رایج ترین ترکیبات مورد استفاده در این مکمل ها آهن یا نمک های آهن آهن از جمله فروس سولفات، فروس گلوکونات، فروس سیترات و سولفات آهن هستند. آهن آهنی به دلیل حلالیت بیشتر به طور کلی بهتر از آهن فریک جذب می شود.
سطح آهن در مکمل ها متفاوت است
به گزارش همشهری آنلاین، میزان آهن عنصری به میزان واقعی آهن قابل جذب در مکمل بر اساس ترکیب یا فرمولاسیون آنها اطلاق می شود.
میزان آهن عنصری در مکمل فومارات آهن 33 درصد، در مکمل فروس سولفات 20 درصد و در مکمل گلوکونات آهن 12 درصد است. علاوه بر آهن و نمک های آهن آهن، مکمل های آهن در حال حاضر به اشکال دیگری مانند پلی پپتیدهای آهن، کربونیل های آهن، اسیدهای آمینه و کلات های آهن و کمپلکس های پلی ساکارید-آهن در دسترس هستند.
کدام ترکیب یا فرمولاسیون برای شما بهتر است؟
بهترین فرمولاسیون یا ترکیب مکمل های آهن برای هر فرد به عوامل متعددی از جمله نیازهای فردی، شرایط سلامت زمینه ای و ترجیحات شخصی بستگی دارد. با این حال، به طور کلی تصور می شود که برخی از ترکیبات موثرتر و قابل تحمل تر از سایرین هستند.
1. فروس سولفات یا فروس سولفات: سولفات آهن یکی از رایج ترین و مقرون به صرفه ترین مکمل های آهن است. این ترکیب حاوی مقادیر بالایی آهن است و به طور کلی به خوبی جذب می شود. با این حال، ممکن است باعث عوارض گوارشی مانند یبوست، اسهال و حالت تهوع شود.
2. فروس گلوکونات یا گلوکونات آهن: این فرمول به طور کلی بهتر از فروس سولفات تحمل می شود، به خصوص توسط افرادی که معده حساس دارند. محتوای آهن کمتری نسبت به سولفات آهن دارد، بنابراین ممکن است برای جذب همان آهن نیاز به مصرف مقدار بیشتری داشته باشید.
3. فروس سیترات یا سیترات آهن: این فرمول نیز به خوبی جذب می شود و نسبت به سولفات آهن باعث تحریک معده کمتری می شود. اغلب این ترکیب برای افرادی که مشکلات گوارشی دارند توصیه می شود.
4. کمپلکس پلی ساکارید-آهن: این فرمول نوعی مکمل آهن نسبتا جدید است که معده را تحریک نمی کند و قابلیت جذب بالایی دارد. اغلب برای افراد مبتلا به کم خونی فقر آهن که نمی توانند سایر مکمل های آهن را تحمل کنند توصیه می شود.
5. فروس فروس فومارات: این فرمولاسیون گزینه دیگری برای افراد دارای معده حساس است. به خوبی جذب می شود و ممکن است در درمان کم خونی فقر آهن موثر باشد.
6. ساکارز آهن: ساکارز آهن یک مکمل آهن داخل وریدی است که برای درمان کم خونی فقر آهن شدید استفاده می شود. به طور کلی برای مکمل های خوراکی استفاده نمی شود.
عوارض جانبی مکمل های آهن
شایع ترین عارضه جانبی مکمل های آهن یبوست است که ارتباط زیادی با میزان آهن عنصری موجود در مکمل دارد.
عارضه جانبی یبوست زمانی رخ می دهد که مصرف آهن عنصری، معمولاً از طریق مکمل ها، به 45 میلی گرم یا بیشتر در روز برسد. بنابراین مکمل های آهن با آهن عنصری کمتر در فرمولاسیون خود باعث یبوست کمتری می شوند.
یکی دیگر از عوارض جانبی احتمالی مکمل های آهن، ناراحتی معده و ناراحتی معده است. این وضعیت ممکن است هنگام مصرف مکمل با معده خالی بدتر شود. برای حل این مشکل بهتر است مکمل آهن خود را دو ساعت بعد از اولین وعده غذایی و دو ساعت قبل از وعده غذایی بعدی مصرف کنید تا مکمل آهن شما تا حد امکان جذب شود و عوارض گوارشی کمتری داشته باشد.
تداخلات دارویی مکمل های آهن
برخی از داروها می توانند جذب آهن را کاهش دهند، از جمله داروهای ضد اسید (حاوی کلسیم) مانند کربنات کلسیم، داروهای کاهش دهنده اسید معده از نوع مهارکننده پمپ پروتون (PPI) مانند امپرازول و مسدود کننده گیرنده هیستامین (مسدود کننده H2) از نوع داروهای کاهش دهنده اسید معده. .
بیماران باید بین مصرف مکمل های آهن و مصرف این داروها چند ساعت صبر کنند یا در صورت امکان مصرف این داروها را قطع کنند.
این داروها ممکن است با مکمل های آهن تداخل داشته باشند:
آنتی بیوتیک هایی مانند تتراسایکلین، داکسی سایکلین، پنی سیلین و سیپروفلوکساسین.
لووتیروکسین (هورمون تیروئید)
آلندرونات (برای درمان پوکی استخوان استفاده می شود)
تاثیر بیماری ها
برخی از بیماری های زمینه ای نیز می توانند بر جذب آهن تأثیر بگذارند. افراد مبتلا به عفونت‌های مزمن مانند هپاتیت C، ایدز یا عفونت ویروس HIV، مالاریا، بیماری التهابی روده (از جمله کولیت اولسراتیو و بیماری کرون) نباید مکمل‌های آهن مصرف کنند مگر اینکه پزشک آنها تجویز کند. در این موارد ممکن است خطر عفونت افزایش یابد یا تجمع بیش از حد آهن و آسیب به کبد رخ دهد.