در حالی که مراسم انتخاب و معرفی بهترین‌های آسیا در سال 2025 برگزار شد، مهم‌ترین نتیجه این بود که ایران در مهم‌ترین بخش جوایز متوالی قرار نگرفت.
البته همه ما مفتخریم که مرضیه جعفری به عنوان بهترین مربی فوتبال بانوان سال انتخاب شد و قصد نداریم ارزش چنین عنوان مهمی را زیر سوال ببریم. این موضوع در مورد سالار آقاپور و انتخاب او به عنوان بهترین بازیکن فوتسال آسیا نیز صدق می کند. اما واقعیت این است که ویترین اصلی این مراسم مانند تمام نمونه های مشابه خارجی (یوفا، فیفا، فوتبال فرانسه و …) بخش فوتبال مردان در رده بزرگسالان است. نکته ای که غروب غم انگیز فوتبال ایران را بیش از هر جای دیگری نشان می دهد. کسی که چیزی نمی کارد متأسفانه هنگام برداشت دستش خالی است.
در این مراسم الهلال و سالم الدوساری از تیم ملی عربستان سعودی به عنوان بهترین بازیکن سال آسیا انتخاب شدند و لی کانگ این هافبک 24 ساله کره جنوبی که در پاری سن ژرمن بازی می کند، جایزه بهترین لژیونر سال قاره کهن را دریافت کرد. در هر دو رده فوتبال ایران از دریافت جوایز کوتاهی کرد و حتی نتوانستیم به قهرمانی نزدیک شویم. در سال های دور که این دو جایزه از هم جدا نبودند و ارزش بیشتری داشتند، فوتبال ایران چهار بازیکن را به عنوان مرد سال معرفی کرد. علی دایی، خداداد عزیزی، مهدی مهدوی کیا و علی کریمی. اما این چشمه از سال 2004 خشک است و بدون ستایش اثری از جوشیدن دوباره آن نیست.
متناقض ترین و دردناک ترین قسمت ماجرا این است که نیمی از این بیست سال محروم از کسب قهرمانی های مهم بین المللی در نسلی سپری شد که بازیکنانش خود را «نسل طلایی» نامیدند! شاید در این سال ها شاهد تعریف و تمجید نسل فعلی بازیکنان تیم ملی از خود بوده باشید. کسانی که علیرضا بیرانوند را بهترین دروازه بان تاریخ می دانند و سخاوتمندانه القاب مشابهی را برای شجاع خلیل زاده، علیرضا جهانبخش، سردار آزمون و مهدی طارمی به کار می برند. پایان این نسل نزدیک است و تنها افتخار او رسیدن به مرحله نهایی جام جهانی بدون کسب موفقیت بزرگ در آنجا بود.
البته چندان هم عجیب نیست که دستان ایران از افتخارات بزرگ محروم باشد. وقتی در هیچ تورنمنت بزرگی فتح نکرده ایم، وقتی تیم های باشگاهی ما در رده اول و دوم آسیا برای همیشه از حریفان خود شکست خورده اند، وقتی همه تیم های ایرانی در 10 بازی اخیرمان با الهلال (تیم الدوساری، مرد سال اول فوتبال آسیا و مرد سال اول فوتبال آسیا موفق نیستیم) حتی تساوی نداشته اند و در همه بازی ها شکست نخورده اند، تعجبی ندارد که از اینها محروم باشیم. ردیف از فوتبال جهان جوایز کوتاه باش این شکست به قدری تعیین کننده است که حتی نیازی به اعتراض نیست، دیگر واژه های قدیمی «صحت» و امثال آن شنیده نمی شود.
و در اینجا ما دفتر خاطرات مختلف را آغاز کردیم. بیش از دو دهه ناکامی در کسب افتخارات فردی بزرگ در آسیا، بیش از سه دهه ناکامی در کسب عنوان باشگاهی در این قاره، تقریباً نیم قرن ناکامی در راهیابی به المپیک، راهیابی به مرحله حذفی جام جهانی یا حتی میزبانی مسابقات بزرگ. البته این شکایت می تواند تا صبح ادامه داشته باشد.