تحقیق؛ کلید قفل های بسته سینمای ایران

مافیای سینمای ایران بیرون نیستساختار سینمایی همچنان برده مجوز است

اولین سختی عقب ماندگی کار ما نسبت به سینمای جهان است. وقتی آثار سینمایی کشورهای پیشرو را بررسی می کنیم، همه چیز از تنوع موضوعی گرفته تا عمق علمی و کاربردی بودن خیره کننده است. از سوی دیگر، تحقیقات داخلی در هر دو زمینه نظری و فنی اغلب محدود و سطحی به نظر می رسد. برای مثال، به ندرت با تحلیل‌های محلی ژانرها و مفاهیم فلسفی سینما یا تحقیق در مورد تکنیک‌های جدید فیلم‌سازی مواجه می‌شویم.

چالش دیگر شکاف عمیق بین تحقیق و عمل است. بیشتر تحقیقات در کتابخانه ها باقی می ماند و هرگز به میدان نمی رسد. از سوی دیگر، سیاست گذاری و مدیریت سینما اغلب بدون پشتوانه پژوهشی انجام می شود. این شکاف باعث می شود که تصمیمات بر اساس سلیقه شخصی یا فشارهای بیرونی گرفته شود تا داده های علمی و تحلیل های کارشناسی.

علاوه بر این، پژوهش می تواند فرصتی برای هم افزایی و گفتگو بین نیروهای مختلف سینمایی در سطوح مختلف ایجاد کند. زمانی که پژوهش در میان هنرمندان، مدیران، دانشگاهیان و فعالان این حوزه به کانونی مشترک تبدیل شود، می توان انتظار داشت که نتایج این بحث ها به تقویت خلاقیت، همگرایی و ارتقای سینما منجر شود.

پس راه حل چیست؟

  1. ایجاد زیرساخت های تحقیقاتی: ایجاد مراکز تحقیقاتی تخصصی در حوزه سینما که بتواند ارتباط بین دانشگاه ها، صنعت و سیاست گذاران را ایجاد کند، ضروری است.
  2. گسترش تحقیقات میان رشته ای: سینما نقطه تلاقی روانشناسی، جامعه شناسی، فلسفه و حتی علم داده است. استفاده از این ظرفیت ها می تواند منجر به تحقیقات عمیق تر و کاربردی تر شود.
  3. حمایت از محققان: بدون تأمین منابع مادی و معنوی نمی توان انتظار تحقیق جدی و عملی داشت. تامین مالی مطالعات فیلم باید در اولویت قرار گیرد.
  4. آموزش نسل بعدی محققین: دانشگاه ها باید با گذراندن دوره های تخصصی و با استفاده از روش های نوین، پژوهشگرانی تربیت کنند که نیازهای سینمای امروز را بدانند.
  5. تعامل جهانی: نتایج تحقیقات داخلی باید در سطح بین المللی ارائه شود و در عین حال از دستاوردهای جهانی در سینمای ما به صورت بومی سازی استفاده شود. راه حل قطعی، همراهی با سمپوزیوم های معتبر بین المللی در زمینه ها و تحولات مختلف سینماست.

چه در سیاست گذاری، چه در مدیریت و چه در عمل، مطالعات سینما باید به رکن این صنعت هنری تبدیل شود. اگر این تغییر صورت گیرد، می توان امیدوار بود که فاصله ما با سینمای جهان کم شود و سینمای ایران به جایگاه واقعی خود برسد.

امید است جشن سالانه پژوهش سرآغازی برای توجه جدی تر به پژوهش در سینمای ایران باشد.

پژوهشگر، مترجم و نویسنده حوزه سینما – برنده ششمین جایزه پژوهشی سینمای سال ایران

۲۴۳

گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین