به گزارش ایسنا، مارگزیدگی یک مشکل بهداشت عمومی نادیده گرفته شده است و تخمین زده می شود که سالانه حدود 20 هزار مرگ در کشورهای جنوب صحرای آفریقا ایجاد می کند. سالانه حدود 300000 مارگزیدگی در این منطقه اتفاق می افتد و مرگ بافت ناشی از سم منجر به نزدیک به 10000 قطع عضو می شود.
به گفته نیچر، درمانهای فعلی ضد سم با تزریق دوزهای کوچک زهر مار به حیوانات بزرگ مانند اسب انجام میشود. اسبها پادتنهایی علیه سم تولید میکنند و پلاسمای اسب استخراج میشود و برای درمان گزش در انسان استفاده میشود. با این حال، این پادزهرها عمدتاً مختص یک گونه مار هستند.
آن لینگگارز، یکی از نویسندگان این مطالعه و مهندس زیستی در دانشگاه فنی دانمارک در کونیگز لینگبی میگوید: «تشخیص مار در حال نیش زدن انسان میتواند دشوار باشد و درمان به موقع را دشوار کند.
پلاسمای اسب حاوی انواع آنتی بادی ها و پروتئین های دیگر است که توسط سیستم ایمنی انسان به عنوان عوامل خارجی شناخته می شوند و بنابراین می توانند باعث ایجاد پاسخ ایمنی نامطلوب در انسان شوند. علاوه بر این، پادزهرهای سنتی نمی توانند از مرگ بافت موضعی که نیش مار می تواند ایجاد کند، جلوگیری کند.
آنتی بادی های بدست آمده از شتر
محققان برای توسعه یک پادزهر با طیف وسیع، یک آلپاکا و یک لاما را در معرض سم 18 گونه از خطرناک ترین مارهای الاپید در جنوب صحرای آفریقا قرار دادند. الاپیدها مارهای سمی هستند که با دندان های نیش برجسته در جلوی دهانشان مشخص می شود و شامل مارهای کبرا، مامباها و راینال ها می شود.
این گروه نانوبادیهای شتر را جدا کردند که نسخههای کوچکی از آنتیبادیهایی هستند که میتوانند به بافتها نفوذ کرده و به سموم تخریبکننده بافت متصل شوند. هشت مورد از این نانو جسم در یک کوکتل واحد ترکیب شدند.
هنگامی که این پادزهر به موش هایی که سم مار تزریق شده بود، زهر 17 گونه از 18 گونه مار هدف را خنثی کرد. همچنین آسیب پوستی ناشی از سم را به میزان قابل توجهی کاهش داد.
قبلاً تصور می شد که ایجاد یک پادزهر با طیف وسیع نیاز به آنتی بادی های زیادی دارد. زیرا زهر برخی از گونههای مار میتواند تا 100 سم از خانوادههای پروتئینی مختلف داشته باشد.
اما این گروه نشان داد که ترکیب تنها هشت نانوحباب می تواند زهر بسیاری از گونه های مار را خنثی کند. این نشان میدهد که میتوان پادزهرهای گستردهطیف مشابهی را برای سایر مناطق گرمسیری که گزش مار در آنها رایج است، توسعه داد.
محققان خاطرنشان میکنند که نانوذرات موجود در پادزهر به سرعت تجزیه میشوند و ممکن است اثر ماندگاری در حیوانات بزرگ نداشته باشند.