طبق سنت آن زمان، چای و قلیان از محصولات اصلی این کافه بود، در حالی که قهوه دومین محصولی بود که هنوز در اینجا به علاقه مندان فروخته می شد، برخلاف قهوه خانه های دیگر که فروش قهوه به کلی از بین رفته بود.
کافه ها در تهران قدیم کارکرد بسیار مهمی داشتند و شاید در زمانی که روزنامه خوانی و سواد خواندن در بین مردم مرسوم نبود، کافه رفتن هم وسیله ای برای سرگرمی بود و هم راهی برای کسب اطلاعات از اخبار روز. در این میان برخی کافه ها یا قهوه خانه ها نامی همیشگی پیدا کرده اند که یکی از آنها کافه لقانته است که شرح آن از کتاب «تهران قدیم» جعفر شهری نقل شده است:
در بالای خیابان باب همایون کافه ای بود به نام لاکانتابه این می گویند انسان غلامحسین لقانتا بعدها مشابه آن را در میدان بهارستان ساخت. جلوی این حوض وسط سنگفرش حوض کاشی کاری زیبایی بود که از لوله های خیابان آب می گرفت و از وسط فواره ای می جوشید.
کافه لقانتا شعبه بهارستان
علاوه بر جریان بخشی از آب که از آن عبور می‌کرد، اطراف آن را گل و گلدان و قلیان‌های بلورین احاطه کرده بود و با چیدن علف و گل در خیابان‌های کنار نهر، صفا و جلا بخشی خاصی به آن می‌داد. فضای داخلی قهوه خانه که شبیه این حوض است و همچنین درها و دیوارها و سقف آن با عکس، نقاشی، دیوارکوب و چهل چراغ تزئین شده است. تابستان ها در پیاده روها میز و صندلی می چید و در زمستان در داخل از مشتریان سرویس می داد.
طبق سنت آن زمان چای و نارگیل محصول اصلی این کافه قهوه بود و برخلاف قهوه خانه های دیگر که فروش قهوه به کلی از بین رفته بود، دومین محصولی بود که همچنان در اینجا به علاقه مندان فروخته می شد. در ماه های تابستان شربت لیمو، شربت دارچین، شربت آلبالو، شربت ریواس و انواع شربت ها. بستنی و فالوده سنتی ارائه خواهد شد
اگرچه این کافه مثل همه قهوه خانه ها قبل از طلوع آفتاب کار روزانه خود را شروع می کرد و بعد از همه مغازه ها تعطیل می شد، اما از دو تا سه ساعت بعد از غروب آفتاب تا یکی دو ساعت بعد از شب شلوغ بود که آقازاده ها و آقایان با اسب و کالسکه و گاری های خود در آنجا حضور داشتند. کافه لقانته کافه ای گرانقیمت بود که دو برابر قهوه خانه های دیگر قیمت داشت و مختص اشراف، مقامات عالی رتبه، خارج نشینان، روزنامه نگاران و نویسندگان بود.
منبع: عصر ایران