زبان دوم زندگی کشف شده است

یک مطالعه جدید از دانشگاه نورث وسترن زبان دوم زندگی را نشان می دهد، یک کد هندسی که نحوه تفکر ژنوم ما را شکل می دهد.

زبان جدیدی در درون ما پیدا شده است که نه با حروف DNA بلکه به شکل DNA نوشته شده است.

برای چندین دهه، دانشمندان بر این باور بودند که جوهر زندگی فقط در چهار پایه شیمیایی نوشته شده است: A، C، T و G. آنها با هم کد ژنتیکی، “متن” بیولوژیکی را تشکیل می دهند که ما را تعریف می کند.

اما تحقیقات جدید دانشگاه نورث وسترن نشان می دهد که داستان فراتر از این است. زبان دوم بر پایه هندسه و نه شیمی.

مطالعه انجام شده توسط مهندس زیست پزشکی وادیم بکمن نشان می دهد که ساختار فیزیکی سه بعدی DNA دارای یک “کد هندسی” است. سیستمی که به سلول ها امکان محاسبه، به خاطر سپردن و تطبیق را می دهد.

بکمن می‌گوید، به جای مجموعه‌ای از دستورالعمل‌های از پیش تعیین‌شده مبتنی بر مجموعه‌ای ثابت از دستورالعمل‌های ژنتیکی، ما انسان‌ها با تنفس سیستم‌های محاسباتی زندگی می‌کنیم که در طی میلیون‌ها سال در پیچیدگی و قدرت تکامل یافته‌اند.

بکمن، استاد دانشکده مهندسی مک کورمیک دانشگاه نورث وسترن، این کشف را کشف «طرح‌نامه‌ای» توصیف می‌کند که به ژنوم‌ها اجازه می‌دهد مانند ریزپردازنده‌های زنده رفتار کنند.

هندسه حافظه را می نویسد

در داخل هر سلول، DNA به “حوزه های بسته بندی” در مقیاس نانو تا می شود که گره های حافظه فیزیکی را تشکیل می دهند، واحدهایی که می توانند فعالیت ژنتیکی را ذخیره و تثبیت کنند.

این ساختارها تصادفی نیستند. در طول میلیون‌ها سال، به نظر می‌رسد که طبیعت شکل ژنوم را بهینه کرده است تا آن را در ذخیره‌سازی و دسترسی به اطلاعات کارآمدتر کند.

این معماری هندسی ممکن است توضیح دهد که چگونه موجودات پیچیده به سرعت تکامل می‌یابند، نه با اختراع ژن‌های جدید، بلکه با تنظیم مجدد روش‌های استفاده از ژن‌های موجود.

سلول های داستان می توانند بگویند

این کشف طرز تفکر دانشمندان را در مورد تکامل و بیماری تغییر می دهد. با پیر شدن سلول ها، “زبان” هندسی آنها می تواند دقت خود را از دست بدهد و منجر به بیماری هایی مانند سرطان یا تخریب عصبی شود.

به جای یک پازل از کلمات ژنتیکی، کد هندسی به سلول ها اجازه می دهد تا بافت های پیچیده ای مانند مغز یا پوست را تشکیل دهند. با این حال، با افزایش سن، این زبان وفاداری خود را از دست می دهد.

درک این کد مخفی می تواند راه های جدیدی را برای تعمیر یا بازنویسی حافظه های سلولی فعال کند.