مهدی زار در Etemad نوشت: دریاچه ارومیا عمدتاً از سال 2 فرایند خشک کردن را تجربه کرده و در دهه 1980 و 1980 به طور قابل توجهی کاهش یافته است. برخی از مطالعات نشان داده است که سطح دریاچه در حدود 1.5 متر بین سنین 1 تا 2 سال نشان داده شده است.
تکنیک های سنجش ژئودزی و از راه دور با دو یا چند تصویر رادار برای تهیه نقشه های تغییر شکل سطح و سیستم ماهواره ای ناوبری جهانی – مکان ، ناوبری و برنامه ریزی جهانی – تغییر شکل عمودی و مدل های فعلی در اطراف دریاچه.
این تغییرات با خروج آبهای زیرزمینی ، تخلیه سطح آب دریاچه و تغییرات زمین محلی همراه است. برخی از این تغییرات به عنوان پاسخ الاستیک پوسته (خم شدن ناشی از بازگشت) و جزر و مدی جدا شده تفسیر می شوند و با از بین رفتن توده آب دریاچه همراه هستند.
خشک کردن دریاچه باعث ایجاد استرس بر گسل های اطراف می شود و باعث تغییر شکل پوسته می شود. با توجه به پاسخ الاستیک پوسته با از بین بردن آب ، بار سطح آب بار عمودی روی پوسته را کاهش می دهد. پاسخ الاستیک آنی زیاد و نزدیک به حوضه دریاچه قدیمی است و لیتوسفر در فواصل بزرگتر جمع می شود.
این استرس در پوسته را تغییر داده و تنش های عمودی و برشی را روی گسلها تغییر داده است. پمپاژ سنگین در دشت ها همچنین سفره ها را فشرده می کند و با تغییر تخلخل و فشار منافذ ، فشارها را تغییر می دهد و می تواند پارگی برشی یا اصطکاک گسلها را تغییر دهد.
تخلیه الاستیک و رکود ، یا رکود و پمپاژ محلی ، استرس مجموعه را بر روی گسلها تغییر می دهد. بسته به جهت گسل ، شیب آن و جهت استرس منطقه ای ، استرس ممکن است افزایش یابد و باعث پارگی گسل شود. خشک کردن باعث افزایش طوفان فرسایش و گرد و غبار می شود و بارهای سطح را بیشتر تغییر می دهد.
مراحل تغییر استرس کششی از 0.5 مگاپ به 2.5 مگاپس (2.5 تا 5 بار) می تواند بر زمان زمین لرزه در موقعیت های استرس بحرانی تأثیر بگذارد. بنابراین ، تغییر بار سطح به 1.5 مگاپاسکال می تواند باعث ایجاد اختلال قابل اندازه گیری در استرس گسل شود.
مطالعات موردی دریاچه نشان می دهد که آبیاری و گسترش سد محرک اصلی کاهش طولانی مدت در آب دریاچه با تغییرات آب و هوایی است. میزان تغییر به دلیل افت آب در دریاچه ارومیا به اندازه کافی زیاد است (حدود 0.5 تا 2.5 مگاپیکس ، 0.5 تا 5 برابر فشار) ، که می تواند شرایط خرابی بحرانی را در ده ها کیلومتر از حوضه تغییر دهد.
این که آیا این امر باعث ایجاد زمین لرزه خواهد شد ، بستگی به پیش فرض در صفحه گسل ، هندسه گسل و اصطکاک در صفحه گسل دارد. فروپاشی محلی چگالی آبخوان نیز پایدار است و می تواند به زیرساخت ها آسیب برساند و زمینه های استرس کم عمق مستقل از بهبود الاستیک را تغییر دهد.
از بین رفتن ارومیا دریاچه برای ایجاد اختلال در استرس استعماری در منطقه 0.5 تا 2.5 مگاپس در سطح ، همراه با کاهش 5 متر در دریاچه ارومیا کافی است. اختلالات در این دوره می تواند منجر به عدم موفقیت گسل های فشار پیشانی شود ، بنابراین اگر بخشی از گسل شمالی Tabriz نزدیک به خرابی باشد ، تخلیه سطح و آبهای زیرزمینی ممکن است زمان وقوع زلزله را تسریع کند.
این که آیا گسل تبریز شمالی برای یک زمین لرزه بزرگ فعال شده است یا خیر ، بسیاری از جزئیات هندسی و مکانیکی منطقه گسل شامل غرق و گسترش گسل ، عمق بخش قفل شده ، ساختار الاستیک ، استرس از قبل موجود و میزان تغییر جرم دریاچه در عمق لایه لرزه ای است.
عقب نشینی دریاچه ارومیا باعث ایجاد خاصیت ارتجاعی و فرونشست محلی ناشی از تراکم آب های زیرزمینی شد. این تغییرات فشارهای طبیعی و برشی را بر روی گسلهای مجاور تغییر می دهد.
بسیاری از مطالعات اخیر اینها را در اطراف ارومی الگوبرداری می کنند و نشان می دهند که تغییرات استرس ممکن است برای سیستم های لرزه ای مهم باشد. گسل North Tabriz یک گسل بزرگ دست راست با سابقه وقایع مهم اختلال در زمین لرزه های 1 و 2 و شواهدی از حداقل یک غیبت لرزه ای است. اگر تغییر استرس خارجی وضعیت آن را خراب کند ، این گسل را نشان می دهد.
آشفتگی در استرس بار سطح با فاصله و عمق کاهش می یابد و تا حد زیادی به توزیع مکانی تغییر جرم بستگی دارد.
دریاچه غرب Tabriz تقریباً 2 تا 5 کیلومتر طول دارد و برخی از مدل ها الگوهای تغییر شکل قابل اندازه گیری را در اطراف دریاچه نشان می دهند. البته ، کسری تنش سطحی که به عمق 1 تا 2 کیلومتری شمال گسل شمالی Tabriz می رسد ممکن است بسیار کوچکتر از مقدار سطح باشد ، و پیش بینی مستقیم بدون یک مدل دقیق ، تا حدودی غیرممکن است.
این بدان معنا نیست که زهکشی آب دریاچه لزوماً باعث ایجاد زمین لرزه بزرگ در گسل شمالی Tabriz خواهد شد. گسل های اصلی نیاز به یک وضعیت استرس بحرانی از قبل و شرایط مطلوب برای تشکیل پارگی در گسل دارند. داده های موجود در دسترس باعث ایجاد نگرانی می شود و تغییرات استرس باید با دقت محاسبه و کنترل شود.