باردو که با فیلم «و خدا زن را آفرید» (1956) به کارگردانی و نویسندگی همسرش راجر وادیم به شهرت جهانی دست یافت، تا بیست سال آینده به عنوان نماد اغواگری در سینما یاد شد.
به گزارش ایسنا، اما اوایل دهه 70 از بازیگری کناره گیری کرد و کم کم به فعالیت های سیاسی روی آورد. در سالهای بعد حمایت صریح او از حقوق حیوانات با اظهارنظرهای تند درباره اقلیتهای قومی و حمایت آشکار از جبهه ملی راست افراطی فرانسه همراه بود. مواضعی که منجر به محکومیت های کیفری متعددی به اتهام اشاعه نفرت نژادی شده است.
باردو در سال 1934 در پاریس به دنیا آمد و در خانواده ای ثروتمند و کاتولیک بزرگ شد و برای تحصیل در رشته باله وارد کنسرواتوار معتبر پاریس شد و در سال 1950 در سن 15 سالگی روی جلد مجله Elle ظاهر شد. این فعالیت ها راه را برای ورود او به سینما هموار کرد. او در یکی از امتحانات بازیگری خود با راجر وادیم آشنا شد و در سال 1952 پس از 18 سالگی با او ازدواج کرد.
باردو ابتدا نقش های کوچکی را بازی کرد و در سال 1955 در «دکتر در دریا» در مقابل دیرک بوگارد ظاهر شد. این فیلم در انگلستان موفقیت بزرگی داشت. اما این «و خداوند زن را آفرید» بود که چهره تثبیت شده او را شکل داد. این فیلم هم در فرانسه و هم در سطح بین المللی مورد توجه زیادی قرار گرفت و باردو را به عنوان یکی از مهم ترین ستاره های سینمای فرانسه معرفی کرد.
باردو نه تنها الهام بخش سینمادوستان بلکه روشنفکران و هنرمندان نیز بود. در سال 1958، ریموند کارتیه مقاله مفصلی با عنوان “پرونده باردو” در هفته نامه معروف “پاریس مچ” نوشت و در سال 1959 سیمون دوبوار مقاله معروف “بریژیت باردو و سندرم لولیتا” را منتشر کرد و او را آزادترین زن فرانسه خواند.
بریژیت باردو در سال 2007
در دهه 1960، باردو در تعدادی از فیلم های پیشگامانه فرانسوی بازی کرد. از جمله «حقیقت» به کارگردانی هانری ژرژ کلوزو، «زندگی خصوصی» به کارگردانی لویی مال با مارچلو ماسترویانی و «بیهودگی» به کارگردانی ژان لوک گدار. در نیمه دوم همان دهه پیشنهادات هالیوود را نیز پذیرفت و فریاد زد “ویوا ماریا!” او در فیلم هایی مانند. او در «شالاکو» در کنار ژان مورو و شان کانری جلوی دوربین رفت.
باردو در مصاحبه ای با گاردین در سال 1996 اعتراف کرد که فشارهای شهرت او را آزار می دهد. او پس از فیلم «داستان آموزنده و شاد کولینو» در سال 1973 در 39 سالگی از بازیگری کنارهگیری کرد. تمرکز اصلی بر فعالیتهای حمایت از حیوانات بود. از شرکت در اعتراضات علیه شکار فوک در سال 1977 تا تأسیس بنیاد بریژیت باردو در سال 1986.
او بعداً نامه های اعتراض آمیزی به رهبران جهان در مورد مسائلی مانند کشتن سگ ها در رومانی، شکار دلفین ها در جزایر فارو و کشتن گربه ها در استرالیا نوشت.
در سال 2003، بریژیت باردو کتاب «فریاد در سکوت» را منتشر کرد که در آن مواضع دست راستی گرفت و به گروههای مختلف حمله کرد. اقدامی که منجر به محکومیت کیفری برای تحریک نفرت نژادی شد.