به روایت صدابردار سینمای ایران با خاطراتی از ساموئل خاچیکیان و امیر نادری/ بهترین صدا در سینما سکوت است.

به گزارش خبرگزاری انتخابتو به نقل از روابط عمومی موزه سینما، نظام الدین کیایی در گفت و گو با مجید اسماعیلی مدیرعامل موزه سینما گفت: در سال 1322 در تهران متولد شدم و به گونه ای بزرگ شدم که سینمای ایران را شناختم. قبل از دوران دبیرستان و خانواده ام آنها را تربیت کرده بودم و می دانستم که از سینماگران و تهیه کنندگان مشهور سینمای ایران هستند.
وی ادامه داد: پدرم با وجود اینکه فردی مذهبی بود، علاقه زیادی به سینما داشت و همیشه با دوستانش فیلم می دید.

وی با بیان اینکه پدرش در شش سالگی او را به سینما برد، گفت: اولین فیلمی که در سینما دیدیم «میلیونر» نام داشت و شهلا ریاحی بازیگر این فیلم به یادگار ماند که متاسفانه از دنیا رفت. ، همسایه ما بود و این موضوع به نظرم خیلی جالب آمد. چون ابعاد واقعی آن با آنچه روی پرده ظاهر می شد بسیار متفاوت بود و این موضوع برای من نوعی خاصیت جادویی داشت. برای همین بعد از تماشای این فیلم مدت زیادی جلوی در خانه اش ایستادم تا او را ببینم.

این صدابردار مجرب گفت: بعد از آن به این نتیجه رسیدم که سینما مقوله مهمی است و بدون نگاه عمیق نمی توان به آن پرداخت. سینما یک هنر شخصی نیست، یک کار گروهی است. مثلاً در مورد ضبط صدا، این فرآیند باید به گونه ای انجام شود که دستورات و درخواست های کارگردان و فیلمبردار در نهایت محقق شود. به همین دلیل است که یک مهندس صدا باید درباره کارگردانی، فیلمبرداری، نورپردازی، پرسپکتیو و غیره بیشتر بداند. باید با رشته ها آشنا باشد.

کیایی با بیان اینکه بهترین صدا در سینما سکوت است، افزود: اگر صدابردار موفق به ضبط صدای سکوت شود، می تواند ادعا کند صداپیشه خوبی است. وقتی سکوت شکسته می شود، صدا شنیده می شود.
این صدابردار باتجربه گفت: زمانی که وارد سینمای ایران شدم، آشنایی با علی عباسی، معتبرترین تهیه کننده سینمای ایران، نقطه عطفی محسوب می شد. با یکی از دوستانم که با عباسی برای اکران فیلمش قرار گذاشته بود به دفترش رفتم. عباسی از من خواست که ظهر روز بعد به ملاقاتش بروم. او به من پیشنهاد داد که در صحنه فیلمبرداری فیلم «هنگام» به کارگردانی ساموئل خاچیکیان نماینده او شوم.
وی یادآور شد: وقتی کار شروع شد خاچیکیان از من خواست که دستیار او باشم. در همان زمان دوستی خاصی بین من و خاچیکیان شکل گرفت.
کیایی با اشاره به خاطره ای از فیلم «دونده» گفت: امیر نادری فیلم «دونده» را قبل از انقلاب ساخته بود که تهیه کننده آن را دوست نداشت چون نتوانستند صدای او را ضبط کنند و فیلم ناتمام ماند. . نام اصلی فیلم “برنده” بود و او از من خواست که فیلم را با نام جدید فیلمبرداری کنم. وجود صدا در آن اثر باعث شد روح تازه ای در نادر دمیده شود.
وی در پایان خطاب به جوانان گفت: جوانان امروز آینده سازان سینمای ایران هستند، در هر کاری متوجه ایرادات می شوند و جلوی دوربین فیلم می گیرند تا خودشان را پیدا کنند.

۲۴۴