یک کارشناس روابط بین‌الملل گفت: با توجه به اینکه اختلافات روسیه و غرب از یک سو و چین و آمریکا از سوی دیگر روز به روز عمیق‌تر می‌شود، می‌توان انتظار داشت که این اختلافات بر موضوع تحریم‌ها نیز تأثیر بگذارد.
رحمان قهرمان پور کارشناس مسائل بین الملل در گفت و گو با خبرنگار اعتماد آنلاین وی تاثیر موضع چین و روسیه در پایان قطعنامه 2231 و راهکارهای ایران برای کاهش تاثیر تحریم ها را برشمرد و بیان کرد: مواضع و محکومیت اقدامات اروپایی ها در بازگشت تحریم ها و استفاده از مکانیزم ماشه از اهمیت بالایی برخوردار است و به احتمال زیاد بر رفتار عملی این کشورها در نحوه اجرای تحریم ها تاثیر خواهد داشت.
به ویژه با توجه به اینکه اختلافات روسیه و غرب و از سوی دیگر چین و آمریکا روز به روز عمیق تر می شود، می توان انتظار داشت که این اختلافات بر موضوع تحریم ها نیز تأثیر بگذارد.
وی ادامه داد: اما نکته اینجاست که اقدامات چین و روسیه و مواضع جنبش عدم تعهد در عمل به معنای عدم اعمال تحریم ها است. این موضوع بسیار مهم است؛ زیرا این کشورها تنها می توانند بخشی از تحریم ها را اعمال کنند و از اعمال بخشی دیگر خودداری کنند.
قهرمان پور گفت: حرف من این است که باید دید رفتار آنها تا چه اندازه بر وضعیت ایران تاثیر می گذارد و آیا چنین عدم پایبندی به تحریم ها برای کاهش چشمگیر تاثیر تحریم ها بر ایران کافی است یا خیر. در واقع، این سوال واقعی است. به نظر می رسد تلاش این کشورها برای محکومیت بازگشت تحریم ها در حدی نخواهد بود که ایران احساس کند عملا تحریمی وجود ندارد.
این کارشناس روابط بین الملل ادامه داد: وقتی صحبت از اقدامات ایران برای کاهش تاثیر تحریم ها می شود، مشخص است که دیپلماسی در اولویت قرار دارد. ایران باید تلاش کند مسیر گفتگو و تعامل دیپلماتیک را باز نگه دارد. فعالیت های دیپلماتیک همه جانبه، ارائه پیشنهادهای مختلف، رایزنی مستمر با کشورهای دوست در صحنه بین المللی و حضور فعال در سازمان های بین المللی از جمله اقداماتی است که می تواند در کاهش تاثیر تحریم ها موثر باشد.
همچنین مشورت با قدرت های بزرگ متحد مانند روسیه و چین و همچنین قدرت های نوظهور مانند برزیل، آفریقای جنوبی، ترکیه و اندونزی اهمیت ویژه ای دارد. زیرا همه این اقدامات می تواند از شدت تحریم ها بکاهد.
قهرمان پور در پایان سخنان خود تاکید کرد: البته نباید فراموش کرد که رفع تحریم های قانونی مستلزم ایجاد اجماع بین کشورهای دارای حق وتو در شورای امنیت است. تحقق این امر مستلزم تلاش و دیپلماسی فعال و پایدار است.