سه نکته مهم از وجود شگفت انگیز اپوزیسیون اداری و قیاسی

بهترین برای: حضور مهران مدیری در برنامه «تلمبه» با بازی در نقش امیرحسین قیازی یکی از اتفاقاتی بود که کمتر کسی انتظارش را داشت. اگرچه مدیری سال‌هاست یکی از تاثیرگذارترین و محبوب‌ترین چهره‌های سرگرمی ایران بوده است، اما معمولاً در سالن‌هایی که طراحی و مالکیتش بود، ظاهر می‌شود. “پمپ” زمین متفاوتی است. برنامه ای مبتنی بر شوخی های آشکار، بداهه نوازی های سریع و دور شدن از قراردادهای رسمی رادیو و تلویزیون. مدیری در «دورهمی» هم فضایی مشابه داشت، اما کنترل‌شده‌تر، نازک‌تر و متناسب‌تر با قاب‌های تلویزیون. اما اینجا مهمان بود. مهمانی که تا به حال اینقدر نفوذ، محبوبیت و تجربه در برنامه ای مشابه نداشته است. این تغییر موضع خود به خود اتفاق افتاد.

امین فردین یا چگونه دو نفره و دومی باشیم!

یکی از جنجالی ترین قسمت های برنامه جایی بود که گفتگو به امین فردین رسید. او یک پاپاراتزی است که به خاطر نظراتش در مورد روابط و حاشیه های افراد مشهور در سال های اخیر شناخته شده است. مدیری این بار کاملا برهنه ظاهر شد و بسیار خجالت زده بود. او فردین را فردی «بی کمک» توصیف کرد و حتی گفت که چنین فردی برای اطرافیانش نیز مفید نیست. این موضع تند بیشتر شبیه ترسیم یک مرز اخلاقی بود تا یک شوخی یا کنایه معمولی. محدودیت حرکتی مبتنی بر فضول، تخریب و بهره برداری از حریم خصوصی دیگران. این قسمت بر جنبه جدی و سازش ناپذیر دولت تأکید داشت.

مدیری به قیاس پایان داد

یکی از جالب ترین لحظات برنامه در قسمت بداهه نوازی بود. قیاسی طبق روال همیشگی سعی کرد با شوخی جریان گفت وگو را در اختیار بگیرد، اما این بار مدیر پیشقدم شد و با بداهه ای دقیق و حساب شده خطاب به قیاسی گفت: تو استعداد نداری؛ قیاسی هم که می گوید: «تو استعداد نداری». جمله ای که کاملاً به عنوان شوخی گفته شد، اما بلافاصله به دلیل ادامه بداهه گویی های مدیر، به نفع سالن برگزار شد. این واکنش نشان داد که چگونه یک مدیر می تواند یک جمله ساده را به ابزار بازی تبدیل کند. در حالی که قیاسی در قسمت های قبل از مهمانانش پذیرایی می کرد، این بار با فردی مواجه شد که بداهه را در سطح بالایی می دانست. در نتیجه این تقابل لحظات پرنشاط و سرگرم کننده ای رقم خورد که ریتم برنامه را بالا نگه داشت.

قهوه تلخ، شب بره و عمر در حال گذر

در زیر گفتگو به پروژه های مدیریتی مهم گسترش یافته است. او درباره «قهوه تلخ» صحبت کرد. از سانسور بی رحمانه و توقف ناگهانی سریالی که می توانست سرنوشت دیگری داشته باشد. سپس موضوع به “شب های بره” رسید. سریالی که هم مدیر و هم مفسر بر مقاومت او تاکید دارند. از شوخی معروف «واپریم» گرفته تا سکانس ها و عباراتی که هنوز در حافظه جمعی زنده هستند و تبدیل به زمان اول خاطره شده اند. خود مدیر اعتراف کرد که “شب های برره” دیگر هرگز تکرار نشد. اما پایان لحن کاملاً متفاوتی داشت. جایی که یک مدیر عاقل از یک “دوست خوب” صحبت می کند: دوستی که بی ضرر است و در کنار شما احساس امنیت می کند. جمله ای ساده اما حاصل سال ها تجربه کاری، شهرت و زندگی در فضایی متشنج.