عباس عبدی موارد زیر را در روزنامه Etemad نوشت: هفته گذشته ، جلسه‌ای در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران برگزار شد: انجمن جامعه شناسی ایرانی ، انجمن روابط عامیانه ایرانی ، انجمن روزنامه نگاران تهران و پشتیبانی (جلد). دو زن که مستقیماً تحت تأثیر بمباران اسرائیل و شهروندان عادی قرار گرفتند ، گفتند که تجربه و احساس وقایع بمباران و موضوعات بعدی. افراد دیگر از فعالان مدنی و رسانه ای نیز در مورد آن صحبت کردند.
آشنایی با پیامدهای روانشناختی ، اجتماعی و سیاسی این جنگ ، برای آینده و رویارویی احتمالی با پدیده جنگ بسیار آموزنده است. یکی از زنان تغییر ذهنیت جنگ و قربانیان را پس از اخبار و روایت های جنگ و جنگ سایبری توصیف کرد و اهمیت انتقال اینترنت را برای اطلاع رسانی و شکل دادن به بیان واقع گرایانه جنگ نشان داد. آنچه از صدا ساخته نشده است. دیگری در مورد نقاط ضعف عملکرد نیروهای راهنمای ثبت نشده در اولویت بندی مشکلات و مشکلات و قرار گرفتن در معرض رفتاری در برابر مجروحان صحبت کرد. وی همچنین در مورد عدم دستورالعمل نحوه برخورد با شرایط بحرانی ، تجربه بیمارستان ها ، کمک ها و نیروهای خدماتی را توضیح داد.
جالب اینجاست که در چنین مواردی ، آموزش کافی برای محافظت از شهروندان از خود و دیگران وجود ندارد. به عنوان مثال ، چگونگی مقابله با استنشاق گاز شهری ، گرد و غبار و دود یا چگونگی جلوگیری از آتش سوزی و بسیاری از چیزهای کوچک دیگر که باید بدانیم. این همچنین برای نحوه کار نیروهای رسانه ای بسیار مهم است. در هر صورت ، با دستورالعمل های مشروط به سلیقه و مدیریت یک شخص خاص روبرو است و مطابق با قوانین و مصوبات باز نیست. سیستم تولید ، توزیع و گسترش اخبار هماهنگ نیست. در ابتدا ، بسیاری از افراد به چیزهای ساده ای احتیاج دارند که همه می توانند ارائه دهند. یکی از مواردی که در نیمه شب از دست می رود و حتی یکی از آنها یکی از آنهاست.
آنها پول نداشتند ، زیرا کارت با آنها نبود. محل زندگی و دسترسی به اسناد اساسی و مهم مهم است. با این حال ، مراقبت های روانی و روانی به ویژه برای زنان ، کودکان و نوجوانان بسیار مهم است. نباید از ظرفیت نهادهای مدنی استفاده کرد. تنهایی ، فراموشی و احساس تحریف از هر چیز دیگری بدتر است. این نباید مجاز باشد بدترین وجود تبعیض است. هیچ تبعیضی بین زخمی ها ، شهدا و شهدای وجود نداشت. توصیه می شود که رسانه ها را برای تهیه گزارش آزاد هدایت کنید.
البته ، افکار امنیتی و نظامی نیز مهم هستند ، اما همه چیز را نمی توان قربانی کرد. برای انجام این کار ، تعداد مشخصی از روزنامه نگاران و خبرنگاران رسانه ای قابل شناسایی هستند و اکنون کارت یا لباس ویژه داده می شود که آزادی کافی برای گزارش دارند. کارگاه های آموزشی همچنین می تواند در نحوه منعکس کردن خبر و گزارش های جنگ منعکس شود. شک ندارید که حفظ و سانسور رسانه ها می تواند از برخی مشکلات نظامی جلوگیری کند ، اما باعث ایجاد مشکلات مهمتر ، به ویژه افراد با جنگ می شود ، که جبران خسارات آنها غیرممکن است. روایتی که قدرت حمله به این جنگ گسترش می یابد این است که تولید و انتشار در روزهای اولیه روایت واقع گرایانه رسانه های بومی امکان پذیر نیست.
در پایان ، توصیه می شود که یکی از اعضای کابینه ، فرمانداران و معاونان به خانه ها و خانه های خود و ضررهای جنگ بروند و برای سخنرانی های خود بنشینند. این نه تنها موضوعات این گروه از افراد را معرفی می کند ، بلکه ضعف های دولت را نیز در مواجهه با اوضاع بحرانی و اضطراری و از همه مهمتر ، از نظر ذهنی و روحی نیز به رسمیت می شناسد. متأسفانه ، جنگ نه تنها عوارض کوتاه مدت است ، بلکه بخش مهمی از این سالها و دهه ها نیز وجود دارد و کسانی که این عوارض را دارند نباید فراموش شوند.