معجزه این آقا 65 سال کام ایران را شیرین کرد!

بهترین برای: این وافل که پس از انقلاب و در سال های جنگ تولید شد، یک وافل رنگارنگ و نوستالژیک دهه 60 بود که به سرعت طرفداران زیادی از جمله کودکان و بزرگسالان پیدا کرد. قبل از انقلاب بیسکویت ویفری انعطاف پذیر هم در داخل و هم برای صادرات تولید می شد. اما در دهه شصت، ویفر رنگارنگ مینو با شکل جدیدی از بسته بندی های رنگارنگ و متنوع با گرافیکی ساده در طراحی لوگو وارد بازار شد و به سرعت محبوب و جذاب شد.

علی خسروشاهی; از کسب و کار خانوادگی تا تأسیس مینو

گروه صنعتی مینو در سال 1338 توسط علی خسروشاهی تأسیس شد و فعالیت تولیدی خود را با تأسیس شرکت صنعتی پارس مینو در 25 آبان همان سال آغاز کرد. در ابتدا تعداد کارکنان این کارخانه از 15 نفر فراتر نمی رفت و این کارخانه تولید مواد غذایی را با تولید شکر و شیرینی آغاز کرد.

علی خسروشاهی از پیشکسوتان صنعت غذا در ایران در سال 1290 در شهر خسروشاه تبریز به دنیا آمد. او از خانواده ای ثروتمند با سابقه تجاری در دوره قاجاریه بود. خانواده او به واردات کالاهایی مانند چای، شکر و پارچه مشغول بودند. علی خسروشاهی که به هوش و استعداد بالا شهرت داشت، تحصیلات خود را در رشته حقوق در دانشگاه تهران به پایان رساند و در سال 1311 برای اولین بار فارغ التحصیل شد. پس از مدتی فعالیت در مشاغل خانوادگی، با توجه به تحولات اقتصادی و سیاسی کشور و درک ضرورت توسعه صنعت داخلی، وارد عرصه صنعتی شد.

تولد کارخانه فراموش نشدنی مینو و ویفر

دهه 1340 شاهد تولد برند مینو بود. خسروشاهی کارخانه خود را به مساحت تقریبی 90000 متر مربع تأسیس کرد و به تولید شکر و شیرینی پرداخت. به زودی ویفرها به عنوان یک محصول جدید به سبد محصولات اضافه شدند. به لطف ماشین آلات وارداتی از آلمان و استفاده ساده از آن، این محصول در مدت زمان کوتاهی توانست جایگاه خود را در بازار پیدا کند.

ویفرهای Minnow با بسته بندی کوچک و قیمت مقرون به صرفه خود به سرعت محبوب شدند. این محصول نه تنها مورد توجه کودکان بلکه بزرگسالان قرار گرفت و به نماد تنقلات ایرانی تبدیل شد.

یکی از دلایل موفقیت مینو توجه علی خسروشاهی به نیازهای مصرف کننده بود. او با بررسی وضعیت مالی و سلیقه مردم، محصولات خود را در بسته بندی های کوچک و با قیمت های مناسب عرضه می کرد. این استراتژی مخصوصاً برای خانواده های ایرانی جذاب بود و منجر به فروش سنگین شد.

توسعه محصول و خط تولید جامع

علی خسروشاهی کارخانه را در خرمدره گسترش داد و فضا را برای تولید محصولات متنوع تری فراهم کرد. از آدامس های شیک گرفته تا پفک های نمکی و انواع بیسکویت، محصولات مینو کم کم راه خود را به خانه های ایرانی باز می کند. در دهه 1350 خط تولید مینو به یکی از بزرگترین خطوط تولید بیسکویت در جهان تبدیل شد.

تبلیغ قدیمی Minnow Wafer

مینو نه تنها در تولید ویفر و بیسکویت پیشرو شده است، بلکه با حفظ کیفیت و نوآوری در محصولات، اعتماد مشتریان خود را نیز جلب کرده است. این شرکت با واردات فناوری های جدید از اروپا توانست در برابر تغییرات بازار رقابت کند. برندهایی مانند کیت کت و اسمارتیز تحت لیسانس شرکت مینو در ایران تولید می شوند.

علی خسروشاهی در حالی که پس از انقلاب اسلامی بسیاری از بخش ها با مشکلات جدیدی مانند همکاری با رژیم قدیم مواجه بودند، به دلیل عدم وابستگی به این رژیم توانست به فعالیت خود ادامه دهد. اما فشار گروه های چپ و ملی شدن صنایع شرایط را برای او سخت کرد. سرانجام کارخانه مینو مصادره شد و علی خسروشاهی در سال 1359 به سوئیس مهاجرت کرد.

اهمیت نوستالژی در زنده نگه داشتن برند

ویفر رنگارنگ یکی از نمادهای نوستالژیک برند مینو به لطف بسته بندی کوچک، قیمت مقرون به صرفه و طعم لذیذش به محصولی دائمی تبدیل شده است. این ویفر کوچک در کنار آدامس های شیک و پفک های نمکی بخشی از خاطرات کودکان و نوجوانان در دهه های اخیر را تشکیل داده است. یکی از عوامل موفقیت مستمر رنکلی، حس نوستالژی و ارتباط عاطفی مشتریان با محصول است. بسیاری از مصرف کنندگان با یادآوری خاطرات دوران کودکی خود به حمایت از این محصول ادامه می دهند. برند مینو با تمرکز بر حفظ کیفیت و تغییرات محدود در بسته بندی موفق به تقویت این رابطه شده است.

داستان علی خسروشاهی و برند مینو که در پادکست رادیو تجارت بیان شد، نمونه ای از موفقیت های حاصل شده در صنعت ایران با نوآوری، توجه به نیازهای بازار و کیفیت ثابت است. کارخانه مینو محصولاتی مانند ویفرهای رنگارنگ تولید کرد و بخشی از فرهنگ و خاطرات رایج ایرانیان شد. امروزه این برند همچنان در بازار وجود دارد و به نمادی از نوستالژی و کیفیت در بین مردم تبدیل شده است.