اگرچه ممکن است هر هواپیمای نظامی در نظر عموم به عنوان یک “هواپیما جنگنده” به نظر برسد، اما برخی از آنها به خوبی در این دسته قرار نمی گیرند. به عنوان مثال، A-10 Warthog افسانه ای با تعریف یک جنگجو مطابقت ندارد. حرف A در A-10 مخفف Attack است و هر هواپیمایی که فقط این نام را داشته باشد به طور خاص برای ماموریت های حمله علیه اهداف زمینی طراحی شده است. هواپیماهایی مانند A-10 می توانند نیروهای دشمن را در زمین، تانک ها و سنگرها را در میدان اصلی نبرد منهدم کنند، بنابراین نیروهای خودی می توانند با خیال راحت تری ماموریت را انجام دهند.
جنگنده ها یک مزیت منحصر به فرد دارند: آنها برای سرعت و قدرت مانور طراحی شده اند. در حالی که A-10 حتی نمی تواند به سرعت 800 کیلومتر در ساعت برسد، یک جت جنگنده مانند F-15 Strike Eagle، افسانه صنعت هوانوردی نظامی، می تواند به سرعت بیش از 2880 کیلومتر در ساعت برسد. دلیل این تفاوت وزن کمتر و البته زره بسیار کمتر جنگنده هاست. یک A-10 می تواند چندین ضربه مستقیم را تحمل کند و همچنان پرواز کند زیرا با زره تیتانیومی تقویت شده است.
در زمینه سلاح نیز تفاوت آشکاری وجود دارد. جدا از قدرت اصلی A-10، تفنگ 30 میلی متری هفت لول GAU-8/A، هواپیماهای تهاجمی به طور کلی به انواع بمب ها و موشک های هوا به زمین مجهز هستند. اما جنگنده ها عمدتاً برای مقابله با هواپیماهای دشمن مسلح هستند. در نتیجه بیشتر موشک های هوا به هوا حمل می کنند.
برجسته ترین هواپیمای تهاجمی ارتش آمریکا
به غیر از A-10، نیروی هوایی ایالات متحده از یک نسخه به شدت اصلاح شده از هواپیمای باری C-130 به عنوان هواپیمای تهاجمی خود استفاده می کند. بله، درست خواندید: هواپیمای باری یک هواپیمای تهاجمی است. AC-130J Ghostrider که گاهی از آن به عنوان “فرشته مرگ” یاد می شود، برای ارائه پشتیبانی هوایی نزدیک به نیروهای زمینی با استفاده از مجموعه “Precision Strike” طراحی شده است. این تغییرات هواپیماهای باری قدیمی را به تفنگ های 30 میلی متری و 105 میلی متری و همچنین مجموعه ای از بمب ها و موشک های هوا به زمین مجهز می کند.
جنگنده هایی مانند F/A-18 Super Hornet نیز گاهی اوقات ماموریت های ضربتی انجام می دهند، از این رو حرف A در نام آن وجود دارد. AC-130J و A-10 معمولاً پشتیبانی نزدیک را ارائه می دهند، در حالی که Super Hornet می تواند پشتیبانی “دور” را برای نیروهای داخلی ارائه دهد. بنابراین دورتر از میدان جنگ است اما همچنان درگیر عملیات است. سوپر هورنت ها علاوه بر بمب های لیزری، اغلب چندین موشک هوا به هوا، بمب های چند منظوره، راکت و حتی مین را حمل می کنند.
با این حال، همپوشانی های زیادی بین جنگنده های مدرن و ماموریت های ضربتی وجود دارد، زیرا هر جنگنده توانایی حمل بمب و شرکت در یک ماموریت حمله را دارد. تنها تفاوت در میزان تناسب و کارایی برای این نقش است. به عنوان مثال، A-10 و AC-130J می توانند برای مدت طولانی تری بر فراز میدان نبرد پرواز کنند و به لطف زره خود موثر باقی بمانند، اما F-22 نمی تواند.