به گزارش انتخابتو به نقل از اتاق خبر خانه هنرمندان ایران، این اثر مستندی جدید درباره کارگردان فقید دیوید لینچ و همچنین گفت و گو با منتقدان و بازیگران فیلم های اوست… به عبارتی فیلم مقاله ای است درباره کار و دنیای لینچ.
سامان بیات در ابتدای این نشست با یادآوری اینکه این اثر به دلیل نوآوری و موضوع روز برای اکران ترجیح داده شده است، گفت: پیش از این مستندی به نام «لینچ و اوزو» داشتیم که مورد استقبال تماشاگران قرار گرفت و آثار هنرمندان معاصر همیشه جذاب است.
مستندی در مورد کشف یک راز
امیرحسین بهروز منتقد سینما در ابتدای این برنامه گفت: خیلی خوشحالم که بعد از مدت ها در خانه هنرمندان هستم، این مستند به تازگی اکران شده و ساخت آن به یک هفته مانده به شروع جنگ برمی گردد.
بهروز در تحلیل خود ساختار مستند را «تحقیقی و هدفمند» توصیف کرد و گفت: فیلم از همان ابتدا هدف خود را اعلام می کند، قبل از شروع، نقل قول هایی نشان می دهد که نگاه دیوید لینچ به فیلمسازی را نشان می دهد، کلیدواژه اصلی فیلم «راز» است؛ «تلاش برای کشف آنچه لینچ را هنرمند می کند».
وی افزود: این فیلم تا حدودی یادآور «همشهری کین» است که کلمه رزباد در لحظات پایانی زندگی شخصیت اصلی داستان به زبان می آید و همه تلاش می کنند تا معنای آن را بفهمند و در این مستند سازندگان همکار سعی دارند راز هالیوود را کشف کنند.
دو سطح بیان
بهروز معتقد است که این مستند در دو سطح روایت می شود: «یکی سطح عینی که به مسائل روشن و مستقیم می پردازد، دیگری سطحی نمادین است که به طور ظریفی به مفاهیم پنهان اشاره می کند و در نهایت بیننده باید تصمیم بگیرد که آیا موفق به کشف راز شده است یا خیر.
امیرحسین بهروز در تشریح ویژگی‌های فرمی مستند «هالیوود» گفت: این فیلم ساختاری مصاحبه‌محور و گفت‌وگو محور دارد، اما سعی دارد صحنه‌ها و میزانسن‌های دیوید لینچ را در فضایی مستند بازآفرینی کند. رستوران معروف، تلفن‌ها، مکان‌های گفت‌وگوی بصری و وسایل نقلیه‌ای هستند که در صحنه‌ی لینچ دیده می‌شوند. فضاهای بازسازی شده و تصاویر آرشیو مکمل این گفتگوها هستند. همین رویکرد باعث شده است که مستند در مقایسه با آثار مشابه شکل متفاوتی داشته باشد.
این هنرمند در ادامه بررسی این اثر در «سطح عینی» با بیان اینکه این مستند در سه مرحله تنظیم شده است، توضیح داد: «پرده اول درباره فیلم «کیپاککن» است که تبدیل به یک فیلم کالتی شد و راه را برای ورود دیوید لینچ به هالیوود باز کرد. این فیلم یکی از بارزترین نمونه های آثار کالت است. این یک موضوع پیچیده است فیلم و فیلم با ابرو، اما این تفاوت باعث شد هالیوود به لینچ توجه کند.”
بهروز با اشاره به جایگاه فیلم‌های کالت در تاریخ سینما افزود: فیلم‌های کالت معمولاً مخاطب خاص و محدودی دارند که بارها و بارها آنها را تماشا می‌کنند، اما در میان این محدودیت، «کلپاککن» تأثیر عمیقی بر سینمای مستقل و حتی جریان اصلی گذاشت. “آبی” است. مخملی”.
وی ادامه داد: قسمت بعدی مستند به مجموعه «توین پیکس» اختصاص دارد؛ تجربه ای که مرز بین سینما و تلویزیون را در آثار لینچ محو می کند. حضور تلویزیون در آثار لینچ یکی از مهم ترین موضوعات مطالعات سینمایی اوست. همانطور که در ژانر ترسناک، همیشه ترس از رسانه های جدید وجود دارد، در تلویزیون نیز هراس از رسانه های جدید وجود دارد.
دیوید لینچ؛ راز خانه و از دست دادن مادر
امیرحسین بهروز در آخرین قسمت از صحبت هایش درباره مستند «زندگی در هنر» گفت: در این فیلم جملات بسیار مهمی از لینچ وجود دارد، او می گوید در نوجوانی مادرش به او گفته تو آدم ناامیدی هستی. این جمله در ذهنش ماندگار شد و مسیر ذهنی او را شکل داد. زمانی که لینچ در دبیرستان تحصیل می کرد، از خانه دور شد و با دوست نقاشش فیسک بی در یک اتاق ساکن شد. این هم عجیب است.» تجربیات؛ به عنوان مثال، او نمونه هایی از غذا، گل و حیوانات را در زیرزمین خانه گذاشت تا فرآیندهای پوسیدگی را ثبت کند. وقتی این را به پدرش نشان داد، پس از چند دقیقه سکوت، پدرش گفت: به نظر من هرگز نباید بچه دار شوی.
بهروز ادامه داد: به دنبال آن لینچ در سال 2007 یک فیلم کوتاه 3 دقیقه ای فیلمبرداری کرد که داستان فیلم در یک منطقه متروکه می گذرد و کودکی گریان و والدینی را نشان می دهد که نمی توانند به او دسترسی پیدا کنند و این مضمون بازتابی از ترس او از تبدیل شدن به همان والد است که ریشه در دوران کودکی او دارد.
او تحلیل خود را اینگونه خلاصه کرد: “ترس از پدر شدن، از دست دادن مادر و خانه ای برای بازگشت، مضامین اصلی سینمای لینچ است. از “دریچه خانه” تا “مخمل آبی” تا “پهن دل” مادران اغلب سرچشمه درد هستند و خانه همیشه محل فقدان است. مستند “زندگی هنری” این فقدان را در زندگی واقعی او آشکار می کند. به چیزی دیگر تبدیل می شود
وی در پایان افزود: این مستند در اصل خلاصه ای از کل دنیای لینچ است، مانند مقاله ای مصور از آثار او، حتی در نسخه آمریکایی عنوانی معنادار دارد.
بهروز در ادامه این نشست با اشاره به برخی منابع مکتوب در خصوص سینمای لینچ گفت: کتاب «ماهی بزرگ را نگیر» که گفت و گو با خود لینچ است و کتاب «از هنر متعالی تا هنر مضحک» نوشته ژیژک از مهم ترین منابع نظری لینچ هستند.
59234
گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین