روزی روزگاری، شستن و خیس کردن موها می تواند بهانه قابل قبولی برای بیرون نرفتن باشد. البته شستن موها زمان زیادی نمی برد، اما خشک کردن آن کار اصلی محسوب می شد.
تاریخچه مختصری از سشوار
به گزارش عصر ایران، فرانسوی ها اولین کسانی بودند که راه حلی برای این مشکل پیدا کردند. در سال 1888، آرایشگر الکساندر گادفری، خشک کردن موها را با پوشاندن سر خیس با کلاهکی که توسط لوله ای به خروجی هوای گرم فر متصل می شود، پیشنهاد کرد.
این یک گزینه قابل حمل نبود، اما به خشک شدن مو کمک می کرد، اگرچه نیاز به دریچه ای برای خروج بخار داشت، در غیر این صورت سر کاربر به آرامی قرمز می شد. این وسایل به انرژی قابل توجهی نیاز داشتند و آنطور که باید کارآمد نبودند.
اما این یک گام بزرگ به جلو نسبت به سشوارهای قبلی بود. اختراع آقای گادفری موجی از تغییرات را در سراسر جهان به راه انداخت و سشوارهای برقی و دستی با المنت گرمایشی و پنکه در دهه 1920 معرفی شدند.
این اولین سشوارها از فلز و وسایل سنگین ساخته شده بودند. علاوه بر این، عدم امنیت لازم اتصالات برق و استفاده از آنها در حمام باعث مرگ و میر بسیاری شد.
اما توانایی خشک کردن مو در خانه الهام بخش عرضه مدل های جدید و ساده تر سشوار بود.
با معرفی قطعات پلاستیکی در دهه 1950، سشوارها سبک تر و کاربر پسندتر شدند. با تمرکز بر عملکرد، آنها روشن تر شدند و موهایشان سریعتر خشک شد.
در اواخر دهه 1960، سشوارهای کوچکتر و ارزان‌تری معرفی شدند که حتی می‌توان آن را در یک کیف حمل کرد. آنها مجهز به موتورهای الکتریکی بهتر با قدرت و کارایی بیشتر بودند. وجود موتور داخل بدنه سشوار آن را کاربرپسندتر و قابل حمل تر کرده است.
در دوران مدرن طراحی سشوارها ایمن تر شده و از موتورهای قوی تری در آنها استفاده می شود. آنها موها را به طور قابل توجهی سریعتر از مدل های قبلی با ایمنی و سهولت استفاده بیشتر خشک می کنند.
سشوارهای امروزی عملکرد سریع و کارآمدی را در اندازه های جمع و جور ارائه می دهند و کمتر کشنده هستند.