مهسا بهادری: نفوذ فرهنگی یا تهاجم فرهنگی یک عمل پیچیده نیست. در واقع، برای جامعه‌ای که مورد هجمه قرار می‌گیرد، شرایط اصلاً پیچیده نیست. می توان از منظر دیگری به داستان نگاه کرد. یک کشور لزوماً نباید قصد تهاجم فرهنگی داشته باشد، اما ممکن است به منظور معرفی فرهنگ کشور مبدا وارد کشور هدف شود. ماجرا را زیاد پیچیده نمی کنم، اخیراً یک انیمیشن ایرانی به نام «بچه باهوش» با محوریت امام رضا (ع) در اسرائیل پخش شد و این هم برای تأثیرگذاری فرهنگی بود و هم برای نمایش فرهنگ ایرانی. انیمیشن کشور برای عرصه کار خوبی محسوب می شود.
از طرفی کار «پسر باهوش» هم جنگ است البته بدون موشک و تفنگ! جنگ نرم که باعث شد ایران کاریکاتور خود را در اسرائیل به نمایش بگذارد و درآمد حاصل از آن را به کودکان غزه اهدا کند، فرصتی شد تا ایران از موقعیت خود به بهترین شکل استفاده کند.
البته فرصتی که اکنون منتقدان آن را به فال نیک می گیرند برای «کاسیده گاو سفید» بهتاش سنایی ها و «هرومان» اصغر فرهادی نیز رخ داد. اما نه تنها منتقدان با آن اخم کردند، بلکه این فیلم ها نیز اتفاق افتاد. اسرا را هم کشتند.
نکته این است که هر کاری که مطابق با فرهنگ و قوانین ایران انجام شود قانونی است و اتفاقاً شرکت در مجامع بین المللی و اظهار نظر اتفاق بسیار خوبی است. اما در مورد این موضوع اینطور نیست، گاهی اوقات دیدگاه های خصمانه مطرح می شود، اما در عین حال با آنها برخورد خوبی می شود.
در مورد این داستان چرا «پسر باهوش» بله، «قهرمان» و «شعر گاو سپید» نه! گفتگویی با امیرحسین علم الهادی منتقد و کارشناس سینما انجام داده ایم که در ادامه می خوانید.
آیا حضور انیمیشن ایران در دنیا برای حوزه سینما و انیمیشن ما خوب است؟
بله، این چیز بسیار خوبی است. فراموش نکنیم که اگر محصول فرهنگی هر کشوری در کشور دشمن نمایش داده شود، این نه تنها بد تلقی می شود، بلکه پیروزی فرهنگی کشور مبدأ است، یعنی سیاست های فرهنگی کار خود را کرده است. درست است، «بچه باهوش» هم نشان داد که انیمیشن ایرانی هم در دنیا حرفی برای گفتن دارد که انیمیشن خوبی است و استانداردها را رعایت می کند.
ورود یک عنصر فرهنگی به کشور متخاصم به این معناست که سیاست های فرهنگی آن کشور پیروز شده است و من به شدت از این ماجرا استقبال می کنم. نه تنها «پسر باهوش»، بلکه سایر فیلم هایی که به چنین جایگاهی دست یافته اند، حرکتی از پیشرفت فرهنگی را نشان می دهند.
نکته ای که در اینجا مطرح می شود این است که دو فیلم قبلی «قهرمان» اسگرفرهادی و «قاصیده گائو سفید» ساخته بهتاش سنایی به این جایگاه رسیده اند، این فیلم ها توسط بخش خصوصی تولید شده اند و خشن ترین فیلم ها پس از اکران در جشنواره اسرائیل ساخته شده اند. . بله، اما آیا این فیلم، بخشی از حزب حاکم، نه تنها مورد انتقاد قرار گرفت، بلکه مورد استقبال قرار گرفت؟
شاید یکی از دلایل این تناقضات فعلی تایید فیلم پسر باهوش از سوی گروه غالب یعنی گروه اصولگرا باشد. باز هم بر این ماجرا تاکید می کنم: هر فیلمی که از کشور ما به جای دیگری سفر کند یک دستاورد فرهنگی محسوب می شود. اینجا دیگر نمی توان گفت «بچه باهوش» بله، «قهرمان» نه!
نقش ناشران در این میان چیست و چه تاثیری دارند؟
وقتی فیلم خود را برای پخش‌کننده‌های بین‌المللی می‌فرستید، دیگر نمی‌توانید درباره آن اظهار نظر کنید، مگر اینکه شرایط خاصی وجود داشته باشد، اما به طور معمول نمی‌توانید به پخش‌کننده بگویید که فیلم به کشور A می‌رود، اما نه کشور B، وارد هر بازاری می‌شود. او آن را دوست دارد
«کودک باهوش»، «شعر گاو سپید» و «قهرمان» آثاری هستند که طبق قوانین ایران تولید شده اند و هیچ تفاوتی با یکدیگر ندارند. اگر بخواهیم وارد بازارهای بین المللی شویم چاره ای جز احترام به سنت های ایران نداریم. این یکشنبه
آیا می توان گفت بخشی از استقبال و عدم توافق درباره این دو فیلم به ارگانیک و مستقل بودن این آثار مربوط می شود؟
«قهرمان» و «قصیده گاو سفید» هر دو مستقل از یکدیگر تا جایی که من می دانم محصول مشترک گروه هنر پویا «بهچه زرنگ» و کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان هستند و فقط برخی از آنها خصوصی هستند. با این حال، ادعای من کمی کلی تر است. به نظر من هر فیلمی باید در جمهوری اسلامی ایران ساخته شود و چه مربوط به دولت و بخش عمومی باشد و چه نباشد باید قوانین خودش را رعایت کند و به شبکه های خارج از ایران برود و کاملا مستقل باشد. حضور آن در عرصه جهانی بسیار موثر است. یادداشتی خواندم با عنوان پسر باهوش، زودتر از موشک آمد. این نشان دهنده علاقه خاصی است. حجم انیمیشن «پسر باهوش» اگر جمهوری اسلامی ایران 100 هزار موشک به سمت اسرائیل شلیک کند، کارساز نیست.
آمریکا را به اسم موشک هایش می سازید یا به اسم خواننده ها و فیلم هایش؟ یا کره جنوبی را با آن گروه و سریال معروف یا ماشین هایش می شناسید؟
فراموش نکنیم که برای حضور در بازار بین المللی نیاز به سرمایه گذاری بیشتر در بحث صنایع فرهنگی خود داریم که نیازمند برنامه بلندمدت و بازکردن دست بچه های سینمای ترکیه است. ، مکزیک و کره جنوبی این کار را انجام می دهند. ایران را نه تنها با موشک بلکه با صنایع فرهنگی و موسیقی و سینما و سریال هایش در دنیا باید بشناسند!
با توجه به این جلسات، بد نیست که ایران یک «بچه باهوش» به اسرائیل فرستاد، اما آیا این که اینقدر از «قهرمان» انتقاد کردیم، خوب نبود؟
چیز مهمی نیست، باید از آن استقبال می کردیم.
اصلاً نباید اینقدر از این فیلم انتقاد می کردیم.
ما فیلم را بررسی نکردیم، مدیریت انجام داد. به یاد داشته باشید، در عصر امروز و نقش پر رنگ شبکه های اجتماعی دیگر نمی توانید جلوی چیزی را بگیرید، سرمایه های فرهنگی باید به همه مردم جهان برسد زیرا آنها بخشی از یک ملت هستند. یادم نمی‌آید در این 40 سال فیلمی را ببینم که بخواهد پایه‌های جمهوری اسلامی و ایران را خراب کند، ممکن است نقد اجتماعی داشته باشد که طبیعی است. مثال «پسر باهوش» نشان داد که ما می‌توانیم مدام مخالفت کنیم و نیازی به آن نداریم. بچه های دیگر هم نشان دادند که اگر بتوانند آثارشان را در کشور دشمن اسرائیل به نمایش بگذارند باید جوایز خوبی دریافت کنند.
اما به جای ثواب به آقای فرهادی فحش دادند.
اشتباه کردند. دلیل اینکه «بچه باهوش» می تواند، اما عسگرافرهادی نمی تواند، به ورود سیاست به عرصه فرهنگ مربوط می شود. دقیقاً از جایی که همه مشکلات ما سرچشمه می گیرد.
565000
گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین