Zainab Kazemkhah: ارائه سینما و منتقد محمود گابرولو ، “وای ، ولز !!؟” در یک دیدگاه انتقادی ، او یادداشتی به نام “دو قطبی و جهانی” نوشت. با این حال ، این یادداشت از دست نرفت: رئیس هیئت مدیره خانه سینما محمد مهدی آسگرپور به عنوان ریشه مشکلات در ساختار “متناقض” دولت فرهنگی و سیاسی کشور پذیرفته شد ، نه در جشنواره ها.
گاوچران از چشمان گابرلو
محمود گابرولو در خاطرات خود به حضور فیلمسازانی چون جعفر پاندی و سعید روستی در جشنواره فیلم کن اشاره کرد و ابراز نگرانی هایی به نام “بی تفاوتی به مقامات فرهنگی” کرد. وی در بخشی از یادداشت خود نوشت: “وقتی همه کار خود را انجام می دهند و هیچ کس کسی را ندارد ، چگونه انتظار فرهنگ و هنر این سرزمین را داریم؟”
وی از رفتار دو جانبه برخی از بازیگران در داخل و خارج از کشور انتقاد کرد و به نام سکوت سازمان های مسئول مانند سینما ، خانه سینما و SES -Country نامید و تأکید کرد که این اوضاع فقط منجر به تضعیف بین المللی سینمای ایران شد.
در این میان ، سینمای ایران به جای تعامل با جریان ، قربانی درگیری های سیاسی ، حذف متقابل و عدم مدیریت مداوم خواهد بود. نفرت و قطبش. از دیدگاه گابرولو ، جشنواره کن کن از این بخش به نفع اهداف سیاسی استفاده می کند. مقامات ایرانی بدون پاسخ دادن.
در پاسخ به این انتقاد ، محمد مهدی آسگرپور از دیدگاه دیگری به داستان نگاه کرد. “کشور ما در تضادهای عمیق و گسترده شرکت کرده است … فساد و تناقضات سیستماتیک همه چیز را به دست گرفت ، از اقتصاد و فرهنگ گرفته تا سینما.”
آسگرپور تأکید کرد که این تضادها محصول سالهای سیاست است ، بلکه بحرانی نیست که توسط هنرمندان در حوزه هنر ایجاد شده است ، بلکه بازتابی از تضادهای سیستماتیک در کلان کشور است. “فیلمساز امروز ایرانی هنوز سابقه بهتری نسبت به سایر نهادهای اجتماعی با همه مشکلات دارد.” گفت
یکی از مفاهیم اساسی در یادداشت Asgarpour “تضاد سیستماتیک” است. پدیده ای که در آن سیاست های رسمی مطابق با رفتارها ، ارزش ها و شعارهایی که توسط حقایق روزانه اعلام شده است ، مطابقت ندارد. به عبارت دیگر ، هیچ سیاستی برای پایان اعمال نمی شود و هیچ قاعده ای فوق العاده نیست.
در چنین فضایی ، یک هنرمند یا یک روستایی ، بین نقش مخالف و شریک رسمی در حال نوسان است.
دو چشم ، یک نگرانی مشترک
با وجود تفاوت در دیدگاه ، هر دو یادداشت در یک نقطه قرار دارند: وضعیت سینمای ایران در مسیر جهانی سازی در آشفتگی است.
در حالی که گابرولو می خواهد نقش هیئت امنا را دوباره تعریف کند و از نافرمانی فرهنگی عقب نشینی کند ، راه حل Asgarpour در اصلاحات اساسی ساختارهای سازنده تصمیم گیری و در تجدید نظر در سیاست های گذشته مشاهده می کند.
حاشیه ، متن فرهنگ ایرانی؟
حضور فیلمسازان ایرانی در جشنواره فیلم کن همیشه در سالهای اخیر مورد اختلاف بوده است. برخی آن را بستری برای افتخار می دانند ، در حالی که برخی دیگر نمادی از تقسیم فرهنگی هستند. با این حال ، این بار ، جنسیت داستان متفاوت است: نه تنها به دلیل چهره های موجود ، بلکه به دلیل سکوت بسیاری از نهادهای رسمی ، از جمله سازمان سینما ، کمیسیون فرهنگی Majis و حتی رسانه های ملی.
شجاع ترین نقش کیست؟
سوال اصلی هر دو یادداشت این است:
چه کسی در این ساعت فرهنگی شجاع تر است؟ فیلمسازان؟ بازیگران؟ مدیران؟ یا سیاست های کلان -فرهنگی؟
گابرلو بر لزوم پاسخگویی نهادهای فرهنگی تأکید می کند ، در حالی که آسگرپور معتقد است که شخص نمی تواند انتظار ساختار متناقض را داشته باشد.
شاید آخرین پاسخ در آینده روشن تر باشد. با این حال ، تا آن زمان ، جشنواره هایی مانند کن آینه ای هستند که هم استعدادهای ایران و هم آشفتگی تحت فرهنگ رسمی را منعکس می کنند.
5959
گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین