تنبیه روانی همچنان در برخی از خانواده ها و مدارس به شدت اعمال می شود.

سرپرستان کودکان باید توجه داشته باشند که تنبیه بدنی نه تنها بی اثر است، بلکه در تربیت کودک نیز تاثیر منفی دارد. با تنبیه غیر اصولی توانایی ها و جنبه های مثبت کودک فراموش می شود و جنبه های منفی کم کم جای آن ها را می گیرد و خود را پر رنگ تری نشان می دهد.

اما از منظر روانشناختی تنبیه تنها باید به صورت محدود و با حذف رفتارهای مطلوب انجام شود تا کودک را از رفتارهای نامطلوب دور نگه دارد.

تنبیه یا حذف خواسته های کودک تنها پس از طی مراحلی مانند تذکر غیرمستقیم، نادیده گرفتن، نصیحت، تذکر مستقیم، تنبیه و تذکر کوتاه مدت مجاز است و در صورت اصلاح رفتار کودک باید محرومیت رفع شود.