ریحانه اسکندری: شهرک سینمایی غزالی، یکی از مهم ترین و قدیمی ترین مراکز تولید آثار تاریخی ایران، امروز در وضعیت نگران کننده ای قرار دارد. این مجموعه زمانی مجموعه‌ای بود که علی حاتمی با وسواس فراوان برای بازگویی بخشی از تاریخ و سنت‌های بصری معاصر ایران خلق کرد، اما اکنون به گفته برخی منابع آگاه، به دلیل بی‌توجهی و عدم پیگیری دقیق، هویت خود را از دست می‌دهد.
سجاد باغشیخی کارگردان فیلم کوتاه که به تازگی فیلمبرداری فیلم «خواب ناتمام» را به پایان رسانده است، در گفتگویی صمیمانه از وضعیت این شهرک که در جریان فیلمبرداری از آن مطلع شد، نحوه اداره آن و آسیب های بسیاری از پروژه ها به شهر می گوید.
او معتقد است شهرک سینمایی غزالی که زیرمجموعه سازمان صدا و سیما است، به دلیل عدم کنترل دقیق و ناهماهنگی گروه های تولیدی، به تدریج در حال فرسایش است. در حالی که گروه‌های بزرگ و پروژه‌های با بودجه کلان آزادی زیادی دارند و می‌توانند درباره ساخت و یا تخریب مجموعه‌ها تصمیم بگیرند، فیلمسازان مستقل و کوتاه با محدودیت‌های جدی مواجه هستند.
به گفته وی، بی دقتی را نه تنها در زمینه سازه های صحنه، بلکه در مدیریت لباس و تجهیزات صحنه نیز می توان مشاهده کرد. ابزار و لباس هایی که بدون تعهد از پروژه ای به پروژه دیگر منتقل می شوند و در نهایت پاره و آسیب دیده برمی گردند. باغشیخی با تاکید بر اینکه بیشتر تاریخ بصری معاصر ایران در این شهرک رقم خورده است، شرایط کنونی را «تخریب تدریجی حافظه سینمای ایران» می داند و می گوید این عدم کنترل و تبعیض بین پروژه ها نه تنها میراث بصری کشور را تهدید می کند، بلکه فرهنگ سینمای حرفه ای را نیز زیر سوال می برد.
سجاد باغشیخی درباره وضعیت شهرک سینمایی غزالی و مشکلاتی که این مجموعه در سال های اخیر تجربه کرده است، گفت: در این 10 سال فعالیت هنری، 80 درصد آثارم تاریخی است، به ویژه درباره تاریخ معاصر ایران از قاجار تا انقلاب اسلامی. میراثی که تحت عنوان «حفظه» است، وقتی به صورت گروهی می روید، نمی توانید به ساختمان آسیب وارد کنید، اما متأسفانه به دلیل کار دکتر مصدق، من را به شهرک سینمایی گزالی هدایت کردند و وقتی به آنجا رفتیم، لوکیشن سریال «هکایثی ها» را به من نشان دادند. کمال به تهیه کنندگی شبکه دو.
سجاد باغشیخی
وی ادامه داد: یک چیزی که متأسفانه در شهر سینمای ایران بسیار مشهود است، فکر می‌کنم هم فرهنگ هنرمند و هم سختگیری صدا و سیما را می‌طلبد، چرا این حرف را می‌زنم، ببینید وقتی خیلی از هنرمندان می‌آیند پروژه‌ای را در آنجا چاپ می‌کنند، مثلاً می‌گویند ما لوکیشن لاله‌زار را می‌خواهیم، مثلاً خانه وزیری، کتاب «حکیتای در لوکیشن‌های کمال» هر کتابی که در لوکیشن این فیلم‌ها مصوب شده است، هزینه هر یک از لوکیشن‌های کمال را دارد. اقتدار خب طبیعی است، هزینه را می پردازند و محل را به آنها تحویل می دهند، اما پروژه ها منوط به تصویربرداری صحنه ای است که می خواهند و «با توجه به دکوپاژ، تغییراتی ایجاد می کنند، یعنی دیوار خانه را خراب می کنند و یک طرف دیگر. البته یک ناظر فنی آنجاست، شاید به سختی من را به عنوان تهیه کننده فیلم کوتاه بگیرند، شما حق ندارید کف بزنید. حقیقت این است که این یک قانون سختگیرانه نیست، زیرا من مسئول خود ناشر هستم.”
باغشیخی ادامه داد: مثلاً اگر سکویی بیاید چند میلیارد تومان به شهرک بدهد و بگوید آقا این کار را به من بدهید، من یک ماه می خواهم، فلان دیوار را هم می خواهم خراب کنم، جبهه لازم را ارائه نمی دهند، در همان زمان دیدیم که قسمتی از مکان تخریب شد و شروع به بازسازی کرد، بعد من نماینده این پروژه هستم، به عنوان فیلمبردار می گویم کارگردان این پروژه هستم. از 1 هفته تا 10 روز در دست ماست طراحان صحنه می آیند و کار را انجام می دهند. همه چیز خوب، مرتب و منظم است، اما وقتی پروژه تمام می شود، وقت نمی گذارند تا آن را مرتب کنند.”
وی توضیح داد: مثلاً اگر پرده به دیوار خانه چسبیده باشد، با بست نمی آیند که یکی یکی بازش کنند، پرده را می گیرند و همزمان می کشند، وقتی می کشند یعنی رنگ های دیوار رفته و قابل ترمیم نیست، بعضی جاها هم آسیب دیده است، پله های خانه که رفتیم خراب بود، در حرف های قبلی موزاب شکسته بود، دیوار خانه خراب بود. آمدند و آنجا کار کردند، بدون اینکه تعهدی بدهند، در خانه را خراب کردند و به داخل شهر انداختند.
تصویری از لوکشینی ذکر شده در بالا
این کارگردان افزود: من کارگردان فیلم های کوتاهی هستم که خوب فیلمبرداری کردم و فیلمساز جوانی هستم، مثلاً می گویند باید مکان را تمیز و نگه داری کرد، بنابراین می خواستم خانه کثیف را با پول خودم نقاشی، زیباسازی و مرتب کنم، در حالی که در پروژه باغداش که باید یک پلتفرم بود و پول زیادی روی سکوی شهر که در زمان سینما کنترل نمی شد، کنترلی وجود نداشت. تحویل پروژه ها 99 درصد از مکان های شهرک فیلم است، بنابراین، وقتی وارد خانه می شوید، با یک دیوار با پشت آجر مواجه می شوید.
وی یادآور شد: چرا چنین فرهنگ برهنگی در سینمای ما وجود دارد، واقعاً دلم به درد آمد، بزرگترین شهرک سینمایی ایران وجود دارد؛ شهرک سینمایی غزالی که از زمان استاد علی خاتمی ریشه‌دار است، پروژه‌های زیادی در آنجا انجام شد، با تلاش زیاد اضافه شد و تبدیل به یک مجموعه عظیم شد، اما اکنون داریم آن را تخریب می‌کنیم. باید در مورد این مکان ها باشد.”
باغشیخی در خصوص وضعیت دکور و لباس گفت: همین مشکل فضا برای دکورها و لباس ها هم صدق می کند، یعنی می آیند و بدون تعهد از پروژه های مختلف وسایل و لباس می خرند، این اقلام تکه تکه برگردانده می شود، همچنین فیلمسازانی که تازه شروع به فیلمبرداری می کنند و فیلم کوتاه می گیرند، ممکن است یک پروژه بزرگ پروژکتوری ندهند. 100 میلیون تومان و خیالتان راحت باشد، اما باز هم یک غفلت واقعی نیست.
وی در پایان سخنان خود را اینگونه بیان کرد: واقعا از این موضوع آزرده خاطر شدم؛ هنرمندی که باید حمایت شود اما با پرداخت هزینه تسویه خانه هم نمی توان از تسهیلات بهره مند شد.
۲۴۲۲۴۴
گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین