شمع می میرد آکبر آقا ؛ ما روزها را با گذشته شما گذراندیم

بالا: اکبر عبدی دیروز وارد شصت و پنجمین فصل زندگی خود شد. او یک هنرمند با نقش دائمی در “انسان” ، “بازیگر” و “مادر” در حافظه فرهنگی ما است. با این حال ، در سالهای اخیر ، برخی از رسانه ها مواضع “تحول یک هنرمند” را گرفته اند. اکبر عبدی ممکن است در اوج دهه هفتاد عبدی نباشد ، اما بازیگری زیادی وجود دارد که برخی از بن بست را نجات می دهد ، اما چیز دردناک است ، اما این روزی است که نسل به پایان می رسد ، آیا یدکی وجود دارد؟

نمی توان انکار کرد که عبدی نقش مهمی در سینمای پس از انقلاب ایفا می کند. ایران ردپای تاریخ بازیگری را ثبت کرد. شخصیت های دائمی ، مختلف و بازی حرفه ای با این ادعا اثبات شده است. به بهانه تولد ، برخی از دائمی ترین نقش ها را مرور می کنیم. به ما بپیوندید

مادر – علی هاتامی (1)

اکبر عبدی تا پایان دهه شصت به عنوان یک بازیکن کمدی و چند فیلم بلند شناخته می شد. عبدی همچنین خطر بزرگی را به همراه داشت و به “مادر” علی هاتامی پیوست. “مادر” عبدی فرصتی برای طنز ندارد. به نظر می رسد شخصیت گلمامرزا و دندانهای شکسته شخصیت مخاطب را تعیین می کند. گلامرزا ، کوچکترین فرزند خانواده با مشکلات روانی و فکری خود ، در بین برادران عجیب است. زیر باد و لگد زدن به برادر بزرگتر ، او توسط برادر کوچکتر خود آشپزی و اهلی نمی کند.

عبدی به عنوان گلامرزا از دنیای بازیگری معمول جدا شده است. “مادر” ، علی رغم تجربیات قبلی عبدی در سینما ، توجه توجه را به خود جلب نمی کند. با این حال ، عبدی مخاطبان را وادار می کند تا او را با افتادن در شخصیت غلامرزا ، او را ببینند. اکبر عبدی از هشتمین جشنواره فیلم فجر جایزه کریستال سیمورگ را برای بهترین بازیگر زن دریافت کرد.

آدام رافی – داود میرباگری (1)

اکبر عبدی بیشتر شهرت خود را به نقش های کمدی مدیون است. با این حال ، بهترین نقش بازی به فیلم هایی بازگشت که باعث استعداد کمدی شد. بحث برانگیز داوود میرباسی “آدام بارفی” بعد دیگری از استعدادهای اکبر عبدی را نشان می دهد. در عمل ، اکبر عبدی در دو نقش ظاهر می شود. عباس مردی است که زن برای مهاجرت به آمریکا است.

با انتقاد سیاسی و اجتماعی از هویت انسانی ، “عباس” نمادی از این بیگانگی هویت است. عبدی ظاهر خود را به عنوان یک زن شجاع تبدیل می کند و بازی را اصلاح می کند تا از شخصیت دورنا خلاص شود. از طرف دیگر ، عباس کاملاً وقتی لباس مردانه می پوشیم. شاید اگر “بشریت” با همه مباحثات به وجود نیامده بود ، بازی عبدی بیشتر در این فیلم دیده می شد.

او ایران است – ناصر تاویوی (1)

فیلمی که از زمان انجام آن به درستی درک نشده است. “ایران” طنز خیالی است که به رابطه قدرت در جامعه علاقه مند است. “جان ناپلئون دایی” در ناصر تاوی شوخ طبعی شدیدی نشان داد و “ایران” بار دیگر داستان خود را به بیمارستان طنز آورد.

اکبر عبدی با آرایش سنگین در “ایران” ظاهر نمی شود. او سعی نمی کند مخاطب را بخندد یا طنز کند. در یک جامعه کوچک ، شخصیت سرگرد مکوند به عنوان سمبل قدرت در داستان معنی دار است. زورگویی بازی و توهم قدرت مؤلفه های داستان اصلی قدرت است. “ای ایران” ، با یک بازیکن عالی و سربازان سیاه ، جایی برای یک قهرمان ندارد و عبدی قهرمان نیست. به همین دلیل این فیلم خود را با Nazar Nawa Potmkin مقایسه کرد.

عبدی این موضوع را در حاشیه می پذیرد. در روزهایی که سینمای ایران ستاره اصلی سینما است ، به یک عنصر خیالی و روایت های مختلف تبدیل می شود و بسیار روشن به نظر می رسد. اگرچه یک فیلم خاص “هران” بود ، اما یک مسیر کاملاً شخصی طول کشید ، اما بسیاری از آنها چیزهای زیادی را دوست نداشتند. این فیلم حتی به جشنواره FAJR نرسید. عبدی در پایان جشنواره سی امین ، از سیمورگ برای این فیلم انتقاد کرد.

اجاره – داریوش مهروجی (1)

داریوش مهروجی از اکبر عبدی به “اجاره” دعوت کرد تا خطر بزرگی را که در نهایت موفقیت آمیز بود ، به خود جلب کند. اکبر عبدی هنوز هزار مرد نبوده است. این یک تلویزیون بود که با نقش های متوسط ​​و البته نعمت ها عمل می کرد.

ورود بازیگران “مستاجر” ، اما این مهم بود. او به شدت باقی ماند زیرا او هم حرفه خود را تغییر داد و هم نقش خود را در آقای قندی در این فیلم. آقای قندی در “مستاجران” مانند آینه ای علیه عباس آقا فوق العاده گوشت (Ezzatollah entezami) است. نام من با او می رود ، و این همان بازی عبدی بدون اجرای قانون است.

مدرسه من دوباره دیر شده است – حسین افسین (1)

این را می توان به عنوان یکی از بهترین آثار تلویزیون پس از انقلاب “مدرسه من خیلی دیر است” تصور کرد. او چنان نگران بود که در سالهای اول سری تلویزیون انقلابی ، تلویزیون با محتوای چرا کودکان برای مدرسه دیر شده و چگونه والدین باید این مشکل را مدیریت کنند.

اکبر عبدی همیشه همان کودکی را که برای مدرسه دیر شده بود بازی می کرد. عبدی هنوز مشهور نبود و آثار مختلف تلویزیونی را برای کودکان و نوجوانان مانند داستان Go و ریاضیات بازی می کرد.