کف جشن ها و خوشبختی مدتهاست که بخشی جدایی ناپذیر از زندگی بشر بوده است ، به ویژه در فرهنگ قدیمی ایرانی که در آن مردم این رویداد را برای تجدید ، آرامش یا اهداف فوق طبیعی و مذهبی ترتیب می دهند.
به گفته انتخابتو ، جشن های ملی ایران مانند Nispuz ، Mehregan و Sadeh از اهمیت ویژه ای برخوردار بودند زیرا آنها به ویژه با طبیعت و تغییرات مرتبط بودند. تجلیل از تقارن با نیمه واروها نمادی از پیروزی نور در تاریکی و آتش در سرما بود و به همین دلیل جایگاه ویژه ای در بین سایر جشن های ملی ایران داشت.
این جشن ها علاوه بر جنبه های اجتماعی و فرهنگی ، بر هویت ملی و روابط انسانی با دنیای طبیعی و فوق طبیعی تأکید می کردند. این جشن ها نه تنها نقش مهمی در زندگی مردم ایفا کرده اند ، بلکه این پیمان را نیز به عنوان معنوی و مذهبی برای تجدید با طبیعت و قدرت های الهی بازی کرده اند.
جشن قرن به عنوان یکی از جشن های قدیمی ایران در مقایسه با سایر جشن هایی مانند نوروز و مهگان دارای ویژگی های ویژه ای است که آن را از سایر جشن ها متمایز می کند. جشن ، به ویژه به مناسبت ظهور آتش و در حقیقت جشن آتش ، یک ریشه محلی وجود دارد و کمتر در متون ایرانی باستان ، به ویژه در متون اوستا و پهلوی صحبت می شد. دلیل این امر این است که احتمالاً از ابتدای جشن های قرن در فرهنگ های غیر از فرهنگ آریایی گسترده است و به تدریج در ایران مورد توجه قرار می گیرد. به گفته برخی منابع ، کلمه “سد” یا “قرن” از ریشه “صد” به معنای چهره یا چهل سال است ، به خصوص در رابطه با ظهور آتش ، و در نهایت به نمادین اشاره دارد. آغاز سال
این جشن ، که معمولاً در شب برگزار می شد ، در بین بومیان ایران محبوب بود ، جایی که آنها به بیابان ها رفتند ، به خصوص در شبهای سرد زمستان ، جمع آوری و فروش گیاهان خشک. آتش نمادی از پیروزی نور در تاریک و سرماخوردگی ، به خصوص در شبهای طولانی زمستان (بهار ، 1) بود. علاوه بر این ، جشن های قرن گاهی اوقات با بازی های جادویی و آتش نشانی که حیوانات بیابانی یا پرندگان را اسیر می کردند ، و به عنوان سمبل تخریب سرماخوردگی همراه بودند (بهار ، 2). این جشن به عنوان اعتقادات مذهبی و مذهبی در مورد ظهور و بازگشت نور خورشید پذیرفته شد و از طرف دیگر این یک آیین جمعی برای خوشبختی و پیروزی در برابر سرما و تاریکی بود.
ظهور جشن فردووی در شهنوه با روایتی افسانه ای به پادشاهی هوسانگ پیشاد نسبت داده می شود. طبق این روایت ، هاوهانگ هنگام سفر به کوه ، سنگی را به سمت او انداخت و با دیدن یک مار بزرگ و قوی که به طور تصادفی به سنگ دیگری برخورد کرد و از آن شلیک کرد. در آن زمان ، آتش سوزی اول باعث خوشحالی هوسانگ و دوستانش شد و او این روز را به عنوان یک روز مقدس و فرخنده برای جشن گرفتن و تشکر از خدا برای قدرت انتخاب کرد. به همین دلیل ، جشن قرن در 10 فوریه ، یک جشن آتش سوزی و سمبل پیروزی نور بر تاریک و سرما ، به ویژه در دوره و بعد از دوره ساسانید ، جایگاه ویژه ای را در بین ایرانیان باستان به دست آورد. در شهنومه ، فردووی به این رویداد اشاره کرد ، بر اهمیت جشن تأکید کرد و بر روابط وی با شومینه های ایرانی و سایر جشن ها مانند نوروز و مهرگان تأکید کرد.