ناپلئون؛ جنگ و صلح از بستر تا سرزمین های اروپایی

اما آخرین اثر اسکات با توجه به گذشته درخشان او در پروژه های تاریخی مانند “گلادیاتور”، “فتح بهشت”، “خروج خدایان و پادشاهان” چندان راضی کننده نبود.

نکته ای که در ساعت اول فیلم مدام در ذهن من تکرار می شود این است که به نظر می رسد فیلم به سرعت در تاریخ فرانسه حرکت می کند و به دلیل فراوانی داستان و اتفاقات، این فیلم می تواند سریال تلویزیونی خوبی باشد یا اینکه زندگی کردن بهتر است ناپلئون را از منظر دیگری به تصویر می کشد.

این فیلم با آخرین کلمات ناپلئون در بستر مرگش به پایان می رسد، “فرانسه، ارتش و ژوزفین”، که تعادلی بین زندگی عاشقانه ناپلئون با ژوزفین و جنگ های او برقرار می کند. جنگ و صلحی که باید از بستر به تمام اروپا سرایت کند.

در واقع همان طور که ناپلئون در زندگی عاشقانه اش با ژوزفین بی پروا، گستاخ و نادان و پر از اشتباهات و تناقض بود، در جنگ ها و سیاست های زمینی نیز بی پروا و نادان بود.

تلاش ناموفق او برای ایجاد صلح یا اتحاد با خانواده های نجیب و پادشاهان اروپایی و به رسمیت شناخته شدن به عنوان امپراتوری خون نجیب اروپایی باعث شد تا ژو زفین علیرغم خیانت افرادی مانند اسکندر، یک نجیب تلقی شود. و شاهزاده فرانسیس اتریش گاهی اعتماد را تضعیف می کند. اعتماد به نفسی که در نهایت او را به واترلو رساند.

همزمان با مرگ ژوزفین و از بین رفتن سایه حضور او، فیلم وارد فاز دیگری شد و به خصوص در نبردهای پایانی نشانه ای از کارنامه درخشان اسکات در بازسازی نبردهای تاریخی دیده می شود.

در واقع اگر ساعت اول یا حتی نیمی از فیلم را تحمل کنید، می بینید که «ناپلئون» اثری با پایانی باشکوه است.

به ویژه، در رودخانه II. صحنه های نبرد بین فرانسیس و استرلیتز، سکانس تصمیم او برای بازگشت از اولین تبعید در البا برای پس گرفتن فرانسه و ژوزفین با آن آهنگ بومی تکان دهنده، مرگ ژوزفین، نبرد واترلو. و در نهایت آخرین شات آخرین تبعید و آخرین کلماتی که ناپلئون را خیلی دوست داشتم.

بازی مخفیانه خواکین فینیکس و ونسا کربی همانگونه بود که باید باشد. اگرچه به دلیل نقش‌های قبلی‌اش از فینیکس انتظار بیشتری می‌رفت، اما به نظر او، بازی او در نقش ناپلئون باید ویژگی‌هایی داشت که بسیاری از نقش‌های قبلی فینیکس فاقد آن بودند و ونسا کربی آنقدر «ژوزفین» بود که بازیگر دیگری جایگزین او شد. نقش ژوزفین غیرقابل تصور است.

در نهایت، اگرچه ناپلئون لذت تماشای فیلم «ریدلی اسکات» را به شما نمی دهد، اما شما را خالی نمی گذارد.

46