بسیاری از مردم در محله تاجریش دام ، باغبانی و کشاورزی را کاشتند. از طرف دیگر ، به دلیل محله کوه های آلبورز ، گیاهان و سبزیجات در میز غذای تاجریش جایگاه ویژه ای داشتند.
“شما ممکن است آن را باور نکنید ، اما یک سال یا دو بار دیگر ، ممکن است ما نتوانیم برنج بگیریم.” گونه های خاکستر و دم توسط پوزخند زدند. والک ، سیرک ، پیاز ، زرد مرغ ، درخشش و غیره سبزیجات کوهستانی در دامنه های تاجریش سورگلی فراوان بود ، بنابراین استفاده از این سبزیجات در غذاهای تاجریش بسیار رایج بود ، به خصوص در ظروف تاجراس که با برنج یا لوبیا موجود در سوپ و سوپ استفاده می شد. “Walkeplo در 4 سال به عنوان یک ظروف واقعی شمرانی ثبت شده است.”
ساکنان تاجریش ، کاسرول ها ، کاسرول هایی نامیده می شوند که با سرکه و شکر پخته می شوند. وی گفت: “ادویه های ترش و شیرین این ماهیگیر او را چند برابر کرده است ، یا او می گوید. در حقیقت ، Fusanjan Casserole با سرکه تغییر در دستور آشپزی سنتی کاسرول Fusanjan ساخته شده با مرغ یا گوشت ، گردو و انار انار است. به این ترتیب ، سرکه سرکه طعم ترش و تیز می بخشد. از سرکه می توان برای افزودن کاسه ترشی یا برای تعادل طعم دهنده استفاده کرد. این تغییر می تواند در برابر طعم شخصی یا تنوع در طعم های رایج مقاومت کند. اول ، گردو برای از بین بردن طعم های آنها خوب بود. سپس مرغ یا گوشت اضافه کرده و با گردو سرخ شده است. پس از آن ، خمیر انار و سرکه با مقداری آب اضافه شد و کاسه ای به آرامی پخته شد. “سرانجام ، او نمک ، فلفل سیاه و شکر یا ادویه های عسل را اضافه کرد.”
دمی بغور جو نیز یکی از غذاهای محلی شمران بود. این وعده غذایی به جز عدس ، به جز عدس تهیه شده بود ، و گاهی اوقات یک سبزی محلی به نام فلفل اضافه می شد.
همچنین یکی از غذاهای محلی در منطقه “خاکستر جامعه” بود. در آن روزها ، هنگامی که هنوز هیچ نخ در شمران وجود نداشت ، آرد خمیر بود و آن را با طناب و سبزیجات خشک شده ، لوبیا ، کورروت و محتوای پیاز با تکه های خشک شده و تکه های به جای نخ پرتاب کرد. اشکان و اشککا نیز در زمستان رایج بودند.
منبع: شهروند آنلاین