عباس عبدی در یادداشت خود در روزنامه Etemad نوشت: این موسسه و بخش بهداشت وظایف و خدمات خود را با کل جمعیت ، از مهد کودک گرفته تا مهد کودک ، در هر زمان و در بسیاری موارد به دلایل فوری انجام می دهند. این با همه بخش های دیگر جامعه و دولت متفاوت است. به هر حال ، این یکی از پیچیده ترین بخش های سیاست گذاری است.
نگاهی دقیق تر نشان می دهد که جوامع بسیار توسعه یافته نیز در این بخش با مشکلات جدی روبرو هستند. انگلیس ، کانادا و ایالات متحده همه درگیر نارضایتی مردم هستند. متأسفانه وضعیت این بخش در ایران رو به وخامت است. از طرف دیگر ، قابلیت اطمینان و کارآیی این بخش بسیار بیشتر از سایر مناطق است. هدایت افراد خارج از کشور برای معالجه تقریباً غیر ضروری است ، هم به دلیل عاملان مانند درمان و پزشکان و هم از نظر کارآیی.
با این حال ، یک مشکل مهم وجود دارد که توسط دولت بدتر می شود. این بیگانگی کارکنان معالجه و پزشکان با ورود دولت و وزیر جدید بود. اکنون پزشکان و سایر اعضای صنعت هستند که با شرکت در انتخاب سیستم پزشکی ، اولین قدم برای شرکت در بهبود مشکلات را برداشته اند. این مهمترین و قدرتمندترین نهاد غیر مدنی در ایران است.
پزشکان هنوز هم در اکثر نظرسنجی ها معتبرترین گروه اجتماعی هستند. با این حال ، اگر این سرمایه اجتماعی با مشارکت و شفافیت در دفاع از خود و آگاهانه از مشاغل و منافع عمومی پشتیبانی نشود ، می توان آن را به عنوان یک نتیجه از ادامه وضع موجود تجزیه و تحلیل کرد. به منظور باز و تقویت چنین مسیری ، انتخابی که باید قبل از سیستم پزشکی انجام شود مهم است. مسیری که عاری از سیاسی شدن است و دارای یک رنگ حرفه ای و خوب اتحادیه است ، آن را حتی بیشتر از پیش می برد. این فرایند ضروری است و ممکن است در این دوره به بلوغ نزدیکتر باشد.
نکته مثبت دیگر این است که این انتخابات یک زمینه نسبتاً باز است. بر خلاف دوره های قبلی ، تعداد رد صلاحیت ها کم (پایین) بوده است ، و شیوه های رئیس جمهور ما و وزیر بهداشت در تقویت رویکرد مشارکتی و اتحادیه و شکل گیری یک جامعه مدنی قوی و قدرتمند مؤثر بوده است. مسئولیت اصلی اکنون متعلق به خود جامعه پزشکی است. برای تبدیل این فرصت به نقطه عطفی در تاریخ موسسه خود با حضور گسترده و آگاهانه. برای اینکه سازمان بتواند نقش منفعل خود را ترک کند و در دوره جدید به موقعیت اصلاح طلب برسد ، باید حداقل چند موضوع اساسی را در این زمینه قرار دهد.
شفافیت در رفتار حرفه ای و مالی: اعتماد عمومی با محرمانه بودن ناسازگار است. مردم باید بدانند که چه چیزی تعرفه ، خدمات و هزینه ها را تعیین می کند. البته ، همچنین نیاز به تغییر تعرفه دارد. فساد اغلب در اثر قیمت گذاری گرامر ایجاد می شود.
بهبود رابطه پزشک و بیمار: نارضایتی از رفتار پزشکان و توضیحات ناکافی مهمترین عامل در کاهش اعتماد در آینده خواهد بود.
2. انتقاد جدی به سهمیه ها: سهمیه های مختلف بسیاری از انصاف و کیفیت آموزش را تحریف کرده اند. سیستم پزشکی باید از موضع علمی و نه سیاسی صحبت کند.
2. شرایط ستمگرانه دستیاران و پزشکان خردسال: این گروه سنگین ترین بار وظایف درمانی را تحمل می کند ، اما بیشترین نابرابری ها را در معیشت و عزت دارد. آنها در موقعیتی قرار دارند که بدون انتظار برای آینده خود ، امید را تحت فشار قرار دهند.
ترتیب. سیستم ارجاع و پزشکی خانواده و پرونده بهداشت الکترونیکی: عدالت ، کارآیی و کاهش هزینه بدون این امکان پذیر نیست.
نظارت بر کیفیت و کمیت آموزش پزشکی: گسترش کمی دانشگاه ها و عدم کاهش کیفیت آموزش بالینی ، پایه های علمی این حرفه را تضعیف کرده است.
رویارویی با شبه علمی و مداخلات غیرقانونی در معالجه: گسترش طب غیر مجاز اسلامی یا سنتی تهدیدی برای زندگی عموم و اعتبار علمی سیستم مراقبت های بهداشتی کشور است و قوانین عمومی را تضعیف می کند.
تأکید بر سلامتی به عنوان یک حق: در حالی که سیستم بهداشت و درمان از حقوق تجاری خود دفاع می کند ، باید از سلامت به عنوان یک حق عمومی نیز دفاع کند. برخی از افراد غیرمسئولانه نباید مجاز به استفاده از حق سلامتی جامعه پزشکی باشند.
موارد زیر یک وضعیت کلی است ؛ مشارکت عمومی پزشکان.
اگر مشارکت کم باشد ، سیستم بهداشتی نمی تواند نقش مؤثر اجتماعی ایفا کند ، انتخاب های غیر ضروری و تصمیم گیری محدود به تعداد کمی از افراد است. این منطقه زمان آماده تر است. اگرچه جو کلی جامعه امیدوار کننده نیست ، اما رد صلاحیت محدودتر است.
آینده سلامت این کشور نه تنها به سیاست گذاران بلکه به حضور ، وحدت و بلوغ جامعه پزشکی نیز بستگی دارد. این انتخابات فرصتی برای تعریف مجدد نقش پزشکی در خدمات بهداشت و اعتماد عمومی است.