به گزارش خبرگزاري ايمنا، پرستاران در سكوت شبهاي بيمارستان و شلوغي روزهاي پرمشغله، چون فرشتههاي بيبال از جانهاي خسته و بدنهاي بيمار مراقبت ميكنند، با دستهاي اميدشان پلي ميان درد و آرامش ميسازند، هر نگاهشان مرهمي است بر زخمهاي پنهان، هر لبخندشان نوري از ترس و تاريكي است.
حرفه پرستاری فقط یک حرفه نیست، رسالتی است که از دل شروع می شود، با فداکاری ادامه می یابد و در جایگاه زن به میدان می آید. پرستاران هر لحظه بین مرگ و زندگی ایستاده اند و بار سنگین مسئولیت را با شجاعت فروتنانه به دوش می کشند. آنها نه تنها از بدن بیماران مراقبت می کنند، بلکه با سخنی آرام و نگاهی گرم، روح های شکسته را نیز ترمیم می کنند.
پرستاران اغلب به عنوان ستونهای پنهان نظام سلامت معرفی میشوند، اما حقیقت فراتر از این است و آنها راویان خاموش درد و امید هستند و داستان هر بیمار را با گریه و لبخند به خاطر میسپارند. پرستاری هنر گوش دادن به ضربان قلب بشریت است و هنری است که در هیچ دانشگاه و مدرسه علمی آموخته نمی شود، بلکه در میدان عمل و در لحظات سخت شکل می گیرد.
پرستاران، قهرمانان گمنامی که در بحران ها، بیماری های همه گیر، تصادفات و جنگ ها در مقابل همگان ایستاده اند، اولین کسانی هستند که به کمک می شتابند. لباس های سفید آنها نه تنها نماد پاکی، بلکه پرچم ایستادگی در برابر ترس و ناامیدی است و در هر قدم معنای واقعی فداکاری را بازنویسی می کنند. شما به عنوان یک زن، ایستاده، با امید و با کمک وارد این راه می شوید. بوی دیگری دارد.
پرستاری یک داستان عاشقانه است، مخصوصاً وقتی رنگ مادری و زنانگی به خود می گیرد، پرستاران با هر کلمه و هر نگاه نشان می دهند که انسانیت هنوز زنده است. اینها شاعرانی هستند که شعرشان نه روی کاغذ که بر روح بیماران سروده می شود و این شعر امید و آرامش و زندگی است.
در همین حین با پرستاری که روایتش سختی ها و زیبایی های این حرفه را به خوبی آشکار می کرد، گپ زدیم و با صدایی آهسته اما پنهانی خسته از شب های طولانی شیفت صحبت کرد، لحظاتی که امید در چشمان بیمار باعث شد تا همه خستگی ها را فراموش کند، لحظاتی که اشک های خانواده سنگینی وظیفه اش را دوچندان کرد.
این پرستار با تاکید بر اینکه پرستاری فقط یک شغل نیست، انتخابی برای زندگی با درد و امید مردم است، از لحظاتی گفت که همیشه در ذهن و روحش می ماند. روایت این پرستار دلسوز نشان داد که پرستاران نه تنها مراقب جسم هستند، بلکه حافظ روح و روان بیماران هستند و هر لحظه با فداکاری و عشق، معنای واقعی انسانیت را بازآفرینی می کنند.
پرستاری هنر گوش دادن به درد انسان است و رسالت این هنر کاهش درد، تقویت امید و همراهی بیماران در سخت ترین لحظات است.
مهشید مزروعی پرستار بخش شیمی درمانی بیمارستان سیدالشهدا است.الف) اصفهانی که هشت سال است در کنار بالین و درمان و امید است. او پرستاری را هنر گوش دادن به درد و رنج انسان می داند، هنری که صد برابر قدرتمندتر از جایگاه زن است. وی به خبرنگار ایمنا گفت: رسالت این هنر کاهش درد، تقویت امید و همراهی بیماران در سخت ترین لحظات است. برای پرستاران، پرستاری فقط یک شغل یا حرفه نیست، بلکه آگاهی از مراقبت و عشق است.
علیرغم مشکلات روحی و جسمی فراوانی که در حرفه پرستاری وجود دارد، به پرستار بودن خود افتخار و راضی است و می افزاید: تمام تلاش پرستاران و کادر درمانی این است که بیمار در بهترین شرایط روحی و جسمی از بیمارستان ترخیص شود و با دیدن بهبودی بیمار، زیباترین حس دنیا را تجربه کنیم که به ندرت می توان آن را تجربه کرد.
این پرستار دلسوز مهم ترین ویژگی یک پرستار را صبر و حوصله عنوان می کند که این صبر در مقابل درد، ناراحتی و حتی بدخلقی بیمار نیز باید وجود داشته باشد. پرستار باید همدل و دوستانه باشد، نگرانی های بیمار را درک کند، به سخنان او با دقت گوش دهد و بتواند در مواقعی که بیمار و همراهش استرس، ترس یا عصبانیت دارند، محیط را آرام و قابل تحمل کند. این کار را باید گاهی با صحبت و گاهی با تکیه بر مهارت های حرفه ای انجام داد.
گفتار مادر که تبدیل به دعای سبک/ خالصانه کودک و بیمار می شود، ارزشمندترین پاداش معنوی است.
مزروعی با بیان اینکه یک پرستار باید همیشه از نظر علمی به روز باشد تا بتواند بهترین مراقبت را از بیمار انجام دهد، یکی از مهم ترین توصیه هایی که در روز اول کار به او شد را جلب می کند و ادامه می دهد: هنوز به یاد دارم که در روز اول کار مادرم از من خواست تمام تلاشم را برای نجات بیماران انجام دهم و طوری رفتار کنم که گویی باارزش ترین عضو خانواده ام در بیمارستان است. این کلمات را هر روز با خودم تکرار می کنم و آنها چراغ راهنمای من در حرفه پرستاری می شوند.
وی با بیان اینکه با وجود سختی های زیاد، اگر زمان به عقب برگردد باز هم پرستاری را انتخاب می کنم، می گوید: عشق به پرستاری برایم از هر سختی و کمبودی مهمتر است و لحظه ای که بیمار مرخص می شود و با دیدن نتیجه زحماتی که برای او کشیده ایم، این احساس به ما دست می دهد که فقط یک پرستار می تواند آن را درک کند و این حس خوب در هیچ جای دنیا تکرار نمی شود.
پرستار بخش شیمی درمانی بیمارستان سیدالشهدا (ع)الف) اصفهان تاکید می کند: دعای خالصانه بیماران برای من ارزشمندترین اجر معنوی است و بارها با دعای بیماران مشکلات من یا همکارانم حل شد و معجزه دیدیم. شجاعت می توان گفت پرستاری را به یک تجربه عمیق انسانی و معنوی تبدیل می کند.
حمایتی که علیرغم چالش های پرستاری/خدمت به بیماران مسیر را تشویق می کند، بزرگترین نعمت حرفه پرستاری است.
مزروعی نقش خانواده و حمایت آنان را در ادامه راه حرفه ای خود بی بدیل می داند و می افزاید: بدون خانواده در این روزهای سخت که با صحنه های دردناک بیماران مواجه شدم نمی توانستم راه خود را ادامه دهم. بیمارستان سیدالشهدا(ع) از منظر معنوی شرایط سختی را برای پدر فراهم می کند، اما حمایت های روحی و معنوی باعث شد که بتوانم در خدمت مادر و همسرم سرطانی باشم و بعدها بتوانم در خدمت همسرم باشم. بیماران
وی با اشاره به سختی کار، ساعات کاری زیاد و حقوق کم پرستاران، می افزاید: بیشتر اوقات وقتی با خانواده از سختی این حرفه و نبود مزایا صحبت می کنم، خانواده به من دلگرمی می دهند و یادآوری می کنند که همه چیز محدود به مادیات نیست و خدمت به بیماران بزرگترین نعمت این شغل است.
این پرستار صبور و پرتلاش، شیفت کاری طولانی مدت، اضافه کاری، فشار روحی سنگین، کمبود انرژی، خستگی مزمن، فرسودگی شغلی و حقوق و مزایای ناکافی را از جمله مشکلات پرستاران عنوان می کند که تناسبی بین میزان کار و حقوق دریافتی پرستاران وجود ندارد و امیدوار است روزی برسد که حقوق و دستمزد پرستاران با در نظر گرفتن حقوق اجتماعی تعدیل شود.
معجزه ای که هرگز فراموش نمی شود/ اگر خدا بخواهد غیرممکن ها ممکن می شود.
مزروعی یکی از فراموش نشدنی ترین خاطرات کاری خود را اینگونه بیان می کند: حدود سه سال پیش، پسری 15 ساله به سرطان مبتلا شد. سارکوم او در بخش ما بستری شد و بیماری اش وخیم بود و امید علمی به بهبودی او وجود نداشت. یک روز هنگام بررسی علائم حیاتی احساس کرد که درد از بدنش خارج می شود و فکر کردم شوخی می کند اما پس از انجام آزمایشات متوجه شدیم که معجزه ای رخ داده و این جوان که حتی نمی توانست حرکت کند یک ماه بعد توانست راه برود. واکر بدون کمک راه بروید و بلند شوید.
وی با بیان اینکه پزشکان نیز این بهبودی را معجزه می دیدند، می گوید: وقتی این پسر جوان را در حال راه رفتن دیدم تمام وجودم پر از شادی و امید شد و وقتی مرخص شد گفت با تلاش و دعای پرستاران بیمارستان خوب شده است، اشک از چشمانم سرازیر شد و آن لحظه لحظه ای بود که از خاطراتم پاک نمی شود.
پرستار بخش شیمی درمانی بیمارستان سیدالشهدا (ع)الف) اصفهان با بیان اینکه همیشه به یاد داشته باشیم که اگر خدا بخواهد غیرممکن ها ممکن می شود، می گوید: لحظه هایمان را می گذرانیم به این امید که روزی سلامتی نه یک آرزو، بلکه به واقعیتی دست یافتنی برای همه مردم تبدیل شود.
پرستاران ستون های نظام سلامت امیدوار هستند که با دانش، تجربه و قلب پرمهر خود از بیماران حمایت می کنند. پرستاری که نه تنها از بدن بیماران مراقبت می کند بلکه با کلامی آرام و نگاهی گرم روح خسته آنها را تسکین می دهد، حرفه ای است که علم، عشق و تخصص پزشکی را با انسانیت در هم می آمیزد و رنگ تازه ای به زندگی بیماران می بخشد.
در هر بحرانی، از همهگیری گرفته تا حوادث ناگهانی، پرستاران اولین کسانی هستند که به میدان میروند و لباسهای سفیدشان نماد پاکی و فداکاری است که در برابر ترس و ناامیدی قیام میکنند. آنها در هر مرحله معنای واقعی فداکاری را بازنویسی می کنند و نشان می دهند که پرستاری فقط یک شغل نیست، بلکه یک ماموریت انسان دوستانه مبتنی بر عشق و مسئولیت است.