عموی عزیز! کاش خداداد هم از شما یاد می گرفت

بهترین برای: ویدئویی روز شنبه در مشهد منتشر شد که نشان از حضور برخی از ستاره های تیم 98 داشت. ظاهراً برای کمک به آسیب دیدگان فاجعه طبس در مشهد گرد هم آمده اند. شوخی های خداداد با ظاهر جدید احمد مومن زاده نیز در این مدت دست به دست می شود. علیرضا نیکبخت نیز در میان جمعیت بود. البته یادمان نرفته که در تیم سال 98 بازی کرده باشد. در هر صورت ستون های این تیم در جلسه شنبه خالی بود.

خیلی ها می گفتند این گروه بدون دایی، باقری و عابدزاده بی معنی است. علی دایی دیروز به جمع اضافه شد. علی در اولین ثانیه های ورودش با پروین گرم و صمیمی بود و بعد به سراغ بچه های سندروم داون رفت و بدون غرور آنها را در آغوش گرفت. اینها چیزهایی است که او را وارد لیگ دیگری کرده است.

خبرنگاران می آیند و از انتخابات فدراسیون فوتبال می پرسند. تیتر یکی از این کانال های تلگرامی این بود: «مصاحبه چشمگیر علی دایی با اهالی رسانه».

خبرنگاری می پرسد: آقای دایی در انتخابات شرکت نمی کنید؟ این یکی از آن سوالاتی است که پاسخ آن در درون خودش پنهان است. لبخند می زند و می گوید:سوال شما خنده دار است. کجا وارد شدم که بار دوم بود؟ من از هر جایی که موقعیت اجتماعی ام را تهدید می کند فرار می کنم. اتحادیه فوتبال نیز جایی است که باید به آن بروید».

در ادامه گفت و گو آقای گل از تیم ملی، علیرضا بیرانوند در پاسخ به این سوال که بهترین نسل تاریخ فوتبال ایران است، گفت: معتقدم نسل فعلی بهترین نسل تاریخ است. فوتبال ایران

عمویم در این باره گفت: آیا بهترین نسل است؟ مردم بهترین قاضی انتخابات هستند.

اما پرحاشیه ترین لحظه حضور علی دایی در اردوی دوستان قدیمی اش مربوط به لحظه فراموش نشدنی بود که آقای استاندار برای دیدار با تیم 98 نفره آمد اما کاپیتان برای جلوگیری از رویارویی با او روی صندلی خوابید.

بی دلیل نبود که این گروه 98 نفری روز شنبه مفقود شده بودند و دیروز باوقارتر دیده شدند. حالا در غیاب احمدرضا، علی دایی کاپیتان این تیم است. مردانگی او دیروز و امروز نیست و سی سال است که در هر موقعیتی «قهرمان» ظاهر شده است.

دای برای نسل ها نماد تلاش، شجاعت و قلب بزرگ بوده است. آیا روزی بود که او در مقابل بحرین بازی کرد که طحالش پاره شد یا در حال حاضر در کنار مردم ایستاده است؟ او از آن دسته افرادی است که حضورش به هر گروهی جان می دهد. با ورود عمویم به مشهد در روز دوم این دوره احیا شد. مثل یک تیم کامل است.

تنها دستاوردهای او در ورزش نیست که چنین جایگاهی را برای او به ارمغان آورده است، بلکه خلوص رفتارش با مردم نیز او را خاص می کند. دای در مقابل دوربین ها و نورافکن ها همانقدر طبیعی است که در بین مردم عادی است. نگاه های محبت آمیز او به کودکان مبتلا به سندروم داون یا لبخند او در حالی که دست کودکی را گرفته است، تصاویری هستند که برای همیشه در یادها باقی می مانند.

بیش از سه دهه برای ایرانیان او فقط یک فوتبالیست نیست. برعکس، او سفیر عشق و انسانیت شد. داستان های ریز و درشت از کمک او به نیازمندان و بی خانمان ها از مرزهای فوتبال فراتر رفت. وقتی صحبت می کنیم یاد روزهایی می افتیم که گل هایش ایران را منفجر می کردند. اما این لحظات خارج از زمین فوتبال است که اکنون دای را در قلب مردم جاودانه کرده است. جایی که نه مدال و نه شهرت بلکه صداقت و انسانیت به چشم می خورد.

قهرمانی فقط در زمین نیست. قهرمان بودن در زندگی یعنی برخورد با دیگران و در ساده ترین لحظات. این چیزی است که دایی را از دیگران متمایز می کند و آن را برای همیشه در قلب ایرانیان واقعی جای می دهد. درست است که تیم ستارگان تیم 98 بدون او چیزی از دست می داد، اما با ورود علی دایی، تیم نه تنها کامل، بلکه معنادار بود. مثل همیشه.