این داستان به هزاران سال پیش برمی گردد. در زمانهای قدیم، بهویژه در تمدنهای سومری و مصر، مردم مهرهای خاصی داشتند که بهجای امضاهای دستنویس، برای ثبت یا علامتگذاری استفاده میکردند.
به گزارش چندسانیه، هرکس مهر خاصی داشت که بر روی اسناد، قراردادها و حتی اشیاء حک می کرد تا ثابت کند این سند واقعی و مربوط به آنهاست. اما به مرور زمان این مهرها ساده تر شدند و جای خود را به امضای دستی دادند.
در قرون وسطی، پادشاهان و اشراف از امضا برای تصویب فرامین و قراردادهای خود استفاده می کردند. این امضاهای دستی به افراد هویت شخصی می بخشید و از آن زمان به عنوان یکی از ابزارهای قانونی و رسمی برای ثبت و تأیید معاملات یا اسناد باقی مانده است.
اگرچه امضاها هنوز نقش بسیار مهمی در بسیاری از نقاط جهان ایفا می کنند، اما به لطف فناوری به تدریج به گذشته تبدیل می شوند. در عصر دیجیتال، امضای الکترونیکی یا اثر انگشت به راحتی جایگزین امضای سنتی شده است.
با این حال، لحظه ای که دست خود را روی کاغذ می گذاریم و آن خطوط منحصر به فرد را ترسیم می کنیم، هنوز حس رسمی و تعهد خاصی به ما می دهد. امضا همچنان نشانه هویت است، حتی اگر شکل آن تغییر کرده باشد.
ارسال پاسخ