آقای عرفان طهماسبی! اسکی ربطی به هنر ندارد

بهترین برای: عرفان طهماسبی با موسیقی وایرال خود در چند سال اخیر به شهرت قابل توجهی دست یافته است. پس آیا این دستاوردها مبتنی بر استعداد واقعی هنری اوست یا با تبلیغات، گزارش ها و هزینه های بالا حمایت می شود؟ نگاهی دقیق تر به فعالیت های طهماسبی و واکنش های مخاطبان می تواند به ما کمک کند تا تصویر واقعی تری از این هنرمند داشته باشیم. با ما همراه باشید.

موسیقی ویروسی: بیشتر از تبلیغات یا هنر؟

طهماسبی در طول فعالیت هنری خود آهنگ های پرمخاطب زیادی را منتشر کرده است. این قطعات که احتمالاً شامل سه یا چهار اثر شناخته شده هستند، توانستند در برخی فضاهای مجازی مانند اینستاگرام و توییتر سر و صدای زیادی به پا کنند. با این حال، شواهد نشان می دهد که این موفقیت ها بیشتر به دلیل استراتژی های بازاریابی و تبلیغات بوده است تا کیفیت موسیقی و نوآوری.

طهماسبی در دوره جدید با خواندن ترانه «ظن» به شهرت رسید. در یکی دو سال اخیر با آهنگ های «کجایی» و «خداحافظ» بیشتر شنیده می شد، اما به قول اهالی موسیقی شاید ترکی که در کارنامه هنری اش گل زده بود «گلوبند» بود. اما شاید این آهنگ در مقایسه با آهنگ های شاد گذشته چیزی برای ارائه نداشته باشد. هنوز مشکل شعر و ملودی خسته کننده در موسیقی ما وجود دارد. صدای عرفان طهماسبی شاید زیبا باشد اما او همان مسیری را طی می کند که سایر همکارانش در پاپ فارسی می روند.

بررسی و بازخورد در شبکه های اجتماعی

در توییتر و سایر شبکه های اجتماعی نظرات کاربران در مورد طهماسبی به شدت متفاوت است. برخی از کاربران که ظاهراً طرفداران جدی او هستند، اجرای زنده او را تحسین کردند و خاطرنشان کردند که او کمتر پر زرق و برق است و در اجراهای زنده کاملاً خوب عمل می کند. برخی می گویند او تسلط بسیار خوبی به نت ها دارد و در اجراهای زنده اش دقیقا طبق نت های مقرر اجرا می کند.

با این حال، بیشتر نقدها به جنبه های منفی کار او می پردازد. بسیاری از کاربران احساس می کنند طهماسبی بیش از حد روی ظاهر و استایل تمرکز می کند و همین امر باعث می شود هنر واقعی او تحت تأثیر قرار گیرد. منتقدان او بر این باورند که او با استایل و سبک لباس پوشیدنش سعی می کند نظر مخاطب را به خود جلب کند در حالی که استعداد خوانندگی او آنقدرها هم خارق العاده و چشمگیر نیست. عموماً نقدهای منفی حول محور طهماسبی است که از ظاهر و استایل او برای خودنمایی به جای آواز خواندن استفاده می کند.

موفقیت ساختگی یا واقعی؟

به عنوان مثال یکی از رسانه های معروف دنیای موسیقی به تمجید اغراق آمیز از آهنگ گلوبند پرداخت. اما شاید حقیقت این باشد که بیشتر این تقدیرها نه به خاطر استعداد خارق العاده او بلکه به دلیل تبلیغات و همکاری های گسترده اوست.

برای مثال در یکی از این گزارش ها آمده است: اگرچه «گلوبند» با گذشت زمان و در کمال تعجب شنوندگان و صاحب نظران مورد استقبال قرار گرفت، اما کلاس آموزشی برای ستاره های این نسل از موسیقی پاپ ایران بود تا از یک شخصیت معمولی فاصله بگیرند و مکان ها و تجربیات جدیدی را تجربه کنند. فرار از ساختار تکراری چقدر می تواند در خلق یک شخصیت محبوب موثر باشد؟ این ریسک پذیری تا چه اندازه به بقا و ماندگاری هنری یک هنرمند منجر می شود؟ این “راز” چنین هنرمندی است. وجود آن بدون شک قابلیت تغییر استانداردهای موسیقی امروز ایران را در بر می گیرد.

حرف آخر

شاید گذر زمان رسالت عرفان طهماسبی را بهتر مشخص کند. این بد نیست که تعدادی عناصر دارد که امروزه طرفداران زیادی دارد، اما توانایی خلق اثری ماندگار، اثری که مردم سال‌ها درباره آن زمزمه می‌کنند، اولویت هر موسیقی‌دانی است. اگر بعد از چهار سال عرفان طهماسبی کم رنگ شد یعنی جایش را در کارش از دست داده است اگر الان آهنگ جشم و دولم روشن را می خواند این چه کمکی است. این را هم اضافه کنید، امکان ندارد که اثر او به عنوان یک اثر عامیانه اصیل شناخته شود، مثلاً از آنجایی که اضافه شده است، احساس نمی کنیم کتاب پورتویی را خوانده ایم که سال ها پیش اضافه شده است. سند کلی از کار ریتمیک این مدل خوانده شد. ربطی به هنر ندارد، ای کاش نام شما در خاطره جمعی سال 1410 باقی مانده بود. اگر فقط! البته سرخک