روزنامه جمهوری اسلامی در سرمقاله خود آورده است: یکی از اهداف مهم انقلاب اسلامی مبارزه با انواع مفاسدی بود که طبقه جدید در زمان حکومت پهلوی در جامعه گسترش داد. درباریان گرفتار تخلفات اقتصادی و غیره بودند و آلودگی به ویژه در بخش اقتصادی را به سایر اقشار جامعه سرایت می کردند.
مردم با مشاهده تبعیض و غارت اموال کشور توسط درباریان و وابستگان آنها، تصمیم قاطعانه ای برای مبارزه با دربار و ریشه کن کردن فساد گرفتند.
هدف نه تنها مبارزه با مفاسد اقتصادی، بلکه از بین بردن استبداد داخلی و استعمار خارجی نیز بخش مهمی از اهداف مردم از مشارکت در انقلاب اسلامی بود. مداخله آمریکا و انگلیس در ایران و طمع شوروی در آن زمان به ایران و سرکوب مخالفان این دخالت ها و طمع های رژیم فاسد و وابسته و فاسد پهلوی که محمدرضا شاه را دیکتاتور می کرد، مردم را خسته کرد.
رژیم پهلوی در حالی که در سرکوب مردم معترض وحشیانه عمل می کرد، در مقابل قدرت های خارجی نیز مطیع و مطیع بود. دو شعار اساسی «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» و «نه شرقی، نه غربی، جمهوری اسلامی» در واقع تعبیری از اهداف مردم ایران در مبارزه با ظلم داخلی و استعمار خارجی بود و نشان از هوشیاری بالای مردم داشت.
علاوه بر این دو هدف اصلی، مبارزه با مفاسد اقتصادی برای جلوگیری از غارت بیت المال توسط درباریان و وابستگان آنان نیز از اهداف مهمی بود که در دستور کار مردم و انقلاب اسلامی قرار داشت.
در شعارهای «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» و «نه شرقی، نه غربی، جمهوری اسلامی» نکات زیادی وجود دارد که باید در فرصت های مناسب به آن ها بپردازیم، اما اکنون با توجه به بحران اقتصادی و ظهور انواع نوکیشان، پرداختن به این موضوع در اولویت قرار گرفته است. درک این واقعیت که وضعیت مردم خوب نیست و اکثریت مردم از هزینه های سنگین ناشی از فساد اقتصادی نئوکیش رنج می برند بسیار آسان است. کافی است مسئولان به این پدیده بسیار ملموس و تاثیرگذار که امروز جامعه ایران تجربه کرده است نگاه کنند و به عمق فاجعه پی ببرند.
اولین پدیده اختلاف طبقاتی است که بین ظهیرالصلاح و طبقه نوکیش یقه سفید در تهران و شمال، داخل و خارج از کشور، با افرادی که دارای امکانات اشرافی، دارایی های نجومی و حساب های بانکی هستند و در خانه های بیش از هزار میلیارد تومانی زندگی می کنند و در تهران مرکز حکومت اسلامی، شب ها روی جعبه کارت می خوابند و با شکم خالی می خوابند، پدیدار می شود.
این وضعیت هیچ ربطی به نظام جمهوری اسلامی که با شعار رفع تبعیض و برقراری عدالت به وجود آمده، ندارد. این فاصله به قدری زیاد است که به نظر می رسد سربازگیری های امروزی از سربازگیری های رژیم پهلوی پیشی گرفته اند.
پدیده دوم این است که طبقات ضعیف مردم مجبور به امرار معاش هستند که مشکل بزرگی است، در نتیجه فقر فراگیر می شود و گرانی باعث می شود بسیاری از خانواده ها در مناطق مختلف در معرض محرومیت های جدی قرار گیرند. مشکل اجاره خانه، پرداخت هزینه درمان و خدمات، خرید لوازم خانگی و حتی کالاهای اساسی زندگی برای بسیاری از خانواده ها غیرممکن شده است. چگونه یک نظام اسلامی می تواند این واقعیت را توجیه کند که بسیاری از خانواده ها باید گوشت و میوه را از سفره های خود حذف کنند؟
درست است که مدیران در امور مهم دفاعی و خارجی دخالت دارند، اما باید بدانند که رفاه نسبی مردم مهم‌ترین پشتوانه دفاعی دولت و رکن اصلی ایجاد تعادل در سیاست خارجی است. حاکمان ما می توانند با بستن مجاری سوء استفاده از نئوکیش ها و خشکاندن پارچه چرکین فساد اقتصادی کشور را به سمت تحقق عدالت اقتصادی سوق دهند.