تجزیه و تحلیل جدیدی از DNA نئاندرتال به نام تورین باعث شده است تا کارشناسان دیدگاه خود را نسبت به انسان های اولیه تجدید نظر کنند.
به گزارش روزیتو، محققان در سال 2015 بقایای تورین را در غاری در جنوب فرانسه پیدا کردند. نام آن برگرفته از نام آخرین پادشاه کوتوله ها در کتاب «هابیت» نوشته جی. آر آر تالکین.
اما تجزیه و تحلیل جدید DNA تورینو نشان داد که او به شاخه ناشناخته ای از نئاندرتال ها تعلق دارد که علیرغم زندگی در مجاورت سایر نئاندرتال ها، 50000 سال در انزوا زندگی می کردند.
دیرین‌انتروپولوژیست، لودویک اسلیماک، که رهبری این تحقیق جدید را بر عهده داشت، گفت:
چگونه می توانید تصور کنید که جوامعی که به مدت 50000 سال در انزوا زندگی می کنند، تنها دو هفته از یکدیگر فاصله دارند؟ ما باید همه فرآیندها را بررسی کنیم.
دانشمندان بر این باورند که تورین حدود 42 هزار سال پیش زندگی می کرده است. یعنی زمانی که نزدیکترین بستگان انسانی ما ناپدید شدند.
این کشف جدید، روایت شکل‌گیری انسان‌های مدرن را پیچیده‌تر می‌کند و پرسش‌های جدیدی درباره زمان و چرایی ناپدید شدن نئاندرتال‌ها ایجاد می‌کند.
اسلیماک حدود 10 سال پیش ویرانه های تورین را در ورودی پناهگاه صخره ای به نام گروت ماندرین کشف کرد.
از آن زمان تنها چند تکه دیگر از جمجمه کشف شده است.
در مطالعه‌ای که توسط Slimak انجام شد، محققان از این قطعات استخوان برای بررسی ژنوم تورینو و دریافت تصویر واضح‌تری از اجداد آن استفاده کردند.
اسلیماک و تیمش توانستند با استخراج DNA سه بار از ریشه یکی از مولرهای تورینو، کل ژنوم نئاندرتال را توالی یابی کنند.
نتایج نشان داد که این بقایا متعلق به یک نئاندرتال نر از شاخه ای ناشناخته است. تورین همچنین دارای “هموزیگوسیتی ژنتیکی” بالا بود. این معمولا نشان دهنده همخونی در چند نسل اخیر است.
نتایج این مطالعه روز چهارشنبه در مجله Tuberculosis Genomics منتشر شد.
هموزیگوسیتی ژنتیکی وضعیتی است که در آن فرد یک نسخه مشابه از یک ژن را از هر دو والدین به ارث می برد.
نکته دیگر این است که محققان هیچ مدرکی مبنی بر اختلاط نئاندرتال ها با انسان های هوشمند یا انسان های مدرن پیدا نکرده اند.
تیم تحقیقاتی با استفاده از روش‌های متعدد، از جمله تاریخ‌گذاری رادیوکربن و زمین‌شناسی غار، مشخص کردند که تورین بین 52000 تا 42000 سال پیش مرده است.
اما شواهد کشف شده در سال 2023 نشان می دهد که مرگ او ممکن است نزدیک به 42000 سال پیش بوده باشد و تورین ممکن است یکی از آخرین نئاندرتال ها بوده باشد.
به نظر می رسد این تحقیق نظریه ای را که Slimak نزدیک به 20 سال پیش ارائه کرده بود تأیید می کند. او متوجه تفاوت‌هایی بین ابزارهای سنگی یافت شده در غار و سایر مکان‌های باستان‌شناسی شد.
اسلیماک با پرداختن به این موضوع این نظریه را مطرح کرد که تورین و بستگانش از سایر نئاندرتال ها فاصله گرفتند.
اکنون DNA تورینو شواهد جدیدی برای حمایت از نظریه اسلیماک ارائه کرده است.
انزوای این گروه نئاندرتال درک چگونگی ناپدید شدن انسان های اولیه و در نهایت جایگزینی انسان های مدرن را دشوار می کند.
قبل از این کشف، دانشمندان بر این باور بودند که نئاندرتال ها با ورود خردمندان به اروپا در 40 تا 45 هزار سال پیش از تاریخ ناپدید شدند.
تصور می شد نئاندرتال ها بخشی از یک جمعیت واحد و ژنتیکی همگن هستند که در سراسر اسپانیا، فرانسه، کرواسی، بلژیک و آلمان پراکنده شده اند.
این نظریه برای سال‌ها پذیرفته شد، اما بررسی ویرانه‌های تورین این روایت را زیر سؤال برده است.
همه چیز مربوط به بزرگترین رویداد انقراض بشریت و درک ما از این روند شگفت انگیز که به بقای انسان های باهوش به عنوان تنها بازماندگان بشریت انجامید، باید دوباره مورد بررسی قرار گیرد.