علی والامینی ، منتقد و دبیر گروه فرهنگی روزنامه انسانی ، از کارهای شجاع مایک لی ستود: “لی” یک بنیادگرای انقلابی در سینما است. او همچنین ده ها سال است که خود را برای چندین دهه در فیلم سازی حمل می کند ، از طرف دیگر ، او آوانت -گارد را به عنوان یک جوان خلاق و شجاع می سازد. در آخرین فیلم خود ، می بینیم که پس از چند فیلم تاریخی ، او به سینمای جمع و جور باز می گردد ، که یکی از اولین فیلم های فیلم های لی و یکی از شگفت انگیزترین فیلم ها با عنوان “Kiss Death” است.
به گفته ایلنا ، سینمای یک زندگی روزمره کاملاً عادی و بدون گره های سنتی سناریو کار بسیار دشواری است که نتیجه یک کار مهم و عالی یک کار عالی است. کار لی هشتاد سال است. در چنین مطالعه ای ، رابطه بین شخصیت و سپس رابطه بین فیلم. لی این کار را با بازیگران در تمرینات طولانی و مداوم به سبک خود به دست می آورد و با ایجاد شخصیت و روابط در طی این تمرینات برنده می شود.
وی گفت: “شخصیت اصلی ، پنسی که توسط ژان باپتیست بازی می کرد.” اولین برخورد با یک زن کاملاً ناسالم. عصبانیت غیرقابل کنترل است و خوب نیست. دیدگاه روانشناختی این شخصیت احتمالاً اولین قرار گرفتن در معرض هر بیننده با پن است. این فیلم می خواهد ما را به این مرحله برساند. برخورد دیگر ، قرار گرفتن در معرض اخلاقی است. آیا مایع ناسالم اجازه رفتارهای دیگر را به ما می دهد؟ محدودیت مسئولیت اخلاقی در وضعیت ناامید چیست؟ با این حال ، یک برخورد سوم وجود دارد. قرار گرفتن در معرض اجتماعی یک زن سیاه پوست با درد تاریخی. من فکر می کنم این سه مسابقه ممکن است در فیلم لی باشد.
Mohsen Soleimani Fakhr ، نویسنده و منتقد سینما ، همچنین به تأثیر عمیق فیلم اشاره کرد: پرداخت واقع گرایانه ، روابط خانوادگی و اثرات روانی کمبود با بررسی اثرات روانشناختی “واقعیت های دشوار”. مایک لی داستانی انسانی و مشخص را روایت می کند که مخاطب را فکر می کند و همدردی می کند.
“غیبت” آن را به عنوان موضوع اصلی مطالعه توصیف کرد و گفت: عصبانیت و افسردگی روزانه ، فروپاشی روابط خانوادگی ، عدم وجود عشق و احساسات در زندگی ازدواج مضامین اصلی است. لی بر دو دیدگاه زندگی با تکنیک های روایی مانند ایجاد تعلیق روانشناختی از طریق سکوت و فضا تأکید می کند ، استفاده از طنز تلخ که منعکس کننده مزخرف زندگی و پایان باز است و تمرکز آن بر درک داخلی است نه عنوان خارجی.
وی افزود: با اشاره به سبک جهت مایک لی ، وی افزود که استفاده از بداهه نوازی به منظور ایجاد شخصیت های عمیق و زنده ، واقع گرایی اجتماعی با تمرکز بر زندگی افراد عادی ، روایت های تدریجی و غیر ضروری و مشارکت روانی مخاطب در زمینه عاطفی فیلم.
سلیمان فاخر ادامه داد: معنای توصیف و فرآیند پارادوکس وجود دارد. مثل این است که او می خواهد با انتخاب شخصیت سیاه ، این معضل را درک کند. البته مایک لی می تواند پخش روایت را تقویت کند و یک لحظه بحرانی خاص را برای بهبود روایت اضافه کند و داستان را عینی تر کند. مارک بهتر برای عمق شخصیت های پایین و ممکن است از انتهای باز استفاده شود. به عنوان مثال ، یک سکوت متفاوت ، یک جمله کوتاه یا حتی تغییر در ظاهر همسر می تواند پایان را مفهومی تر و رضایت بخش تر کند.
سرانجام ، منتقد افزود: “این یک آینه بی رحمانه اما صادق است که نشان می دهد واقعیت های سخت ، عدم عشق ، تجمع عصبانیت و فرسایش در همان زمان می تواند تخلیه شود.”
۲۴۴۵۷
گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین