نقد فیلم «شاه نقش»; پای بهروز و چاقویی که دسته اش را برید!

بعدی- فیلم سینمایی «شاه نقش» که برای اولین بار در چهل و سومین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد، چندی پیش اکران عمومی خود را در سینماهای کشور آغاز کرد.

بر اساس گزارش فردا، این فیلم را می توان گامی رو به جلو در آثار شهید احمدلو دانست، اما همچنان ایراداتی دارد که آن را چیزی جز یک اثر معمولی نمی سازد.

داستان به دنبال این است که هنرمندانی در تلاش برای رسیدن به مقام ریاست هستند که استاد صنفی بیمار می شود. وقتی یکی از کاندیداها برنده می شود، همه فکر می کنند داستان تمام شده است، اما این تازه شروع داستان است.

شخصیت های غیر واقعی و تکرار کلیشه ها

این فیلم مدعی ادای احترام به هنرمندان سینماست، اما در نهایت تبدیل به چاقویی می شود که دسته آن را قطع می کند. در ظاهر داستان ایده جذابی دارد اما با پیشرفت آن هیچ تنشی به آن اضافه نمی شود و داستان به درستی روایت نمی شود.

فیلم را می توان به دو قسمت تقسیم کرد، قسمت اول تحقیقی درباره عشق به سینما و قسمت دوم بررسی فساد انتخاباتی است، اما فیلم نمی تواند هر دو را نشان دهد و جز کلیشه و شعار چیزی ارائه نمی دهد. در قسمت اول نمی توان اصول فیلم را به طور کامل بازتاب داد و در نیمه دوم شعارهایی درباره قدرت و فساد که مخاطب در دیگر آثار سال های اخیر به وفور دیده است، به کرات سر داده می شود.

در واقع پس از ده دقیقه اول فیلم، مخاطب به راحتی می تواند حدس بزند که در پایان چه اتفاقی خواهد افتاد. چرا که «شاه نقش» سعی می کند از نوستالژی دهه 40 و 50 یادآور فیلم ها و آثار بهروز واثوق مانند «قیصر» و «گوزنها» استفاده کند. علاوه بر این، شخصیت ها آنقدر اغراق آمیز هستند که نمی توان آنها را باور کرد زیرا این شخصیت ها در سینمای امروز به ندرت دیده می شوند. فیلم پر از دیالوگ های طولانی و خسته کننده است که حتی تصویر واقعی زندگی هنرمندان را منعکس نمی کند. بالاخره «شاه نقش» اثری خوش نیت اما ناقص است; فیلمی که به سینمای ایران ادای احترام می کند در واقع قربانی همان سینما می شود.