طبق گفته ISNA ، یک مطالعه جدید نشان می دهد که لاک پشت ها نسبت به بسیاری از گروه های مهره داران از سرطان بسیار کمی برخوردار هستند. دانشمندان پس از تجزیه و تحلیل صدها کالبد شکافی لاک پشت ، دریافتند که میزان سرطان بسیار پایین است و حتی سالم ترین جمعیت انسان در مقایسه با آنها به نظر می رسد.
آنچه که این یافته ها را بسیار قابل توجه می کند ، آنچه دانشمندان آن را پارادوکس PETO می نامند. این یک مشاهده گیج کننده است که می گوید حیوانات بزرگتر با عمر طولانی تر باید از نظر تئوری حیوانات بزرگتر ایجاد کنند ، زیرا سلول های بیشتری دارند که ممکن است با گذشت زمان بدخیم شوند. به نظر می رسد لاک پشت ها این انتظار را به چالش می کشند.
به عنوان مثال ، لاک پشت های غول پیکر Galapagos می توانند بیش از 5 سال طول بکشد و می تواند از 5 کیلوگرم (حدود 2 پوند) سنگین تر باشد ، که به آنها زمان بیشتری نسبت به حیوانات کوچکتر و کوتاه تر برای سلول های بیشتر و مشکلات سلولی می دهد. با این حال ، این غول های باستانی به ندرت تومورها ایجاد می کنند.
میزان سرطان که منطق را به چالش می کشد
محققان شامل بیرمنگام ، ناتینگهام هستند که 4 نوع داده کالبد شکافی مختلف را جمع آوری می کند و دانشمندان باغ وحش های مختلف در اروپا و ایالات متحده. این داده ها شامل هشت باغ وحش ، از 2 گرم لاک پشت تا لاک پشت های بزرگ گالاپاگوس بود.
هر سه لاک پشت مورد بررسی تنها یک نئوپلازی ، یک اصطلاح علمی برای هرگونه رشد غیر طبیعی بافت ، و هیچ بدخیمی به طرز تهاجمی گسترش نمی یابد. این به معنای تخمین 4.9 ٪ از شیوع نئوپلازی و برآورد شیوع صفر درصد سرطان برای این مطالعه است.
برای مقایسه ، پستانداران معمولاً شیوع متوسط سرطان را تقریباً 3 ٪ نشان می دهند ، در حالی که پرندگان به طور متوسط سه درصد را نشان می دهند. حتی خزندگان آرام دیگر حدود هفت درصد شیوع سرطان را نشان می دهد. این ارقام هنوز هم به طور قابل توجهی بالاتر از آنچه محققان آنها را در لاک پشت ها می بینند است.
دفاع بیولوژیکی داخلی
لاک پشت ها چگونه این کار را انجام می دهند؟ دانشمندان بر این باورند که این حیوانات یک دفاع بیولوژیکی پیچیده ایجاد می کنند. تجزیه و تحلیل ژنومی گونه های بزرگ و طولانی مدت مانند گالپاگوس غول پیکر و لاک پشت های آلدابرا ، ژنهایی که انتخاب مثبت و تولید مثل (نسخه های اضافی) ژنهایی را که سرکوب تومورهای مهم ، متابولیسم ، سیستم های ایمنی و محافظت از DNA هستند ، تنظیم می کنند. در اصل ، آنها سیستم های پشتیبان ژنتیکی را برای شناسایی و از بین بردن سلولهای بالقوه بالقوه خطرناک ایجاد کردند.
مطالعات تطبیقی همچنین نشان می دهد که لاک پشت های گالاپاگ به سطح پروتئین بالاتری اشاره دارند که به کنترل رشد سلول و مدیریت استرس در سلول کمک می کند. به عنوان مثال ، برای مقاومت در برابر استرس شبکه آندوپلاسمی (ER) ، سلولها در شکل گیری آپوپتوز عملکرد خوبی دارند ، که نوعی برنامه خودکشی سلولی است ، در غیر این صورت سلولهای آسیب دیده ممکن است در صورت زنده ماندن باعث سرطان شوند.
لاک پشت ها همچنین زندگی آرام دارند: میزان متابولیک تقریباً پنج تا پنج درصد پایین تر از پستانداران است. این سرعت کم تولید گونه های اکسیژن فعال را کاهش می دهد ، که می تواند به مرور زمان به DNA آسیب برساند و به سرطان کمک کند.
آنها حتی راه هایی برای مقاومت در برابر شرایط سخت که بیشتر حیوانات دیگر را آسیب دیده یا کشته است ، ایجاد کردند. برخی از لاک پشت ها می توانند در چرخه انجماد و ذوب زنده بمانند ، برای مدت طولانی بدون اکسیژن باقی بمانند و دفاع آنتی اکسیدانی را در مغز تنظیم کنند. همه این ترفندها به محافظت از سلول های خود در برابر صدمات ناشی از سن کمک می کنند.
با وجود این سرنخ های جذاب ، دانشمندان هنوز سؤال دارند. بیشتر داده های به دست آمده از حیوانات باغ وحش می توانند طولانی تر از لاک پشت های وحشی زندگی کنند و به عنوان یک بیماری مرتبط با سن ، زمان بیشتری برای سرطان داشته باشند ، اما جمعیت وحشی تا حد زیادی مورد بررسی قرار نگرفته است.
این می تواند به ما کمک کند تا روشهای جدیدی را برای درک چگونگی سالم نگه داشتن لاک پشت ها سلولهای خود برای مدت طولانی ، در نهایت مبارزه با سرطان یا کاهش میزان پیری به ما کمک کند. دانشمندان به جای بررسی آنچه در سرطان اشتباه اتفاق می افتد ، امیدوارند که آنچه را که در حیواناتی مانند لاک پشت هایی اتفاق می افتد که برای ده ها سال و حتی قرن ها سالم مانده اند ، درک کنند.