پژمان جمشیدی و آفت های شهرت!

به گزارش خبرگزاری انتخابتو، احمد زیدآبادی فعال سیاسی اصلاح طلب در کانال تلگرامی خود درباره اتفاقی که برای پژمان جمشیدی فوتبالیست سابق و بازیگر پرکار فیلم های کمدی رخ داد، نوشت:

“زندگی خصوصی پژمان جمشیدی مانند لباسی است که زیر نور آفتاب گذاشته شده است، انگار دیگر پوشانش نمی شود. این یکی از آثار زیانبار شهرت است! شهرت در هر حرفه ای بسیار دردسرساز است، یکی از مهم ترین مشکلات کنجکاوی عموم مردم برای دانستن زوایای زندگی خصوصی است و جایز است که اسرار و راز یک فرد معروف حتی بر آن گمان شود که برود. در مورد زندگی اش دروغ می گوید.”

دقیقاً به همین دلیل، همان طور که برای مهار آفات قدرت و ثروت، ابتدا باید ظرفیت استفاده درست از آنها را پیدا کرد، معروف شدن نیز مستلزم پرورش ظرفیت فردی است که می خواهد وجیه المله شود، وگرنه با لغزش، تمام شیرینی های شهرت در یک چشم به هم زدن تسلیم چنین دردی می شود که هیچ مهمانی آنچنان دردی را برای او تسلیم نمی کند.

بند فوق ماهیتی کلی دارد و اشاره ای به آقای جمشیدی ندارد زیرا از نظر نگارنده هنوز از سوی «دادگاه صالح» به جرم خاصی محکوم نشده است. او فقط مشمول اتهام است. حقیقت این است که برای افرادی که پژمان جمشیدی را از راه دور با نقش‌های فوتبالی و سینمایی‌اش می‌شناسند، اتهام «تجاوز به عنف» در رسانه‌ها چندان قابل اعتماد نیست، زیرا فردی که در جایگاه او قرار دارد برای انجام چنین عملی فقط باید بیمار روانی باشد و بیمار روانی حتی از راه دور هم به درد او نمی‌خورد. اما نمی توان پیشاپیش آقای جمشیدی را محکوم کرد و حق طرح اتهامات قانونی برای شاکی محفوظ است. ضمناً برخی از آشنایان آقای جمشیدی مدعی شده اند که او فردی است که «پیشنهادات بی شرمانه» می دهد، هرچند از نظر عرف اخلاقی جامعه ما مذموم است، اما از نظر شرعی و قانونی نیز این کار گناه و مجرمانه محسوب نمی شود. شرعا شرط جواز آمیزش دو جنس مخالف مجرد و بالغ، رضایت طرفین است. این رضایت معمولاً با بیان کلمات خاصی از طرفین در هر معامله از جمله رابطه جنسی حاصل می شود. از نظر برخی حقوقدانان نیازی به استفاده از لفظ نیست و صرف درخواست طرفین به معنای اعلام رضایت است. اگر تا به حال عبارت “ازدواج با رضایت” را شنیده اید، این یک نمونه از رضایت بدون اظهار شفاهی در روابط جنسی بین یک زن و مرد مجرد و بالغ است. از منظر حقوقی مجالی برای جرم انگاری و پیگرد قانونی وجود ندارد مگر اینکه شاکی خصوصی مدعی تضییع حقوقش از سوی طرف مقابل باشد.

واضح است که یک فرد جدی و هوشیار، تنوع جنسی را در همه موارد از جمله در بین افراد مجرد، زشت می‌داند، اما عده‌ای به خطر افتادن در آبروی عمومی، تسلیم وسوسه آن می‌شوند و در نبود شاکی خاص مجازات نمی‌شوند، اما چه مجازاتی دردناک‌تر از این که در میان مردم مطرح شود و به آن شهرت پیدا کند؟

۲۴۲۲۴۲