هلیا نصیری: عباس رافعی; نویسنده و کارگردان سینما به بهانه برگزاری اولین رویداد رونمایی از فیلمنامه که قرار است تیرماه امسال برگزار شود، به بررسی وضعیت حال حاضر فیلمنامه نویسی در کشور و صنعت تولید سریال های تلویزیونی پرداخت. وی می گوید: سینمای ما و صنعت انبوه سازی ایران در ابعاد فنی مانند تدوین، تصحیح رنگ، فیلمبرداری، بازیگری، کارگردانی، صدابرداری و حتی جلوه های ویژه رشد چشمگیری داشته است، اما فیلمنامه نویسی و ایده پردازی متاسفانه در حد سایر صنایع است. . دلیل این تفاوت عدم تحقیق در این زمینه است. بسیاری از تهیه کنندگان و حتی مشتریان چه دولتی و چه غیردولتی وقتی با ایده خوبی برای ساخت فیلم مواجه می شوند بدون هیچ تحقیقی آن را تبدیل به اثر می کنند. نباید فراموش کرد که پژوهش بدون پژوهش میدانی و کتابخانه ای، نه تنها برای فیلم های تاریخی، بلکه برای سایر ژانرها، به ویژه اجتماعی و خانوادگی، تأثیری ماندگار نخواهد داشت.
وی می افزاید: از سوی دیگر فیلمنامه نویسان ما ساختاری کلاسیک را برای فیلم انتخاب می کنند که هر فیلم از سه پرده تشکیل شده است. در حالی که ساختارهای موجود جهان در حال تغییر است، سینمای مدرن نیز به ساختاری مدرن نیاز دارد. اما متاسفانه وضعیت سناریوهای ما در کشورمان به همین شکل شده است. به عنوان مثال، وقتی یک فیلم، کمدی یا اثر هنری در داخل یا خارج از کشور موفق می شود، سناریوهای دیگر شبیه آن می شود. چون الان کمبود خلاقیت و ایده پردازی در سینمای ایران محسوس است.
وی در پاسخ به این سوال که آیا علاقه مندان به این رشته می توانند به فیلمنامه نویسی به عنوان یک حرفه پول ساز نگاه کنند؟ او توضیح می دهد: فیلمنامه نویسی یک حرفه در دنیای سینماست و گاهی قیمت آن از بازیگران سوپراستار بیشتر است. در سینمای غرب و اروپا به معنای اهمیت دادن به ایده ها، بها دادن به آنها و خلق سناریو است تا جایی که نویسنده به کشف ایده های ناب و خلق آنها ترغیب می شود زیرا می داند دستمزد ناب می گیرد، اما در سینمای ما این کار را می کند. اینگونه است منفی. مثلا یک فیلمنامه نویس یک پنجم بیشتر از فیلمنامه نویس حقوق می گیرد و همین باعث می شود این رشته در ایران توسعه نیابد، در واقع همه فیلمنامه نویس ها دوست دارند کارگردان شوند یا از طریق فیلمنامه نویسی وارد سینما شوند و کارگردان شوند. ما فیلمنامه نویسانی در کشور بسیار کم داریم که به معنای واقعی فقط فیلمنامه نویس هستند و نمی خواهند کارگردان، تدوینگر یا بازیگر شوند. تعداد این افراد در سینمای ایران کم است، اما از آنجایی که ما بی فکر هستیم، امیدوارم در آینده کسب و کار پردرآمدی باشد.
وی همچنین بر وجود استارت آپ ها و رویدادهای برگزار شده در این زمینه و تاثیر آن در پیشرفت فیلمنامه نویسی تاکید می کند: آموزش فیلمنامه نویسی مانند کلاس های علوم انسانی و حتی فیزیک و شیمی نیست که به فرمول ها بپردازد و آنها را حفظ کند. فیلمنامه نویس شوید. فیلمنامه نویسی باید در کارگاه های فیلمنامه تدریس شود. در این رویدادها، چند نفر باید دور هم جمع شوند تا یک ایده را توسعه دهند و سپس از یک استاد بخواهند که فیلمنامه را بنویسد. اگر روال به این شکل پیش برود، چنین اتفاقاتی موثر خواهد بود. اما دانش آموزان باید خلاقیت خود را به جایی برسانند که ببینند همه چیز در قالب مواد اولیه تبدیل به فیلمنامه می شود که در نهایت منجر به کارگاهی می شود که دریچه ای به فیلمنامه نویسی خواهد بود.
۵۷۵۷
گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین