بعدی- در دیدار اخیر دونالد ترامپ و شی جین پینگ، رهبران آمریکا و چین، نشانه هایی از آتش بس موقت در جنگ تجاری بین دو کشور مشاهده شد. به گفته مقامات دولتی، توافق حاصل شده بین دو طرف می تواند آغازی بر نوعی بازنگری استراتژیک در روابط واشنگتن و پکن باشد. اما بسیاری از تحلیلگران هشدار می دهند که ریشه تنش ها در تجارت، فناوری و ژئوپلیتیک باقی خواهد ماند.
بر اساس گزارش فردا، در این میان کارشناسان بسیاری به بررسی دلایل این آتش بس پرداختند و سوالات زیادی را در این باره مطرح کردند. از جمله سؤالات اساسی در خصوص این تحولات این است که کدام کشور بهترین موقعیت را در این جنگ تجاری دارد و چگونه به این موقعیت دست یافته است. این سوالات بخشی از محور گفتگوی اخیر بین کامرون عبادی، تحلیلگر ارشد فارین پالیسی ریویو و آدام تووز، ستون نویس فارین پالیسی ریویو است. در زیر نسخه اختصاری این سخنرانی است که برای اختصار و وضوح ویرایش شده است.
“اسلحه سبز” در جنگ تجاری: چرا همه چیز در سویا به پایان می رسد؟
کامرون عبادی در گفت و گو با آدام توز با اشاره به تناقض در لفاظی های واشنگتن گفت: از یک سو جنگ تجاری با چین به عنوان یک جنگ تاریخی و سرنوشت ساز توصیف می شود و از سوی دیگر به نظر می رسد مذاکرات تجاری بر موضوعات پیش پا افتاده ای مانند «لوبیای سویا» و میزان صادرات به چین متمرکز باشد. این تناقض از کجا می آید؟
آدام توز در پاسخ گفت: در نهایت همه چیز به سویا برمی گردد. زیرا مردم چین گوشت خوک را بسیار دوست دارند. پس از دوره اصلاحات و افزایش سریع درآمد، گله های خوک در چین بسیار گسترش یافته است و این حیوانات به غذای غنی از پروتئین، یعنی سویا نیاز دارند. در دهه های 1990 و 2000، سیاست تجاری ایالات متحده به باز شدن بازار خوراک چین کمک کرد و در نتیجه، تولیدکنندگان سویا در ایالات متحده و آمریکای جنوبی، به ویژه برزیل، کشت های خود را افزایش دادند تا اشتهای عظیم چین را برآورده سازند.
به گفته تووز، این شوخی نیست: اگر یک شاخص اقتصادی وجود داشته باشد که پکن به صورت روزانه نظارت می کند، آن قیمت گوشت خوک است. این افزایش قیمت از نظر دولت چین نشانه تورم است. گوشت خوک برای چین همان چیزی است که بنزین برای آمریکایی هاست. وی تاکید کرد که روابط تجاری با وجود تنش های سیاسی ادامه دارد. آخرین داده ها نشان می دهد چین تا پایان سال جاری حدود 12 میلیون تن سویا از آمریکا خریداری خواهد کرد که این رقم در سال های آینده به 25 میلیون تن سالانه خواهد رسید. اگرچه این میزان هنوز به سطح قبل از جنگ تجاری نرسیده است، اما نسبت به پایین ترین سطوح افزایش قابل توجهی دارد. این خبر خوشایند برای ایالت های کشاورزی، به ویژه ایالت های جمهوری خواه است، و این موضوع را سیاسی می کند زیرا ترامپ به آرای کشاورزان وابسته است و موفقیت صادرات سویا از نظر انتخاباتی برای او مهم است.
در نهایت، داست می گوید که سویا را نباید به عنوان یک محصول ساده یا بی اهمیت دید. سویا تجسم مادی جهانی شدن است. محصولی که تقریبا همه به آن نیاز دارند. از اشتیاق میلیاردها نفر به گوشت خوک گرفته تا تعادل صادرات در کشاورزی جهانی، همه چیز به این دانه ریز بستگی دارد.