در جت های قدیمی بوئینگ، مجموعه ای از صفحات شیشه ای کوچک و مورب به نام “پنجره ابرو” در بالای کابین خلبان طراحی شده بود. این پنجره ها در هواپیماهای نسل اول 707، 727 و 737 استفاده شده است و طبیعتا تزئینی یا رفاهی نیستند. برعکس، دلیل طراحی آنها صرفاً کاربردی بود: افزایش دید خلبان.
کاربردهای پنجره ابرو
قبل از اینکه وارد عصر رادارهای پیشرفته، جی‌پی‌اس و سیستم‌های پرواز خودکار شویم، خلبانان بیش از هر زمان دیگری به آنچه که با چشمان خود می‌دیدند تکیه می‌کردند و در آن زمان، این پنجره‌های زاویه‌دار واقعاً نقش مفید و حیاتی داشتند. زیرا زمانی که الکترونیک پرواز هنوز توسعه نیافته بود، استفاده از این پنجره ها باعث بهبود دید خلبان در هنگام چرخش، فرود و ناوبری بصری می شد.
با استفاده از این “نورهای سقفی متقابل”، خدمه پرواز می توانند هواپیماهای دیگر را ببینند یا در هنگام پیچ های تند با باند فرودگاه تماس بصری برقرار کنند. این پنجره ها در شب نیز کاربرد داشتند و برای جهت یابی نجومی و رصد ستارگان مورد استفاده قرار می گرفتند.
کار در کلبه های قدیمی
بیشتر کابین‌های خلبان در دهه‌های 1960 و 1970 آنالوگ و غیر اتوماتیک بودند و کابین خلبان‌ها شبیه حباب‌های شیشه‌ای کوچک پر از گیج‌ها و دکمه‌ها بودند.
در آن زمان، پنجره‌های ابرو به خلبانان کمک می‌کرد تا دنیای واقعی را فراتر از این دستگاه‌های مکانیکی ببینند. دسترسی مستقیم به قسمت کوچکی از آسمان زمانی که دید مهمتر از هر چیز دیگری است! بیشتر خلبانان باتجربه واقعاً این عینک ها را دوست داشتند و معتقد بودند که این میدان دید اضافی اغلب فرودها و چرخش ها را آسان تر و استرس کمتری ایجاد می کند.
با این حال، با پیشرفت تکنولوژی و گسترش سیستم های پرواز خودران، این عینک های کوچک به تدریج از یک نیاز حیاتی به یک عادت قدیمی و حتی غیر ضروری تبدیل شدند.
حذف تدریجی: از ابزار مفید تا جزئیات غیر ضروری
سرانجام، در سال 2005، بوئینگ تصمیم گرفت تا پنجره های ابرو را از خط تولید هواپیماهای خود حذف کند و به همین دلیل دیگر روی مدل های جدیدی مانند نسل بعدی 737 نصب نشد. تصمیم بوئینگ یک تصمیم احساسی نبود و کاملاً عملی بود.
هر پنجره اضافی در هواپیما به معنای پیچیدگی بیشتر در ساختار بدنه، احتمال نشت هوا و حتی افزایش اندک مقاومت هوا و مصرف سوخت است. در محیط کنونی خطوط هوایی مدرن که با مصرف سوخت وسواس دارند، هزینه نصب پنجره های ابرو ارزش آن را نداشت.
با معرفی سیستم های ناوبری ماهواره ای (GPS)، رادار و سیستم های پرواز خودکار در سال های اخیر، این سیستم ها به تدریج جایگزین دید بینایی خلبان شده اند و خلبانان دیگر نیازی به چرخاندن سر و گردن جرثقیل برای بررسی افق یا دنبال کردن ستاره ها ندارند.
چیزی که قبلاً برای خلبانان و مسافران نجات می داد، اکنون به سقف شیشه ای خسته کننده تبدیل شده است. بسیاری از خلبانان از تابش مستقیم نور خورشید از این پنجره ها شکایت داشتند و حتی بسیاری این پنجره های شیشه ای را با نوار یا نمودار پرواز پوشانده بودند.
این مشکلات باعث شد تا مقامات بوئینگ در نهایت تصمیم به حذف این پنجره ها بگیرند و این اقدام علاوه بر ساده سازی کار تولید، وزن هواپیما را تقریباً 9 کیلوگرم کاهش داد، زمان بازرسی دوره ای را کوتاه کرد و کنترل دمای کابین و عایق صدا را بهبود بخشید (مشکلی که در مدل های قدیمی 737 مشاهده شد).
بدین ترتیب جهان در سکوت با یکی از آخرین بازمانده های عصر طلایی هوانوردی خداحافظی کرد. امروزه، 737 های مدرن شیک تر، ساکت تر و کارآمدتر از همیشه هستند. با این حال، چهره آنها دیگر آن نگاه «انسان‌وار» با «ابروهای شیشه‌ای» را ندارد. ابروهایی که زمانی به هواپیما ظاهری سرزنده و کنجکاو می بخشیدند، اکنون به یادگاری نوستالژیک از روزهای اولیه جت ها تبدیل شده اند.
منبع: خبرآنلاین