در مصر باستان، زنی بر اثر درد طاقت‌فرسا جان خود را از دست داد، ماهیچه‌هایش فوراً قفل شدند و فریاد نهایی او را به مدت 3500 سال در جای خود منجمد کرد.
این مومیایی به خوبی با مواد مومیایی گران قیمت حفظ شد و سی تی اسکن نشان داد که اندام های آن هنوز دست نخورده هستند و یک روش مومیایی غیرمعمول را نشان می دهد.
یک مومیایی بی نظیر
محققان دریافتند که این زن با مواد وارداتی گران قیمت مومیایی شده و تمام اعضای بدن او حفظ شده است که نشان از روش منحصر به فرد نگهداری دارد.
محققان یافته های خود را در مطالعه جدیدی که در مجله Frontiers in Medicine منتشر شده است، تشریح کردند. یافته‌ها نشان می‌دهد که یک زن مصری باستان بر اثر درد طاقت‌فرسا جان خود را از دست داد، ماهیچه‌هایش فوراً قفل شدند و فریاد نهایی او به مدت 3500 سال در جای خود منجمد شد. بازرسان همچنین دریافتند که این زن با مواد وارداتی گران قیمت مومیایی شده است.
مومیایی پر از راز
سحر سلیم، یکی از نویسندگان این مطالعه، رادیولوژیست مومیایی کردن در بیمارستان کسر العینی دانشگاه قاهره در ایمیلی به لایو ساینس گفت: «مومیایی کردن در مصر باستان هنوز پر از رمز و راز است. اندام دست نخورده معمولاً نشانه یک مومیایی ضعیف یا نادیده گرفته شده است، اما این زن جیغ به طرز قابل توجهی به خوبی حفظ شده است.
برای او، این تعجب آور است. زیرا در پادشاهی جدید (حدود 1550 تا 1070 قبل از میلاد) روش کلاسیک مومیایی شامل برداشتن تمام اعضای بدن به جز قلب بود.
کلاه ساخته شده از چوب خرما
در سال 1935، در حین حفاری مقبره معمار برجسته و مقام دولتی سننموت، باستان شناسان مومیایی زنی را که جیغ می‌کشید، در دیر البحاری، نزدیک الاقصر، مصر کشف کردند. ملکه هاتشپسوت سلیم خاطرنشان کرد که این زن در یک اتاق تدفین مجاور دفن شده است و احتمالاً یکی از اعضای خانواده نزدیک سننموت است.
این مومیایی با یک کلاه گیس سیاه و دو حلقه قلم مو تزئین شده بود. موهای طبیعی او با حنا و ارس رنگ شده بود. میکروسکوپ الکترونی نشان داد که کلاه گیس از چوب خرما ساخته شده است.
راز پنهان شدن در یک مومیایی
سلیم گفت: آزمایش‌های پراش اشعه ایکس نشان داد که مو حاوی مخلوطی از کریستال‌های کوارتز، مگنتیت و آلبیت است که احتمالاً مو را سفت کرده و رنگ سیاه آن را می‌دهد. کلاه گیس همچنین در مراسم تشییع جنازه و زندگی روزمره بسیار مورد استفاده قرار می گرفت.
به گزارش لایو ساینس، سلیم و سامیه المرقانی از وزارت گردشگری و آثار باستانی مصر، یکی از نویسندگان این مطالعه، کشف کردند که راز حفظ آن احتمالاً در مومیایی کردن مجلل آن نهفته است. آنها با استفاده از طیف سنجی مادون قرمز، آثاری از رزین درخت عرعر و کندر، محصولات لوکسی که احتمالاً از شام، آفریقای شرقی یا جنوب عربستان به مصر وارد شده بودند، کشف کردند. به طور کلی رزین و کندر از پوسیدگی بدن ناشی از باکتری ها و حشرات جلوگیری می کند.
مرگ دردناک
سلیم خاطرنشان کرد: این تنها مومیایی نیست که فریاد می زند. شاهزاده پنتور (1173-1155 قبل از میلاد) و پرنسس مریتامون (1525-1504 قبل از میلاد) نیز با دهان باز کشف شدند.
وی گفت: باز شدن دهان زمانی اتفاق می افتد که این ماهیچه ها در خواب شل می شوند یا پس از مرگ از هم می پاشند. برای بسته نگه داشتن دهان متوفی، مومیایی‌کنندگان اغلب فک پایین را دور جمجمه می‌پیچیدند.
اما این وضعیت متفاوت بود. باز کردن دهان به دلیل مرگ دردناک بود. سلیم می گوید که حالت جیغ مومیایی در این مطالعه را می توان اسپاسم جسد خواند، به این معنی که زن از شدت درد فریاد می زد.
اسپاسم جسد زمانی اتفاق می افتد که ماهیچه ها چند دقیقه قبل از مرگ منقبض و سفت می شوند. این ممکن است در شرایطی مانند مرگ، خودکشی یا غرق شدن در نتیجه حمله رخ دهد.
برخلاف علت مرگ دو مومیایی دیگر (پنتور در اثر خودکشی و مریتامون در اثر حمله قلبی درگذشت)، سی تی اسکن Screaming Woman دلیل مرگ او را فاش نکرد.
تصاویر سی تی اسکن
با این حال، تصاویر دو بعدی و سه بعدی به دست آمده از سی تی اسکن، قد، سن و وضعیت پزشکی این زن را روشن کرد و نشان داد که او تقریباً 1.5 متر قد دارد.
مفصل بین دو استخوان لگن او که با افزایش سن تغییر کرده بود، نشان می دهد که او هنگام مرگ تقریباً 48 سال داشت. علاوه بر این، استخوان های ستون فقرات او نشان می دهد که این زن ممکن است آرتریت خفیف داشته باشد. او چندین دندان را از دست داده بود که احتمالاً درست قبل از مرگش گم شده بودند. بنابراین نشان می دهد که پوسیدگی های دندان او شفابخش نیست.
سلیم و تیم او امیدوارند که پیشرفت در تکنیک های علمی به آنها اجازه دهد اطلاعات بیشتری در مورد مومیایی ارائه دهند.
کپسول زمان
به گفته سلیم، بدن او به خوبی حفظ شده است. مثل یک کپسول زمان بود که به ما اجازه می‌داد نحوه زندگی، بیماری‌ها و مرگ دردناکش را ثبت کنیم. این نوع کار مومیایی را انسانی می کند و به ما این امکان را می دهد که به او به عنوان یک انسان نگاه کنیم.
این زن در حال حاضر در موزه مصر در قاهره نگهداری می شود. تابوت و حلقه های او در موزه هنر متروپولیتن در شهر نیویورک به نمایش گذاشته شده است.
منبع: همشهری