“انسان ها در درون روایت زندگی می کنند و این بار با روایتی دردناک روبرو هستیم که زندگی بخشی از جامعه و نازیسم را با حسرت همه نازی ها بیان می کند. مسئولیت اجتماعی هنر را می توان در فیلم “من” نیز مشاهده کرد. “. “سکوت” به اشتراک گذاشته شده توسط “مهدی امیری مطلق” دیدم.
فیلمی مستند درباره ناشنوایان. فیلمی تکان دهنده که با بازنمایی و تلخی حقیقت از خود واقعیت فراتر می رود و این واقعیت را به ما یادآوری می کند که آنها اقلیتی هستند که نه تنها به یاد نمی آیند بلکه دیده نمی شوند. 1403 به همت گروه «جامعه شناسی نظری» انجمن جامعه شناسان ایران در تالار فردوسی خانه اندیشمندان علوم انسانی نشستیم و به تماشای پژوهشی تأمل برانگیز با موضوع «فیلم مثل جامعه است» و سینما مربوط به این موضوع چیزی جدی که سعی در خلق دنیایی متفاوت دارد، پدیدارشناسی خود و دیگری و آنچه مردم از «دیگران» در جامعه تجربه می‌کنند را با دقت توصیف می‌کند که منجر به زیبایی پنهان اثر می‌شود. زیبایی در نگاه هنرمند به دنیای اطرافش است. اگر این اتفاق نمی افتاد، هنرمند متولد نمی شد.
این اثر از ابعاد مختلف از جمله جامعه شناسی، روانشناسی، ارتباطات و فرهنگ قابل بررسی است. زیرا از محدودیت ناشی از اختلالات ارتباطی صحبت می کند. آسیب های روانی و موانع اجتماعی را به همراه دارد. و در این صورت شنوایی با بینایی، صدا جایگزین بینایی می شود و ناشنوا سعی می کند با لب خوانی و زبان اشاره با محیط خود ارتباط برقرار کند. این فیلم در ژانر گزارش مستند است که نماهای زیبایی هم دارد. مستندهای دیالوگ محور لزوماً نباید ساختاری دراماتیک داشته باشند و اگرچه در این فیلم جنبه اطلاعاتی بر جنبه هنری ارجحیت دارد، فیلم با نگاهی معرف به شهر تهران و خودروهای فراوانی آغاز می شود که به ما یادآوری می کند که در این فیلم وجود دارد. بسیاری از مردم این جمعیت ناپدید شده اند و درد آنها نیز از بین رفته است.
و این حاشیه نشینان احمد بودند و سوگند قصه ما به تهیه کننده توانای اثر یعنی مجید احمدیان یا کارگردان فیلم مهدی امیری مطلق رسید.
وقتی روند تولید اثر را از سال تولید تا به امروز دنبال می کنیم و سال ها را کم و زیاد می کنیم به مسیر ناهموار و نفس گیری می رسیم که این دو هنرمند به همراه تصویرگر و تدوینگر اثر رامتین فیروزیان طی کردند. ; سرانجام در شهریور 1403 فیلم در خیابان ورشو تهران و در کنار گروه زیادی از ناشنوایان تماشا شد. منتقدان فیلم، خودم دکتر هستم. میترا نیک امل و دکتر. وقتی با محمدعلی الستی صحبت می کنیم، شخصی با زبان اشاره به ما می گوید که این یک تجربه فوق العاده است. از دیگر سورپرایزهای فیلم، نقاشی «بیان» ساخته دوستان ناشنوای اوست که مخاطب را مجذوب خود می کند و ترس، اضطراب، خشم و عشق را با رنگ های تند و شکل های مخدوش، نسبت های طبیعی و به شکلی آزاردهنده نشان می دهد. گوش های بزرگ در لحظه ای سورئال بر روح آنها نمایش داده می شود.
به بهانه اکران و نقد و بررسی فیلم «اشتراک من» به کارگردانی مهدی امیری مطلق در خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد.
*استاد علوم ارتباطات اجتماعی دانشگاه آزاد اسلامی
243
گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین